Termin składania wniosków o dotację celową, ustanowiony w uchwale organu samorządowego, nie narusza zasad równości ani nie ogranicza praw do dotacji, pod warunkiem ochrony budżetu gminy przez zapewnienie możliwości planowania.

Dla unieważnienia zgłoszenia celnego wywozowego konieczne jest, aby zgłaszający przedłożył wiarygodne dowody potwierdzające, że towar opuścił obszar celny UE. Względem takich dowodów wymaga się jednoznaczności, urzędowego potwierdzenia i zdolności do identyfikacji towaru zgodnie z procedurą wywozu.

Umowa zlecenia zawarta przez członka zarządu stowarzyszenia z innym członkiem, mimo braku wymaganej uchwały, może być konwalidowana na podstawie art. 39 K.c., co pozwala na późniejsze potwierdzenie jej ważności przez stowarzyszenie.

NSA oddala skargę kasacyjną Dyrektora Izby Administracji Skarbowej, stwierdzając, że w zakresie ustalenia pochodzenia towarów władze kraju importu muszą respektować weryfikacje organów kraju eksportu bez prawa do własnych ustaleń.

Przepisy dotyczące zakazu podwójnego finansowania projektu ze środków unijnych i krajowych uznano za naruszone, a powiązanie wydatków z wynajmem lokalu uzasadniało zwrot dofinansowania. Skarga kasacyjna została oddalona.

Dowody potwierdzające wywóz towarów poza obszar celny UE, zgodnie z art. 335 ust. 4 rozporządzenia wykonawczego, muszą umożliwiać jednoznaczną identyfikację towaru i nie mogą budzić wątpliwości co do ich autentyczności, aby uznać je za dostateczne w postępowaniu celnym.

Organ administracji celnej prawidłowo unieważnił zgłoszenie celne wywozowe z uwagi na niewystarczające dowody wywozu, które nie spełniały wymogów określonych w art. 335 ust. 4 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/2447.

NSA oddala skargę kasacyjną, stwierdzając, iż wyniki weryfikacji pochodzenia towarów przez władze cła kraju eksportu są wiążące dla organów importujących, chyba że postępowanie weryfikacyjne jest niezgodne z prawem międzynarodowym.

Organy celne kraju importu nie są uprawnione do ponownej pełnej weryfikacji preferencyjnych dowodów pochodzenia towarów, poza przypadkami ściśle określonymi w Konwencji, w tym przy istnieniu uzasadnionych wątpliwości co do autentyczności dokumentów.

Dla uznania, że procedura wywozu towarów z UE została zakończona, zgłaszający musi przedstawić dowody pozwalające na jednoznaczną identyfikację towarów jako wywiezionych z obszaru celnego Unii Europejskiej. Dokumenty prywatne mogą stanowić takie dowody, jeśli spełniają wymogi wiarygodności i potwierdzają faktyczny wywóz.

Brak przedstawienia wiarygodnych dowodów przez zgłaszającego, potwierdzających opuszczenie przez towar obszaru celnego UE, uzasadnia unieważnienie zgłoszenia celnego wywozowego przez organ. Ocena dowodów leży w gestii organów celnych, które muszą być przekonane o ich wystarczalności.

Dokumenty prywatne bez urzędowego potwierdzenia nie mogą stanowić wystarczających dowodów potwierdzających wywóz towarów poza obszar celny UE. Niezachowanie wymogów wiarygodności dokumentów alternatywnych uniemożliwia stwierdzenie faktycznego wywozu. NSA oddalił skargę kasacyjną, uznając decyzję o unieważnieniu zgłoszenia celnego za zasadną.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że dla potwierdzenia wywozu towaru poza obszar celny UE konieczne jest przedłożenie wiarygodnych dokumentów, które jednoznacznie potwierdzają taki fakt, a przedstawione dowody nie spełniały tego wymogu. Unieważnienie zgłoszenia celnego przez organ celny było uzasadnione.

Brak jednoznacznych, wiarygodnych dowodów potwierdzających wywóz towaru poza UE uzasadnia unieważnienie zgłoszenia celnego wywozowego.

W przypadku braku wystarczających dowodów potwierdzających wywóz towaru z obszaru celnego UE, organ celny ma prawo unieważnienia zgłoszenia celnego, co potwierdza zgodność z art. 335 ust. 4 rozporządzenia wykonawczego i odpowiednią ocenę materiału dowodowego przez organ władzy.

Nałożenie na przewoźnika kar pieniężnych na podstawie dwóch różnych ustaw za naruszenia przewozu nienormatywnym pojazdem nie narusza zasady ne bis in idem, gdyż każde z naruszeń jest rozpatrywane odrębnie, zgodnie z reżimem odmiennych aktów prawnych.

NSA potwierdził uchybienia proceduralne Prezesa NFZ w procesie ustalania charakteru prawnego umowy o playlists, podkreślając potrzebę pełnej analizy okoliczności kontraktu, co uchyla zaskarżoną decyzję w zakresie zakwalifikowania umowy jako oświadczenia usług.