Przyznanie specjalnego zasiłku celowego osobom przekraczającym kryterium dochodowe wymaga zaistnienia 'szczególnie uzasadnionego przypadku', który musi odbiegać od sytuacji innych osób w trudnym położeniu; decyzja w tym zakresie oparta jest na uznaniu administracyjnym i nie każdy trudny przypadek uzasadnia przyznanie takiego zasiłku.

W sprawach przyznania specjalnego zasiłku celowego, organy administracji publicznej działające w ramach uznania administracyjnego powinny oceniać, czy występuje 'szczególnie uzasadniony przypadek', przy czym pomoc społeczna nie powinna być traktowana jako jedyne źródło utrzymania, a decyzje powinny być podejmowane w granicach posiadanych środków budżetowych.

Przepisy art. 100c i 100d ustawy o pomocy obywatelom Ukrainy mają zastosowanie do wszystkich cudzoziemców, zawieszając bieg terminów proceduralnych w sprawach legalizacji pobytu, co wyklucza uznanie przewlekłości postępowania.

Decyzja ostateczna, która wygasła z uwagi na upływ terminu, nie może być wzruszona w trybie art. 155 k.p.a., gdyż nie kształtuje już sytuacji prawnej strony. Rozstrzygnięcie obciążeniowe nie może być przedmiotem późniejszej modyfikacji na korzyść strony.

Decyzja organu administracyjnego ustalająca opłatę przekształceniową w wysokości nominalnej, bez uwzględnienia bonifikat, narusza zasady prawa, stanowiąc podstawę do stwierdzenia jej nieważności z powodu rażącego naruszenia art. 7 ust. 2 ustawy przekształceniowej.

Decyzja o przyznaniu specjalnego zasiłku celowego w szczególnie uzasadnionym przypadku, określonym w art. 41 pkt 1 ustawy o pomocy społecznej, jest oparta na uznaniu administracyjnym, co daje organom swobodę w ocenie okoliczności sprawy pod kątem ich wyjątkowości oraz zasadności przyznania wsparcia.