Określenie opłat stałych za pobór wód przed 1 stycznia 2022 r. powinno opierać się na przepisach przejściowych, takich jak art. 561 Prawa wodnego, co pozwala na zgodne z prawem ustalanie takich opłat przed formalnym wprowadzeniem nowych ustawowych stawek jednostkowych.

Wysokość opłaty stałej za pobór wód podziemnych powinna być ustalana na podstawie przeliczenia maksymalnych ilości możliwych do pobrania wód podziemnych w oparciu o parametry określone w pozwoleniu wodnoprawnym oraz zgodnie z art. 271 ust. 2 i art. 552a Prawa wodnego, uwzględniając stosunek tych ilości do dostępnych zasobów wód podziemnych.

Przepis art. 561 pkt 1 Prawa wodnego, jako norma przejściowa, właściwie reguluje górne stawki opłat za pobór wód do końca 2021 r., co pozwala na ich stosowanie pomimo odroczenia wejścia w życie art. 274 pkt 1 Prawa wodnego, a sporządzone na podstawie art. 277 rozporządzenie jest zgodne z delegacją ustawową w zakresie przewidzianych stawek.

Art. 561 Prawa wodnego stanowi normę przejściową określającą górne stawki opłat stałych za pobór wód do końca 2021 r., a rozporządzenie o jednostkowych stawkach opłat za usługi wodne jest zgodne z delegacją ustawową mimo wprowadzenia art. 274 pkt 1 ustawy po 1 stycznia 2022 r.

Władztwo planistyczne gminy, choć szerokie, jest ograniczone przepisami ustawy o drogach publicznych, która wymaga, aby pozbawienie drogi jej dotychczasowego statusu prawnego było zgodne z odpowiednią procedurą; zmiana celu przeznaczenia drogi gminnej na inną kategorię w planie miejscowym bez dochowania trybu określonego w tych przepisach jest niedopuszczalna.

Art. 165b § 1 Ordynacji podatkowej nie ma zastosowania w postępowaniu dotyczącym nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o systemie monitorowania drogowego i kolejowego przewozu towarów, gdyż przepisy tej ustawy stanowią samodzielną i wyczerpującą regulację w tym zakresie.