Przedsiębiorca telekomunikacyjny, bez względu na rodzaj prowadzonej działalności telekomunikacyjnej, jest zobowiązany do udziału w pokryciu kosztów świadczenia usługi powszechnej, jeżeli jego przychody z działalności telekomunikacyjnej przekroczyły 4 mln zł. Należności te nie podlegają przedawnieniu jako niepodatkowe należności budżetowe.

Kwota dopłaty należna wyznaczonemu przedsiębiorcy telekomunikacyjnemu nie jest niepodatkową należnością budżetu państwa, gdyż organ administracji publicznej, jakim jest Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej, tylko ustala wysokość tej dopłaty w postępowaniu administracyjnym, a następnie zgodnie z regułami ustawy Prawo telekomunikacyjne obciąża tą dopłatą podmiot – przedsiębiorcę telekomunikacyjnego

W kontekście nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy SENT, interes publiczny należy rozumieć szerzej niż tylko jako przestrzeganie prawa przez nakładanie sankcji; odpowiedzialność powinna być proporcjonalna do naruszenia, uwzględniając m.in. intencje i sytuację ekonomiczną sprawcy oraz realne zagrożenie dla interesów Skarbu Państwa.

Zasada proporcjonalności powinna być uwzględniona przy rozważaniu nałożenia sankcji administracyjnych i może stanowić podstawę do odstąpienia od ich wymierzenia, jeśli naruszenie nie spowodowało realnego zagrożenia dla interesów publicznych i jest incydentalne, a wymierzenie sankcji byłoby niewspółmiernie dolegliwe.

Sąd administracyjny może odmówić zastosowania przepisu podustawowego uznanego za niezgodny z Konstytucją przez Trybunał Konstytucyjny, i zobowiązać organ administracyjny do restytucji stanu zgodnego z prawem poprzez zwrot nienależnie pobranych opłat, nawet jeśli przepis ten formalnie obowiązywał w chwili pobrania opłaty.

W przypadku postępowań dotyczących nałożenia kary za brak uiszczenia opłaty elektronicznej na drogach krajowych, obowiązek ten jest obiektywny, a wszczęcie postępowania musi nastąpić w ciągu sześciu miesięcy od dnia naruszenia, przy czym doręczenie zawiadomienia o tym postępowaniu nie musi nastąpić w tym terminie.

Przedsiębiorca wykonujący transport drogowy ponosi odpowiedzialność administracyjną za naruszenia przepisów dokonane przez kierowcę, który wykonuje transport na jego zlecenie, niezależnie od winy przedsiębiorcy, a dla wyłączenia odpowiedzialności konieczne jest wykazanie nadzwyczajnych, niezależnych od przedsiębiorcy okoliczności.

W przypadku stwierdzenia przez sąd administracyjny niekonstytucyjności przepisu rozporządzenia, sąd ma prawo uznać pobraną na jego podstawie opłatę za nienależną i nakazać jej zwrot.

Podmiotom, które sztucznie stworzyły warunki wymagane do uzyskania korzyści wynikających z sektorowego prawodawstwa rolnego, nie przyznaje się płatności, jeśli warunki te zostały stworzone w sposób sprzeczny z celami tego prawodawstwa (art. 60 rozporządzenia nr 1306/2013).

Prawo jazdy nie może być wydane osobie, która uzyskała za granicą prawo jazdy, a to prawo jazdy zostało zatrzymane lub uprawnienie do kierowania pojazdami zostało cofnięte – w okresie obowiązywania zatrzymania prawa jazdy lub cofnięcia uprawnienia, nawet jeśli kandydat spełnia inne pozytywne przesłanki wydania prawa jazdy w kraju.

Tworzenie sztucznych warunków przez podmioty w celu uzyskania korzyści sprzecznych z celami sektorowego prawodawstwa rolnego skutkuje odmową przyznania wnioskowanych płatności, zgodnie z art. 4 ust. 3 rozporządzenia nr 2988/95 oraz art. 60 rozporządzenia nr 1306/2013.

Wykonywanie przewozu okazjonalnego pojazdem niespełniającym wymogów konstrukcyjnych oraz bez wymaganej licencji stanowi naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym i wiąże się z nałożeniem kary pieniężnej.

Organ administracji ma obowiązek zwrotu nienależnie pobranych opłat na rzecz strony skarżącej, gdy są one pobrane na podstawie przepisu, który został uznany za niekonstytucyjny, niezależnie od zastosowania klauzuli odraczającej wejście w życie wyroku Trybunału Konstytucyjnego.