Termin sześciu miesięcy określony w art. 13n ustawy o drogach publicznych, od którego liczy się przedawnienie nałożenia kary pieniężnej, ma charakter materialnoprawny i nie jest uzależniony od doręczenia stronie zawiadomienia o wszczęciu postępowania.

Opłata paliwowa jest ściśle związana z podatkiem akcyzowym, a brak przedawnienia zobowiązania podatkowego uzasadnia utrzymanie w mocy decyzji wymiarowych. Zarzuty naruszenia przepisów prawnych nie zostały uwzględnione przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Nie jest zasadna skarga kasacyjna R. Sp. z o.o. dotycząca nałożenia kary za urządzanie gier na automatach poza kasynem; uznano spółkę za urządzającą gry z uwagi na jej aktywną rolę w stworzeniu warunków dla ich prowadzenia.

Skarga kasacyjna co do odmowy zatwierdzenia funduszu operacyjnego E. Sp. z o.o. w W. została oddalona; Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził prawidłowość decyzji ARiMR, stwierdzając brak związku przyczynowego między uchylonymi decyzjami i obalając zarzuty proceduralne przywołane przez spółkę.

Obowiązek uiszczenia dodatkowej opłaty parkingowej powstaje z mocy prawa na podstawie przepisów o drogach publicznych. Postępowanie administracyjne w celu konkretyzacji obowiązku nie jest wymagane, a dochodzenie roszczeń możliwe jest na etapie egzekucji administracyjnej.

Zarówno WSA w Białymstoku, jak i NSA, właściwie uznały, że skarżąca nie wykazała nieprawidłowości w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym przez organ, a domniemanie rejestracji odbiornika TV skutkuje dalszym obowiązkiem abonamentowym.

Skarga kasacyjna w sprawie administracyjnej kary pieniężnej za naruszenia przepisów transportu drogowego jest bezzasadna. Przewoźnik odpowiada za naruszenia wynikające z niewłaściwej organizacji i nadzoru nad świadczonymi usługami, niezależnie od indywidualnych działań kierowców.

Przewóz okazjonalny wymaga spełnienia dodatkowych wymogów prawnych wynikających z art. 18 ust. 4a u.t.d. Wykonanie takiego przewozu, pojazdem niespełniającym kryteriów konstrukcyjnych, skutkuje nałożeniem kary pieniężnej za naruszenie ustawy o transporcie drogowym.

Treść regulacji materialnoprawnej wynikającej z art. 92a i art. 93 u.t.d. nie stanowi podstawy do wydzielenia w decyzji administracyjnej w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej, o której mowa w art. 92a ust. 1 i 2 u.t.d., rozstrzygnięć cząstkowych odpowiadających wysokości jednostkowych kar pieniężnych za każde naruszenie obowiązków lub warunków przewozu drogowego, stypizowane w załącznikach nr 3 i

Odpowiedzialność obiektywna przewoźnika za naruszenie przepisów o transporcie drogowym poprzez posługiwanie się kartą kierowcy należącą do innej osoby nie może być wyłączona samym twierdzeniem o braku winy, ale wymaga udowodnienia podjęcia wszelkich niezbędnych środków zapobiegawczych.