Złożenie przez Prokuratora Krajowego, w trakcie zawieszonego na podstawie art. 124 § 1 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2024 r. poz. 935) postępowania, wniosku o wyłączenie sędziów oznacza, że wystąpiła określona w art. 128 § 1 pkt 4 in fine ustawy przesłanka do podjęcia zawieszonego postępowania w zakresie niezbędnym do rozpoznania

Naczelny Sąd Administracyjny podtrzymuje, że administracyjne postępowania habilitacyjne są zgodne z prawem, kiedy organizowane na podstawie recenzji naukowych i że sądy administracyjne nie mogą merytorycznie oceniać dorobku naukowego ani zasadności opinii recenzentów w tych postępowaniach.

Podmiot wpisany do rejestru działalności regulowanej w zakresie odbioru odpadów komunalnych jest zobowiązany do składania rocznych sprawozdań, w tym zerowych, niezależnie od faktycznego świadczenia usług. Nieprzekazanie sprawozdań w terminie uzasadnia nałożenie kary pieniężnej.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż zróżnicowanie stawek opłat za pobór wód na różne cele jest zgodne z przepisami Prawa wodnego i odpowiada zasadom zwrotu kosztów wynikającym z Ramowej Dyrektywy Wodnej, a różne sposoby użytkowania wody przez W. sp. z o.o. wymagały zastosowania zróżnicowanych stawek.

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną Starosty Powiatu Ciechanowskiego, potwierdzając, iż dokumentacja dotycząca budowy centrum administracyjnego, będąca przedmiotem wniosku o udostępnienie informacji publicznej, stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Informacje dotyczące realizacji umowy publicznej stanowią informację publiczną. Organ administracyjny zobowiązany jest do ich udostępnienia na podstawie u.d.i.p. Skarga kasacyjna przeciwko ocenianiu informacji jako publicznej została oddalona jako niezasadna.

Sąd utrzymał w mocy decyzję o wymierzeniu kary pieniężnej za nielegalne przetwarzanie odpadów, uznając odpowiedzialność skarżącego za odpady na jego nieruchomości oraz stwierdzając, że błędy proceduralne nie wpływały na tok postępowania.

NSA orzekł, że zaświadczenie Prezydium Rady Narodowej z 1957 r. nie jest wystarczającym dowodem własności do uzyskania rekompensaty za mienie zabużańskie. Zingiennia dokumentacji zgodnej z ustawą zabużańską uzasadnia odmowę potwierdzenia prawa do rekompensaty.

Zażalenie na odrzucenie skargi z powodu nieuzupełnienia braków formalnych jest bezzasadne. Wojewódzki Sąd Administracyjny prawidłowo odrzucił skargę, której braków nie uzupełniono w zakreślonym terminie. Obowiązki strony w postępowaniu nie mogą być usprawiedliwione przebywaniem poza granicami kraju bez ustanowienia pełnomocnika.