Przedstawiając zarzut naruszenia prawa materialnego przez jego błędną wykładnię wykazać należy, że sąd mylnie zrozumiał stosowany przepis prawa, natomiast eksponując zarzut niewłaściwego zastosowania przepisu prawa materialnego wykazać należy, iż sąd stosując przepis popełnił błąd w subsumcji, czyli że niewłaściwie uznał, iż stan faktyczny przyjęty w sprawie odpowiada stanowi faktycznemu zawartemu

Ustalenie wystąpienia, ciężkiej, kwalifikowanej wady prawnej nie wymaga postępowania dowodowego. W tym trybie, postępowanie dowodowe jest prowadzone, gdy zachodzi konieczność podważenia zasadności zastosowania normy prawa do stanu faktycznego, który nie jest zapisany w normie prawnej, będącej podstawą rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy decyzją, objętą żądaniem stwierdzenia nieważności.

Wydanie przez organ decyzji po wniesieniu do sądu skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania administracyjnego nie powoduje, że w zakresie dotyczącym stwierdzenia, czy bezczynność, przewlekłość miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa, postępowanie sądowe staje się bezprzedmiotowe.

Bezczynność o charakterze rażącego naruszenia prawa ma miejsce wówczas, gdy w sposób jednoznaczny i znaczący doszło do przekroczenia terminów określonych przepisami prawa na dokonanie danej czynności, a zarazem nie zachodzą okoliczności ekskulpujące tę bezczynność organu.

Art. 22 ust. 1f pkt 1 u.p.d.o.f. reguluje zasady określania kosztów uzyskania przychodów w przypadku zbycia akcji zarówno spółki akcyjnej jak i komandytowo-akcyjnej.

Podmiot prawa publicznego, który nabywa dobro inwestycyjne jako władza publiczna, w rozumieniu art. 4 ust. 5 akapit pierwszy szóstej dyrektywy (art. 13 dyrektywy 112), a zatem nie działając w charakterze podatnika, i który następnie sprzedaje to dobro, działając w charakterze podatnika, nie korzysta w zakresie tej sprzedaży z prawa do dokonania korekty na podstawie art. 20 szóstej dyrektywy (obecnie

Wszystkie powyższe argumenty przemawiają za uznaniem, że pismo organu wzywające do podpisania odwołania zostało doręczone skutecznie, a w związku z tym, że brak formalny odwołania nie został uzupełniony w terminie, organ finalnie zasadnie stwierdził niedopuszczalność odwołania.

Organ podatkowy, który nadaje decyzji nieostatecznej rygor natychmiastowej wykonalności z powołaniem się na przesłankę z art. 239b § 1 pkt 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.), powinien w myśl art. 239b § 2 tej ustawy wskazać na takie okoliczności stwarzające ryzyko niewykonania zobowiązania podatkowego, które wiążą się z krótszym niż 3 miesięcznym