Orzeczenie dyscyplinarne musi zawierać szczegółową kwalifikację prawną czynu, a jego wymierzenie musi nastąpić w ustawowym terminie; brak wskazania podstaw prawnych skutkuje uchyleniem kary.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że odmowa wszczęcia postępowania nieważnościowego na podstawie art. 61a § 1 k.p.a., bez przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego dotyczącego interesu prawnego, była nieuzasadniona. W sytuacji sporu, co do statusu prawnego skarżącej, organ administracyjny jest zobowiązany do podjęcia wszelkich działań dowodowych w ramach wszczętego postępowania.

Odmowa wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji na podstawie art. 61a § 1 k.p.a. nie jest możliwa, gdy istnieje potrzeba przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w celu ustalenia interesu prawnego strony, szczególnie w sytuacjach, gdy toczy się rozstrzygające postępowanie prejudycjalne.

Sankcja cofnięcia uprawnień diagnosty za wykroczenia z art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 p.r.d. wymaga ścisłego stosowania w przypadku stwierdzenia niezgodnego z przepisami wykonania badań technicznych pojazdów, nawet bez rozważenia stopnia naruszenia.

Odmowa wszczęcia postępowania zmierzającego do stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej na podstawie art. 158 § 3 k.p.a. w związku z art. 2 ustawy zmieniającej z 2021 r., nie jest dopuszczalna, jeżeli wniosek o wszczęcie postępowania złożono przed wejściem w życie tych przepisów.

Odmowa wszczęcia postępowania z art. 158 § 3 k.p.a. po upływie 30 lat od decyzji komunalizacyjnej, narusza procedurę przy uwzględnieniu jej wszczęcia przed nowelizacją, co nakazuje uchylenie takiej odmowy.

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców, potwierdzając uchybienia proceduralne w zakresie obowiązków informacyjnych wobec cudzoziemców w postępowaniu o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy.

NSA oddala skargę kasacyjną C. Sp. z o.o. w sprawie o zajęcie pasa drogowego, uznaje działania Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za zgodne z zaleceniami wcześniejszych orzeczeń, a zgromadzony materiał dowodowy - za wystarczający.

Różnicowanie przez Radę Gminy stawek opłat za zajęcie pasa drogowego według położenia na obszarze zabudowanym i niezabudowanym, przekracza kompetencje ustawowe określone w art. 40 ust. 9 ustawy o drogach publicznych i jest niezgodne z prawem.

Zmiany w projekcie budowlanym nie stanowią istotnego odstąpienia od zatwierdzonego projektu w rozumieniu Prawa budowlanego, a organy administracyjne prawidłowo oceniły brak wpływu tych zmian na interesy osób trzecich.