1. Zwrot "w celu", użyty w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./, oznacza, iż aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. 2. Za koszty

1. Warunkiem wyboru zwolnienia od podatku od towarów i usług, o czym stanowi art. 14 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, jest złożenie przez podatnika stosownego oświadczenia. 2. Niewskazanie przez kontrolującego na nieprawidłowości w działaniu podatnika nie jest naruszeniem art. 9 Kpa, jeżeli spowodowane zostało niezgodnym

Z postanowień art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ nie wynika, aby z każdym rodzajem działalności prowadzonej przez jedną osobę była związana odrębna podmiotowość w zakresie podatku od towarów i usług.

W sytuacji, gdy strona nie przedstawiła żadnego dowodu dokumentującego charakter towaru jako aportu rzeczowego i towar ten został poddany odprawie celnej ostatecznej, nie istnieje możliwość domagania się zwolnienia od cła z tego tytułu, że towarowi nadano później status wkładu niepieniężnego w wyniku działań prawnych spółki. Fakt zaś, że towar krajowy stał się wkładem niepieniężnym, nie może wywrzeć

1. Przepisy art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /t.j. Dz.U. 1991 nr 49 poz. 216/ wyliczające enumeratywnie wydatki oraz inne obciążenia ponoszone przez podatnika, które nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu, nie zawierają wykluczeń uniemożliwiających właścicielom spółki, będącej osobą prawną rozliczenie wydatków z tytułu podróży służbowych

Wartość sprzedaży towarów i usług w poprzednim roku podatkowym, warunkującym m.in. zwolnienia od podatku VAT, ustanowionego w art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, ustala się biorąc pod uwagę łączną wartość uzyskaną ze sprzedaży - obrotu podlegającego opodatkowaniu jak i zwolnionego od opodatkowania.

Przepis art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ może mieć zastosowania wyłącznie w sytuacji faktycznego prowadzenia gospodarstwa rolnego, działalności w ramach działów specjalnych produkcji rolnej bądź też działalności leśnej. Nie może uzyskać zwolnienia od podatku od nieruchomości podatnik, który dopiero zamierza nieruchomość związać

Na podstawie art. 40 ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ rada gminy nie może wydawać przepisów porządkowych, dotyczących kwestii spożywania alkoholu, w zakresie w jakim zostało to uregulowane w Kodeksie Wykroczeń bądź w ustawie z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi /Dz.U. nr 35 poz. 230 ze

Par. 69 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 czerwca 1992 r. w sprawie opłaty skarbowej /Dz.U. nr 53 poz. 253/ nie wykracza poza upoważnienie zawarte w art. 11 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./.

Niedopuszczalne jest, aby podatnik samodzielnie zmieniał zapisy w otrzymanej fakturze i przyjmował do rejestru zakupu inne wielkości podatku VAT niż wynikające z dokumentu źródłowego jakim jest faktura.

Zasada wyrażona w art. 9 Kpa ma zastosowanie tylko wtedy, gdy strona podejmuje czynności przed organem, nie dotyczy natomiast sytuacji, gdy pomimo wcześniejszego podjętego działania, strona w dalszym toku postępowania jest bierna i nie podejmuje starań o uzyskanie od organu wykładni, czy też wskazówek o dalszych krokach, jakie w danej sprawie należałoby podjąć.

Parafie Kościoła Katolickiego nabywają grunty pod założenie lub rozszerzenie cmentarzy wyznaniowych na podstawie przepisów ustawy z dnia 31 stycznia 1959 r. o cmentarzach i chowaniu zmarłych /Dz.U. 1972 nr 47 poz. 298 ze zm./ w związku z art. 42 i art. 74 ust. 4 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego /Dz.U. nr 29 poz. 154 ze zm./, a nie na podstawie art. 4 ust. 6

Przepisy ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ jako lex specialis w sposób jednoznaczny określają sytuacje, w których następuje zwrot nadwyżki podatku naliczonego nad podatkiem należnym /art. 21/.

Niezłożenie oświadczenia, o którym mowa w art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50/, oznacza przyjęcie z mocy prawa obowiązków podatnika tego podatku wraz z obowiązkiem m.in. prowadzenia ewidencji zakupu i sprzedaży ustanowionym w art. 27 ust. 4 tej ustawy.

1. Z całą pewnością nie mogą podatnika obciążać błędy lub uchybienia organu podatkowego, w szczególności niewłaściwa interpretacja przepisów prawa. Jednakże dla ustalenia odpowiedzialności organu za naruszenie przepisów art. 8 i art. 9 Kpa konieczne jest wykazanie, iż fakt dezinformacji rzeczywiście nastąpił. 2. Nie istnieje w postępowaniu administracyjnym obowiązek przesłuchania strony; przesłuchanie

1. Uprawnień wynikających z przepisu art. 79 Kpa nie może pozbawić strony organ, nie zawiadamiając jej o przeprowadzanym dowodzie. O wzięciu bowiem udziału w przeprowadzaniu dowodu może decydować jedynie strona, a nie organ, przed którym toczy się postępowanie. 2. Ograniczenie się przez organ pierwszej instancji do wyliczenia kwoty kary pieniężnej za zajęcie bez wymaganego zezwolenia pasa drogowego

Decyzja, o której mowa w art. 157 par. 3 Kpa jest decyzją wydaną w odrębnym postępowaniu administracyjnym i podlega rygorom ustanowionym w art. 107-129 Kpa. W konsekwencji od orzeczenia wydanego w trybie art. 157 par. 3 Kpa z przyczyn wymienionych w art. 198 Kpa nie przysługuje skarga do sądu administracyjnego. Unormowania zawarte w art. 158 par. 1 Kpa powodują, że decyzja wydana w tym trybie jest

Do biegu terminu nie wlicza się dnia, w którym nastąpiło zdarzenie stanowiące początek terminu /art. 57 par. 1 Kpa/.

l. Nie może spowodować natychmiastowego rozwiązania spółki cywilnej jednostronne oświadczenie jednego ze wspólników, jeżeli drugi /lub pozostali/ na to się nie zgadza, zwłaszcza gdy oświadczenie to zostało skierowane nie do wspólnika, ale do organu ewidencyjnego. 2. Jeśli organ ewidencyjny wszczął postępowanie w sprawie wykreślenia spółki cywilnej z ewidencji działalności gospodarczej na podstawie

1. Zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej /art. 19 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej - Dz.U. nr 41 poz. 324 ze zm./ powinien zgłosić podmiot, który ją dotychczas prowadził i jej zaprzestał. 2. Zgłoszenie organowi ewidencyjnemu rezygnacji z prowadzenia działalności gospodarczej przez jednego ze wspólników spółki cywilnej nie wystarcza do uznania, że

Zakupem prawa w rozumieniu art. 26 ust. 1 pkt 5 lit. "a" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ jest także nabycie prawa w drodze umowy wieczystego użytkowania.

Termin określony przepisem art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./ posiada charakter terminu prawa materialnego, do którego nie mają zastosowanie przepisy art. 58 - art. 60 Kodeksu postępowania administracyjnego, które upoważniałyby organ podatkowy do przywracania tego terminu w przypadku jego uchybienia.

1. Powierzenie funkcji dyrektora szkoły jest zbliżone charakterem do powołania na stanowisko kierownicze, o jakim mowa w art. 68 par. 1 kodeksu pracy, a odwołanie z tego stanowiska - do odwołania w rozumieniu art. 70 par. 1 kodeksu pracy, z uwzględnieniem szczególnych warunków odwołania, o jakich mowa w art. 38 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty /Dz.U. nr 95 poz. 425 ze zm./. 2. Na

Przepis par. 3 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 listopada 1992 r. w sprawie udzielania poborowym odroczeń czynnej służby wojskowej oraz zwalniania żołnierzy z tej służby przed jej odbyciem, a także uznawania poborowych i żołnierzy za jedynych żywicieli rodzin /Dz.U. nr 85 poz. 431/ nie stwarza podstawy do udzielenia poborowemu odroczenia służby wojskowej ze względu na konieczność