Naczelny Sąd Administracyjny utrzymuje, że tworzenie sztucznych warunków przez spółki powiązane w celu uzyskania dopłat rolnych jest sprzeczne z art. 60 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013 i należy traktować je jako jedno gospodarstwo, co uniemożliwia przyznanie płatności.

Skarżąca spółka sztucznie stworzyła warunki uzyskania płatności, co naruszyło zasady prawa wspólnotowego oraz systemów wsparcia bezpośredniego, uzasadniając odmowę przyznania płatności na gruncie art. 60 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013.

Działania mające na celu sztuczne tworzenie warunków do uzyskiwania korzyści unijnych, nawet bez wyłączności tego celu, są sprzeczne z celami wspólnej polityki rolnej (art. 60 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013), co wyłącza możliwość przyznania płatności rolniczych.

Sposób działania skarżącej spółki oraz powiązanych z nią podmiotów stanowi przejaw obejścia przepisów dotyczących limitów płatności poprzez tworzenie sztucznych warunków, co jest niezgodne z celami wspólnej polityki rolnej Unii Europejskiej.

Sztuczne tworzenie warunków do uzyskania płatności unijnych przez połączone podmioty gospodarcze, zarządzane centralnie przez te same osoby, narusza prawo unijne. Takim podmiotom nie przysługuje status samodzielnych gospodarstw rolnych uprawnionych do indywidualnych płatności unijnych.

Skarga kasacyjna, w której kwestionowano odmowę przyznania płatności z tytułu obszarów z ograniczeniami naturalnymi, jest niezasadna. Sztuczne struktury powiązanych podmiotów celem obejścia przepisów były niezgodne z celami wspólnej polityki rolnej.

Skuteczne zawieszenie postępowania administracyjnego uzasadnione jest istnieniem zagadnienia wstępnego dotyczącego własności terenu; brak wpływu postawionych uchybień na wynik postępowania prowadzi do oddalenia skargi kasacyjnej.

Sąd potwierdził, że decyzje administracyjne dotyczące kosztów usunięcia pojazdu, wydane po upływie pięciu lat od prawomocnego orzeczenia o jego własności, są obciążone wadą prawną. Orzeczenie sądowe ustalające własność pojazdu równoważy orzeczenie o przepadku w kontekście art. 130a ust. 10k p.r.d., co wyłącza dalsze roszczenia finansowe.

Prezydent RP, działając na podstawie art. 39 w zw. z art. 111 § 2 ustawy o Sądzie Najwyższym, jest związany oświadczeniem sędziego dotyczącym przejścia w stan spoczynku, co oznacza, że stwierdza datę zgodnie z wolą wyrażoną przez sędziego w jego oświadczeniu.

Sprzedaż napojów alkoholowych osobie nieletniej skutkuje obligatoryjnym cofnięciem wszystkich zezwoleń na sprzedaż alkoholi udzielonych danemu przedsiębiorcy, niezależnie od incydentalności zdarzenia.

Sąd administracyjny utrzymuje, że decyzja odmowna wobec T. Sp. z o.o. była prawidłowa, gdyż spółka niewłaściwie wnioskowała o płatności w sztucznie stworzonych warunkach, co uzasadniałoby przyznanie płatności sprzecznie z prawem wspólnotowym.

Skarżąca G.D. jest zobowiązana do poniesienia kary pieniężnej za przejazd pojazdem ciężarowym po płatnym odcinku drogi krajowej bez uiszczenia wymaganej opłaty elektronicznej, a każdy brak zapłaty stanowi naruszenie wynikające z art. 13 ust. 1 pkt 3 u.d.p.

NSA uznaje, że nie dopuszcza się sumowania administracyjnych kar pieniężnych, jeżeli jedno naruszenie kwalifikuje się wyłącznie do jednej pozycji załącznika nr 3 do u.t.d. Graniczna wartość 25 000 zł dotycząca kar w przedsiębiorstwie oferującym usługi transportowe nie została przekroczona, mimo błędów matematycznych w ustaleniach organu niższej instancji.

Skarga kasacyjna P. Sp. z o.o. od wyroku WSA w Gorzowie Wielkopolskim w sprawie odmowy przyznania płatności rolno-środowiskowo-klimatycznej jest niezasadna z uwagi na prawidłową ocenę przesłanek uzyskania płatności oraz brak podstaw do uwzględnienia zarzutów kasacyjnych.

Brak formalnego uzasadnienia uchwał organów samorządowych nie zawsze skutkuje jej nieważnością; nieuprawnione przesłanki wpływające na treść uchwały mogą jednak uzasadniać stwierdzenie nieważności aktu, jeżeli nie ujawniono istotnych motywów lub przesłanek podjętej decyzji.