To, że przepis art. 102[2] ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /Dz.U. 2001 nr 142 poz. 1591 ze zm./ wyłącza stosowanie art. 52 par. 3 i 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ w sprawach, o których mowa w rozdziale 10 ustawy o samorządzie gminnym, oznacza tylko tyle, że w tych sprawach nie stosuje się wezwania

W przypadku wniesienia skargi przez kilku radnych na postanowienie o umorzeniu postępowania odwoławczego, na tej podstawie, że nie są stroną w postępowaniu administracyjnym, przepis art. 214 par. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ nie ma zastosowania.

Istnienie uzasadnionych obaw co do tego, że wyjazd za granicę osoby zobowiązanej uniemożliwi wykonanie obowiązku ustawowego /art. 6 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o paszportach - Dz.U. 1991 nr 2 poz. 5 ze zm./, nie może być uzasadniony wyłącznie tym, że obowiązek ustawowy nie został wykonany, lecz wymaga ustalenia takich okoliczności, które wskazują, że wyjazd za granicę uniemożliwi

Stanowisko organu administracji publicznej właściwego w sprawach ochrony zabytków dotyczące ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu objętego tą ochroną wyrażone w postanowieniu tego organu musi być szczegółowo uzasadnione. Zwłaszcza gdy w postępowaniu administracyjnym organ dopuścił dowód z kilku opinii rzeczoznawców, których treść i wnioski są rozbieżne, organ zajmujący stanowisko w

Wadliwe działanie organu architektoniczno-budowlanego będące przyczyną prowadzenia budowy bez wymaganego prawem pozwolenia właściwego organu architektoniczno-budowlanego może spowodować, że brak będzie podstaw do stwierdzenia samowoli budowlanej.

1. O ile Sąd l instancji zasadniczo poprawnie wypowiedział się w przedmiocie (podnoszonego również w kasacji) przepisu § 9 rozporządzenie, o tyle nieprawidłowo ustalił treść i znaczenie unormowania wynikającego z art. 7 ust. 5 ustawy zmieniającej, co doprowadziło do wadliwej i niepełnej oceny możliwości jego zastosowania w sprawie. 2. W sprawie niniejszej nikt nie zakwestionował, że jej przedmiotem

1. Brak określenia w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego granic terenów pod budowę obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży powyżej 2.000 m2 czyni taki plan - choć niekoniecznie w całości - naruszającym normę art. 15 ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 80 poz. 717 ze zm./, co sąd pierwszej instancji zasadnie zauważył,