Nie można uznać za znikome naruszenia obowiązku zgłoszenia zbycia pojazdu przez profesjonalnego sprzedawcę aut. Organ administracji słusznie nałożył minimalną karę pieniężną, uwzględniając stopień znaczenia naruszenia i charakter działalności strony.

Metoda określenia wartości celnej towaru jako towaru podobnego przez organ celny jest dopuszczalna, a przedstawiciel bezpośredni może być uznany za dłużnika solidarnego, gdy zgłoszenie celne oparte jest na wątpliwych danych.

Brak podstaw do uchylenia wyroku sądu I instancji, który słusznie oddalił skargę wnioskodawcy na negatywną ocenę projektu, z uwagi na niespełnienie kryteriów specyficznego dostępu oraz na niewykazanie przez wnioskodawcę odpowiedniego doświadczenia.

Decyzja Ministra Obrony Narodowej określająca wysokość zwrotu dotacji celowej, nienaruszona w stopniu uzasadniającym uchylenie, jest prawidłowa i zgodna z przepisami ustawy o działalności pożytku publicznego; skarga kasacyjna, jako nieusprawiedliwiona i nieudowadniająca istotnych naruszeń proceduralnych ani błędnej wykładni przepisów, podlega oddaleniu.

Dotacja celowa przyznana przez Ministra Obrony Narodowej musi być wykorzystywana ściśle zgodnie z warunkami umowy i przeznaczeniem określonym przez organ; jej nienależyte wydatkowanie skutkuje obowiązkiem zwrotu.

Przedstawiciel bezpośredni może być uznany za dłużnika solidarnego, gdy dostarczył nieprawdziwe dane w zgłoszeniu celnym, a organ celny słusznie może badać wiarygodność zadeklarowanej wartości towaru, stosując metody wartości podobnych towarów.

Przedstawiciel bezpośredni, działający na rzecz importera, może być uznany za dłużnika solidarnie odpowiadającego za dług celny, jeżeli wiedział lub powinien był wiedzieć o nieprawidłowościach w deklarowanej wartości celnej towarów. Weryfikacja wartości celnej może opierać się na metodzie wartości towarów podobnych.

NSA uznał, że liczba naruszeń i charakter działalności H.Z. wykluczały możliwość uznania wagi naruszenia jako znikomej, co uzasadniało nałożenie kary pieniężnej zgodnie z obowiązującym prawem o ruchu drogowym.

Towar określony jako "mączka paszowa z krwi mieszanej" podlega klasyfikacji taryfowej do pozycji CN 3504 00 90, jako substancje białkowe nieobjęte bardziej specyficznymi pozycjami, a nie jako mąki i mączki zwierzęce (CN 2301 10 00). Uznano wysokobiałkowy charakter towaru oraz zgodność z regułami interpretacyjnymi HS.

NSA oddalił skargi kasacyjne, uznając sposób określenia długu celnego oraz status przedstawiciela bezpośredniego jako zgodne z regulacjami prawnymi. Organy celne prawidłowo ustaliły wartość celną towarów metodą porównawczą, nie uchybiając przy tym wymaganiom prawa materialnego i procesowego.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał za zasadne nałożenie kary pieniężnej za naruszenie obowiązku zgłoszenia zbycia pojazdu, wskazując że uchybienie było znaczne i nie znikome, zważywszy na profesjonalny charakter działalności strony.

Sąd, biorąc pod uwagę przewlekłość działań administracyjnych jako okoliczność bez wpływu na ocenę znikomego naruszenia, uznaje, że skarżący - jako profesjonalista - ponosi odpowiedzialność za brak terminowego zgłoszenia zbycia pojazdu, co uzasadnia nałożenie kary.

NSA orzekł, że naruszenie obowiązku zawiadomienia o nabyciu pojazdu nie jest znikome, uzasadniając nałożenie kary najniższej ustawowej wysokości, sprzeciwiając się odstąpieniu od tej kary z uwagi na skalę i charakter naruszeń.

Brak podstaw do uwzględnienia skargi kasacyjnej wobec prawidłowości oceny wyroku wojewódzkiego sądu administracyjnego, stwierdzającego zasadność zobowiązania do zwrotu dotacji z uwagi na jej wykorzystanie niezgodne z przeznaczeniem.

Naczelny Sąd Administracyjny: Oddalając skargę kasacyjną, sąd potwierdził legalność decyzji o zobowiązaniu do zwrotu dofinansowania, uznając zarzuty Gminy W. za niewystarczająco uzasadnione i pozbawione podstaw.

Skarga kasacyjna F. w J. na decyzję o zwrocie dofinansowania z budżetu UE została oddalona przez NSA, który uznał, że doszło do naruszenia procedur i prawidłowego niewypełnienia warunków umowy, co uzasadniało zwrot. Organy działały zgodnie z przepisami, a zarzuty beneficjenta były bezpodstawne.

NSA oddalił skargi kasacyjne, potwierdzając prawidłowość ustalenia wartości celnej przez organy podatkowe i sąd I instancji oraz zasadność przypisania solidarnej odpowiedzialności celnej. Podstawy prawne przedstawione przez skarżących nie wykazały błędów w interpretacji czy subsumpcji prawa przez sąd niższej instancji.