Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, uznając, że skarżąca wytworzyła sztuczne warunki do uzyskania płatności dla ONW, pozorując działalność rolniczą, co jest sprzeczne z art. 60 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013.

Unieważnienie zgłoszenia celnego wywozowego jest zasadne w przypadku nieprzedstawienia wiarygodnych, poświadczonych dowodów na wywóz towarów poza obszar celny UE, w terminie 150 dni od daty zwolnienia towarów do procedury wywozu.

Ocena projektu wniosku o dofinansowanie przez Agencję Rozwoju Regionalnego S.A., w zakresie posiadania niezbędnych pozwoleń, może podlegać kontroli sądowej, gdy ocena ta jest uznana za przeprowadzoną w sposób naruszający prawo i zasady regulaminowe.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że umorzenie obowiązku egzekucyjnego wobec skarżącej jest bezzasadne, gdyż obowiązek wynika z samodzielnego tytułu skarżącej z art. 71a § 9 u.p.e.a., a nie sukcesji prawnej.

Brak właściwego rozumienia przepisów dotyczących rozłożenia zobowiązania na raty i wymagalności uniemożliwia prowadzenie egzekucji administracyjnej, bowiem nie doszło do terminowej wymagalności określonych rat; wysłanie upomnienia przed czasem było przedwczesne i niedopuszczalne.

Naczelny Sąd Administracyjny orzeka, że w sprawie dotyczącej obciążenia wierzyciela kosztami postępowania egzekucyjnego zastosowanie mają przepisy ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji w brzmieniu obowiązującym przed 20 lutego 2021 r., jeżeli umorzenie postępowania nastąpiło przed tą datą.

NSA oddala skargi kasacyjne, podkreślając, że decyzje o rozłożeniu należności muszą być precyzyjnie sformułowane, zapewniając jednoznaczność wymagalności. Upomnienie musi być prawidłowo doręczone, a brak uczestnictwa strony w postępowaniu uzasadnia wznowienie procesu.

Sąd podtrzymuje decyzję administracyjną o odmowie przyznania dopłat bezpośrednich z uwagi na ustalenie istnienia sztucznie stworzonych warunków do uzyskania płatności, co było sprzeczne z wynikającymi z odpowiednich przepisów celami wsparcia rolniczego.

Warunek legitymowania się tytułem prawnym do gruntu będącego własnością Skarbu Państwa, w celu uzyskania płatności rolno-środowiskowo-klimatycznej, jest zgodny z przepisami krajowymi i unijnymi oraz odpowiada wymogom proporcjonalności i równego traktowania.

Rozstrzygnięcie wskazuje, że wymóg posiadania tytułu prawnego do gruntu państwowego, jako przesłanka przyznania płatności, nie narusza prawa unijnego ani konstytucyjnego porządku prawnego i jest uzasadnionym warunkiem w ramach ustawy PROW.

Obowiązek uiszczania opłat abonamentowych trwa do momentu wyrejestrowania odbiornika RTV. Zobowiązany musi wykazać fakt wyrejestrowania w razie kwestionowania obowiązku płatności. Brak dowodów na wyrejestrowanie skutkuje utrzymaniem obowiązku, a zarzuty braku doręczenia upomnienia wymagają wykazania nieprawidłowości przez skarżącego.

Dla przyznania płatności bezpośrednich do działek w ZWRSP wymagane jest posiadanie tytułu prawnego. Wymóg ten jest zgodny z prawem unijnym oraz Konstytucją RP, a jego celem jest zapobieganie bezprawnemu użytkowaniu gruntów.

W kontekście przepisów dotyczących płatności obszarowych, fakt posiadania gruntów rolnych musi oznaczać ich faktyczne użytkowanie w produkcji rolnej. Samo prawo własności bez faktycznego użytkowania gruntów rolnych nie uprawnia do otrzymania płatności ONW.

Działania polegające na zgłaszaniu nieruchomości do płatności w celu wyłącznie pozyskania środków finansowych, bez rzeczywistego prowadzenia na nich działalności rolniczej, stanowią niedopuszczalne tworzenie sztucznych warunków do uzyskania wsparcia rolnego.

Posiadaczem gruntu w rozumieniu przepisów o płatnościach bezpośrednich jest osoba faktycznie użytkująca grunty rolniczo. Formalne posiadanie w ujęciu cywilnoprawnym nie uprawnia do wsparcia, które dedykowane jest rolnikom prowadzącym faktyczną działalność rolniczą na danej ziemi.

Zasada proporcjonalności sankcji przewidziana w art. 9a dyrektywy 1999/62/WE wyklucza zryczałtowane kary pieniężne, gdy nie uwzględniają one indywidualnych okoliczności naruszenia. Sankcje muszą być dostosowane do wagi i charakteru naruszenia obowiązku uprzedniego uiszczenia opłaty za przejazd.

Sąd uznał za zasadną decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Rzeszowie o nałożeniu kary pieniężnej za urządzanie gier na automatach przez D.T. poza kasynem, stwierdzając, że wyznaczony przepisami termin na nałożenie kary nie uległ przedawnieniu, a skarżąca pełniła rolę urządzającego gry.

Ostateczne zajęcie pasa drogowego, które nie jest związane z wykorzystaniem zgodnym z jego przeznaczeniem, wymaga wydania decyzji zezwalającej oraz opłaty. Publicznie dostępny chodnik nie wymaga takiego zezwolenia, co wyklucza opłatę.