Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż decyzja o nałożeniu kar pieniężnych na przewoźnika za naruszenia przepisów transportowych, w tym stanu technicznego pojazdu i czasu pracy kierowcy, była zgodna z prawem oraz utrzymanie jej przez WSA było właściwe. Skarga kasacyjna została oddalona.

Uchwała organu samorządowego dotycząca wysokości opłat za usuwanie i przechowywanie pojazdów, ustalona w oparciu o maksymalne stawki bez rzetelnej analizy kosztów, narusza art. 130a ust. 6 ustawy Prawo o ruchu drogowym, co skutkuje jej nieważnością.

NSA oddala skargę kasacyjną A. Sp. z o.o. potwierdzając legalność nałożonej kary pieniężnej za zajęcie pasa drogowego bez zezwolenia, uznając brak przesłanek do odstąpienia od kary zgodnie z art. 189f k.p.a.

Sankcja administracyjna nałożona zgodnie z art. 22 ustawy SENT, za nieprzekazywanie danych geolokalizacyjnych, jest zgodna z prawem. Odstąpienie od kary jest niezasadne, gdy brak jest wykazania ważnego interesu przewoźnika lub interesu publicznego, a obowiązki monitoringu stanowią narzędzie ochrony tego interesu.

Sąd oddala skargę kasacyjną, uznając za prawidłowe ustalenia, że P. Sp. z o.o. stworzyła sztuczne warunki dla uzyskania płatności ONW, co wyłącza ją z kręgu beneficjentów wsparcia. Poprzez logiczną i spójną ocenę dowodów potwierdzono brak naruszeń proceduralnych.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalając skargę kasacyjną J. K., uznał za prawidłowe ustalenia odnośnie wysokości opłaty eksploatacyjnej za wydobycie kopaliny i brak podstaw do stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że zaskarżenie przez A. Sp. z o.o. wyroku WSA było bezzasadne, a nałożenie kary pieniężnej przez Głównego Inspektora Transportu Drogowego za naruszenie przepisów o transporcie drogowym, w tym skrócenie okresu odpoczynku, było prawidłowe, przy uwzględnieniu szczegółowych zasad obliczania wysokości tej kary.

Oddalenie skargi kasacyjnej z powodu braku dostatecznego uzasadnienia naruszenia prawa materialnego i proceduralnego w kontekście odmowy przyznania płatności rolnośrodowiskowej na skarżącą spółkę jako następcę prawnego, oraz potwierdzenie prawidłowości uzasadnienia sądu niższej instancji.

W zakresie zasadności decyzji o odmowie przyznania płatności, kierowanej na podstawie art. 60 rozporządzenia 1306/2013, utworzenie sztucznych warunków musi wykazać subiektywną wolę wnioskodawcy obejścia prawa, co nie wymaga wyłączności dla uzasadnienia odmowy.

Przyznanie płatności bezpośrednich do działek rolnych wchodzących w skład Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa jest uzależnione od legitymowania się tytułem prawnym do danej działki, co nie narusza prawa unijnego ani konstytucyjnych zasad równości, konkurencji oraz proporcjonalności.

Skuteczne doręczenie decyzji administracyjnej w trybie art. 43 KPA dorosłemu domownikowi powoduje rozpoczęcie biegu terminu do wniesienia odwołania, a domniemanie doręczenia nie zostaje obalone przez samą okoliczność nieprzekazania decyzji adresatowi.

Przywrócenie terminu do wniesienia odwołania nie jest możliwe, gdy skarżący nie uprawdopodobni braku winy w uchybieniu terminu. Doręczenie do rąk domownika wywołuje skutki doręczenia stronie (art. 43 k.p.a.); niedbalstwo domownika nie wyłącza odpowiedzialności adresata.

W przypadku stwierdzenia stworzenia sztucznych warunków dla uzyskania płatności, organ może odmówić ich przyznania, nawet w sytuacji, gdy działa się formalnie zgodnie z przepisami. Działania D.D. zostały uznane za sprzeczne z celami wspólnej polityki rolnej UE.

Utworzenie sztucznych warunków do uzyskania korzyści sprzecznej z celami prawa unijnego stanowi podstawę odmowy przyznania płatności, przy wykazaniu woli stworzenia takich warunków, niezależnie od innych celów działania.