Chcąc dochodzić praw przed sądem należy przede wszystkim zadbać o środki na pokrycie kosztów sądowych. Instytucje państwowe /których zadanie nie polega na prowadzeniu działalności gospodarczej/ powinny uwzględnić w swojej działalności koszty niezbędne do prowadzenia sądowego postępowania administracyjnego, albowiem w przeciwnym wypadku zostaną pozbawione możliwości pełnej realizacji prawa strony w

Adresatami zawartych w art. 26 ust 1 pkt 8, ust. 2 i ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./, w brzmieniu obowiązującym w 1997 r., dotyczących tzw. ulgi podatkowej na wynajem, norm mogą być wyłącznie osoby objęte ich hipotezami. Nie mogą być nimi podmioty realizujące stany faktyczne opisane np. w art. 27a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy

Sąd wzywając stronę do uiszczenia opłaty kancelaryjnej w oparciu o art. 234 par. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ nie może następnie wysłać stronie jedynie odpisu sentencji wyroku.

Wytyczne Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego są w przypadku uchylenia zaskarżonej decyzji niezbędne, a ich brak stanowi uchybienie mające istotny wpływ na wynik sprawy.

Umorzoną po upływie dziesięcioletniego okresu służby w Policji pomoc finansową należało zakwalifikować jako przychód podatnika podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych za rok 2003, a więc wtedy kiedy udzielona wcześniej pomoc została umorzona. Umorzona w ten sposób pomoc stała się zatem przychodem, o którym mowa w art. 12 ust 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 o podatku dochodowym