Decyzja o odmowie wydania zezwolenia na lokalizację obiektu budowlanego w pasie drogowym jest zgodna z art. 39 ust. 3 ustawy o drogach publicznych, jeśli brak jest szczególnie uzasadnionych przypadków, a organ rzetelnie uzasadnił swoje stanowisko na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, w tym map geodezyjnych i opinii o zagospodarowaniu terenu.

Zajęcie pasa drogowego bez zezwolenia przez profesjonalny podmiot gospodarczy, który czerpie z tego korzyści finansowe, nie jest naruszeniem prawa o znikomym charakterze w rozumieniu art. 189f § 1 k.p.a.

Kary administracyjne nałożone na przewoźnika za naruszenie przepisów o transporcie drogowym i ruchu drogowym są zgodne z prawem krajowym oraz unijnym, a zasada ne bis in idem nie została naruszona, gdyż dotyczyły różnych deliktów administracyjnych.

Opłata za wydanie karty pojazdu pobrana na podstawie niekonstytucyjnego przepisu §1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. podlega zwrotowi na podstawie art. 190 ust. 4 Konstytucji RP.

Umowa dydaktyczna polegająca na prowadzeniu zajęć, której przedmiotem jest wykonywanie powtarzalnych czynności dydaktycznych, spełniających kryteria starannego działania, jest umową o świadczenie usług (art. 750 k.c.), a nie umową o dzieło (art. 627 k.c.), co skutkuje obowiązkiem ubezpieczenia zdrowotnego (art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. e ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej).

Umowa o świadczenie usług, która nie prowadzi do powstania konkretnego, jednorazowego rezultatu, nie może być uznana za umowę o dzieło, a obowiązek ubezpieczenia zdrowotnego dotyczy m.in. osób wykonujących pracę na podstawie takich umów (umów o świadczenie usług, do których stosuje się przepisy o umowie zlecenia).

Sądy administracyjne są uprawnione do samodzielnej oceny konstytucyjności przepisów prawa, które nie były przedmiotem kontroli Trybunału Konstytucyjnego, a które naruszają normy konstytucyjne lub ustawowe, co uprawnia stronę do żądania zwrotu nienależnie pobranej opłaty.