Przedmiotem zaskarżenia w trybie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /Dz.U. 2001 nr 142 poz. 1591 ze zm./ może być wyłącznie uchwała z zakresu administracji publicznej naruszająca interes prawny wnoszącego, a uchwała będąca jedynie odpowiedzią na wezwanie do usunięcia naruszenia, stanowi spełnienie wymogów formalnych do wniesienia skargi i nie podlega odrębnemu zaskarżeniu

Przez możliwość istotnego wpływania na wynik sprawy należy rozumieć prawdopodobieństwo oddziaływania naruszeń prawa procesowego na treść decyzji lub postanowień, a więc ukształtowanie w nich stosunku administracyjnego, materialnego i procesowego. Sąd uchylając z tych powodów decyzję lub postanowienie musi wykazać, że gdyby nie było stwierdzonego w postępowaniu sądowym naruszenia przepisów postępowania

Przepis art. 40 ust. 5 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych /t.j. Dz.U. 2004 nr 204 poz. 2086 ze zm./, także przed nowelizacją ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw /Dz.U. nr 179 poz. 1486/, dawał podstawę do ustalenia opłaty za każdy rok zajęcia pasa drogowego. Zmiana art. 40 ust. 5 ustawy o drogach publicznych

Kara pieniężna za samowolne zajęcie pasa drogowego winna być nałożona na wspólników spółki cywilnej, a nie samą spółkę.

1. Sąd nie stosuje przepisów ordynacji podatkowej, nie ustala więc i nie ocenia stanu faktycznego w relacji, do którego wydane zostały zaskarżone doń decyzje podatkowe i nie stosuje materialnego prawa podatkowego, może natomiast i powinien dokonywać oceny w przedmiocie przeprowadzonych i przedstawionych przez organy podatkowe w administracyjnym postępowaniu podatkowym ocen faktycznych i dowodowych