W postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji ostatecznej z powodu rażącego naruszenia prawa należy kierować się przede wszystkim gramatyczną wykładnią tego pojęcia, eliminując przy ocenie wystąpienia takiej kwalifikowanej wady decyzji elementów rozstrzygnięcia sprawy co do jej istoty.

Brak podstaw do uwzględnienia któregokolwiek z wniesionych zarzutów odnoszących się do prawa procesowego, na podstawie unormowań którego ustalany, oceniany i przedstawiany jest stan faktyczny sprawy, w szczególności przebieg i wyniki postępowania dowodowego, czyni zasadną konstatację, że strona wnosząca skargę kasacyjną nie zakwestionowała w niej w sposób prawnie skuteczny ocen Sądu l instancji, który

Uprawnioną w stanie prawnym obowiązującym w 2000 r., jest taka wykładnia art. 19 ust. 3a ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, według której dopuszczalne były dwojakiego rodzaju zachowania podatnika w sytuacji, gdy otrzymanie towaru lub wykonanie usługi nastąpiło później niż przed upływem miesiąca następnego po otrzymaniu