Przepis art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ przewiduje szczególny przypadek samoistnego powstania obowiązku podatkowego w efekcie samego wystawienia faktury, czy rachunku uproszczonego wykazujących kwotę podatku od towarów i usług, przy czym obowiązek ten przyjmuje postać swoistej sankcji. Polega ona na tym

Umorzenie postępowania powinno być traktowane jako środek ostateczny, mający zastosowanie tylko w tych sytuacjach, kiedy nie ma możliwości podjęcia merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy.

Użyte przez ustawodawcę w przepisie art. 67 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ pojęcia nieostre oraz sformułowanie "może" stanowi, że decyzje w sprawie umorzenia zaległości podatkowych oraz odsetek od tychże zaległości są decyzjami uznaniowymi tzn. pozostawiającymi organom podatkowym możliwość wyboru konsekwencji prawnej.

Zarząd gminy nie jest właściwy do podjęcia uchwały w sprawie wniesienia skargi na rozstrzygnięcie nadzorcze kwestionujące uchwałę rady gminy. Skoro strona skarżąca, mimo wezwania Sądu nie przedłożyła w wyznaczonym terminie uchwały rady w przedmiocie zaskarżenia do Naczelnego Sądu Administracyjnego rozstrzygnięcia nadzorczego Wojewody, to wniesiona skarga, jako wadliwa, podlega odrzuceniu, na podstawie

1. Według ust. 6 par. 54 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym /Dz.U. nr 156 poz. 1024 ze zm./ za podatników, o których mowa w ust. 5 pkt 1 ww. rozporządzenia uważa się między innymi zakłady pracy chronionej w rozumieniu przepisów o zatrudnieniu i rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych

Z treści art. 48 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ wynika, że jest on oparty na konstrukcji uznania administracyjnego i w tym zakresie decyzje o charakterze uznaniowym uchylają się spod kontroli legalności sprawowanej przez Sąd, o ile przy ich wydaniu nie doszło do naruszenia przepisów postępowania administracyjnego, które miało lub mogło

1. Uzasadnienie prawne decyzji nie może polegać tylko na powołaniu, przez organ wydający ową decyzję, artykułu czy paragrafu przepisu prawa, lecz powinno zawierać umotywowaną ocenę stanu faktycznego w świetle obowiązującego prawa, oraz wskazać, jaki zachodzi związek między tą oceną a treścią rozstrzygnięcia. 2. Podatek od towarów i usług jest podatkiem rozliczanym za okresy miesięczne, a zobowiązanie

Z treści art. 27 ust. 5 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ wynika, iż stwierdzone naruszenie przez podatnika obowiązków ewidencyjnych z art. 27 ust. 4 tylko wtedy skutkuje podwyższeniem ustalonej kwoty podatku o 100 procent, gdy wartość niezaewidencjonowanej sprzedaży określona została w drodze szacowania.

1. Celem ustawodawcy w konstrukcji przepisu art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ było niewątpliwie wyeliminowanie z obrotu tzw. "pustych faktur" to znaczy faktur, które nie obrazują rzeczywistego obrotu i jednocześnie zdyscyplinowanie wystawców faktur, którzy powinni się liczyć z koniecznością zapłaty wykazanego

W świetle przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ określenie zobowiązania ciążącego na rozwiązanej spółce cywilnej jest możliwe tylko w decyzji wydanej przeciwko byłym wspólnikom spółki w trybie art. 115 tej ustawy, mającym na celu przeniesienie na wspólników odpowiedzialności za zobowiązania spółki.

Przepis art. 193 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ pozwala na uznanie ksiąg podatkowych jako dowodu tego co wynika z zawartych w nich zapisów tylko wówczas, gdy prowadzone są rzetelnie i w sposób niewadliwy. Natomiast par. 4 tego przepisu pozwala organowi podatkowemu na nie uznanie ksiąg za dowód tego co w nich jest zapisane, gdy prowadzone

1. Najem - jako świadczona odpłatnie usługa - podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nawet w przypadku jednorazowego dokonania tej czynności, z tym jednak że przy ocenie charakteru tej usługi nie można oderwać się od zamiaru podmiotu, który taką usługę świadczy tj. by nastąpiło to w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania takiej usługi w sposób częstotliwy. Dotyczy to zwłaszcza

Obowiązek zbadania, czy i jakie interesy osób trzecich zostaną ewentualnie naruszone w procesie inwestycyjnym należy do organu decyzyjnego na etapie prac projektowych. Organ powinien ten interes określić pamiętając, ze chodzi o interes uzasadniony o charakterze prawnym a nie faktycznym. Tak wyraźnie wyartykułowany interes osób trzecich jest tylko jednym z kryteriów, jakie bierze się pod uwagę przy

Ustawa z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ odróżnia w swojej treści instytucję obniżenia podatku należnego w danym miesiącu /okresie rozliczeniowym/ o powstałą w poprzednim okresie rozliczeniowym nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym, która w tej sytuacji uległa przeniesieniu z poprzedniej deklaracji do deklaracji miesiąca

1. W świetle przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ w przypadkach, w których ustawa podatkowa przyznaje spółce cywilnej podmiotowość podatkową poprzez ustanowienie jej na gruncie tej ustawy podatnikiem, płatnikiem lub inkasentem, stroną postępowania podatkowego w zakresie praw i obowiązków wynikających z tejże podmiotowości jest spółka cywilna

Spełnienie obowiązku nałożonego na pracodawcę normą prawną, polegającego na wydaniu towaru pracownikowi, nie ma charakteru obrotu cywilnoprawnego i pozostaje poza zakresem przedmiotowym opodatkowania podatkiem od towarów i usług określonym w art. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./.

Przepis art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ w latach 1995-2000 nie stanowił dla urzędu skarbowego podstawy prawnej do określania różnicy podatku, o której mowa w art. 21 ust. 1 tej ustawy. Od 1 stycznia 1997 r. podstawę określenia tej różnicy stanowił dla urzędu skarbowego art. 27 ust. 6 ustawy, w razie spełnienia

Obowiązujący miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego może być podstawą do wniesienia sprzeciwu, o jakim mowa w art. 30 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./.

Zgłoszenie, o którym mowa w art. 54 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ stanowi o zakończeniu budowy i użytkowaniu obiektu budowlanego a przez obiekt budowlany należy - zgodnie z art. 3 pkt 1 lit. "a" Prawa budowlanego rozumieć budynek wraz z instalacjami i urządzeniami. Nie jest zatem możliwe wniesienie sprzeciwu co do przystąpienia do użytkowania samego budynku

W przypadku, gdy u podatników zwolnionych od podatku od towarów i usług na podstawie art. 14 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ stwierdzone zostaną na podstawie art. 27 ust. 2 tej ustawy przesłanki do ustalenia podatku od niezaewidencjonowanej sprzedaży, ustalając czy podatnik nie przekroczył kwoty wartości

Obronę samodzielności naruszonej rozstrzygnięciem nadzorczym może podjąć tylko wspólnota samorządu terytorialnego, której z naruszeniem prawa pozbawiono tej samodzielności. Z tego względu, legitymację do wniesienia skargi będzie miała tylko wspólnota samorządowa, której interes prawny lub uprawnienie albo kompetencja zostały naruszone.

Zawiadomienie bądź ogłoszenie, o jakim mowa w art. 115 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami /Dz.U. 2000 nr 46 poz. 543/ nie podlega zaskarżeniu do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

O zamknięciu cmentarza wyznaniowego stosownie do treści art. 1 ust. 5 ustawy z dnia 31 stycznia 1959 r. o cmentarzach i chowaniu zmarłych /t.j. Dz.U. 2000 nr 23 poz. 295 ze zm./ decyduje władza kościelna po zasięgnięciu opinii właściwego inspektora sanitarnego.

Usługi polegające na wykonywaniu na zlecenie czynności factoringu polegających na nabywaniu w całości zaległych rachunków i długów, należnych innym podmiotom gospodarczym i późniejsze ich ściąganie /bez przejęcia ryzyka wypłacalności dłużnika/, czyli usługi tzw. factoringu niewłaściwego, zalicza się - niezależnie od świadczącego je podmiotu - do podkategorii KWiU 74.84.12 "Usługi świadczone przez agencje