Powołanie się ogólnie na trudną sytuację finansową nie wyczerpuje przesłanek z art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./.

Od ogólnej zasady - rocznego okresu zasiłkowego wynikającego z art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu - Dz.U. nr 106 poz. 457/, omawiana ustawa przewiduje pewne, ściśle określone w jej przepisach wyjątki, gdy okres ten może trwać dłużej. Przepisy te jako stanowiące wyjątki /lex specialis/ od ogólnej zasady /lex generalis/, nie mogą być interpretowane rozszerzająco

Usprawiedliwienie niestawiennictwa w wyznaczonym dniu w rejonowym urzędzie pracy może być wykazywane wszystkimi środkami dowodowymi /art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu - Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm. - w związku z art. 75 par. 1 i 2 Kpa/.

Wskazując na zależność pomiędzy obowiązkiem zwrotu a sytuacją zobowiązanego, przepisy wymagają zarazem przeprowadzenia wywiadu środowiskowego, co wprost dowodzi, że ustalenie tak sytuacji, jak i obowiązku następuje indywidualnie. Zatem adresatem przepisu jest gminny organ pomocy społecznej.

Błędny jest pogląd organu orzekającego w sprawie zasiłku dla bezrobotnych, że staż pracy musi być udokumentowany wyłącznie świadectwami pracy. W postępowaniu przed organem do spraw zatrudnienia mają zastosowanie przepisy kodeksu postępowania administracyjnego, w tym również art. 75 par. 1 Kpa.

Użyte w ustawie określenie "różnych typów" wyklucza możliwość połączenia w zespół szkół tego samego typu.

Dla zastosowania art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. nr 79 poz. 464 ze zm./ obojętne jest, czy zarząd, o którym mowa w tych przepisach, był ustanowiony na czas oznaczony, czy też nie oznaczony.

Okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych za granicą nie jest okresem zatrudnienia w rozumieniu art. 14 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. nr 75 poz. 445 ze zm./ skutkującym zwolnienie od cła przywiezionego z zagranicy towaru, o którym mowa w tym przepisie.

Spółki, których dotyczy art. 43 ust. 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym /Dz.U. nr 60 poz. 253 ze zm./, mogą korzystać z przywilejów celnych przewidzianych w art. 37 ust. 5 tej ustawy.

Ustanowienie przez radę gminy na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych stawki "O" podatku od nieruchomości jest naruszeniem obowiązku rady gminy określonego w tym przepisie.

Dla oceny, czy spółka z udziałem zagranicznym jest zwolniona od cła, organy administracji celnej powinny ustalić, czy sposób wykorzystywania przedmiotów sprowadzonych przez te spółki jest zgodny z zezwoleniem Prezesa Agencji do spraw Inwestycji Zagranicznych, o którym mówi art. 37 ust. 5 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym /Dz.U. nr 60 poz. 253 ze zm./.

Ustanowiony w art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 26 lutego 1982 r. o cenach /t.j. Dz.U. 1988 nr 27 poz. 195/, obowiązek informowania izb skarbowych o zamiarze podwyższenia ceny umownej i regulowanej nie jest zależny od osiągania zysku.

Skoro sprawy z zakresu prawa budowlanego zostały przekazane do prowadzenia Zarządowi Miasta, jako organowi kolegialnemu - to nie może wydawać decyzji w tych sprawach Prezydent Miasta jako organ I instancji.

Artykuł 8 ust. 2 ustawy z dnia 13 lipca 1990 r. o prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych /Dz.U. nr 51 poz. 298 ze zm./, zgodnie z którymi spółka utworzona w wyniku przekształcenia przedsiębiorstwa państwowego wstępuje w prawa i obowiązki przekształconego przedsiębiorstwa, nie ma zastosowania do postępowania podatkowego, w którym prawa i obowiązki podatników rozstrzygane są odrębnymi przepisami.

Przepis art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych nie uprawnia rady gminy do różnicowania stawek w poszczególnych pozycjach w zależności od sytuacji majątkowej podatnika i osiąganych przez niego dochodów.

Zaskakiwanie obywateli nowymi rozwiązaniami prawnymi bez możliwości dostosowania swoich zachowań do nowego stanu prawnego oraz wprowadzanie w błąd obywateli przez przedstawicieli władzy państwowej zapowiedziami o przyszłym stanie prawnym a następnie niedotrzymywanie tych zapowiedzi - nie jest do pogodzenia z zasadami zaufania obywateli do państwa i zaufania do prawa.

Dokument nie wystawiony w trybie art. 59 ust. 3 prawa o ruchu drogowym - ustawa z dnia 1 lutego 1983 r. /t.j. Dz.U. 1992 nr 11 poz. 41/, choćby odpowiadał wzorowi, o którym mowa w par. 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Komunikacji z dnia 29 grudnia 1983 r w sprawie rejestracji, ewidencji i oznakowania pojazdów /Dz.U. 1984 nr 1 poz. 2; zm. Dz.U. 1991 nr 57 poz. 245/ nie jest oryginalnym dowodem rejestracyjnym

Par. 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 stycznia 1986 r. w sprawie opłat za szczególne korzystanie z wód i urządzeń wodnych /t.j. 1988 nr 37 poz. 295/ stanowiący, że zakłady położone na obszarze województwa katowickiego ponoszą opłaty za ścieki dwukrotnie wyższe, niż określone w par. 7 dla pozostałych województw wykracza poza upoważnienie ustawowe, a tym samym jest niezgodny z art. 56 ust. 2

W myśl art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. nr 75 poz. 445 ze zm./ podmiotowi, który dokonał uprzednio przywozu z zagranicy towaru będącego przedmiotem powrotnego wywozu zwraca się cło przywozowe na zasadach tym przepisem określonych, ale tylko wówczas, gdy zostanie ustalona w sposób nie budzący wątpliwości tożsamość towaru. W sytuacji, gdy towary powrotnie wywożone

Zwolnienie od podatku od wynagrodzeń, ustanowione w art. 15 ust. 1 pkt 13 ustawy z dnia 4 lutego 1949 r. o podatku od wynagrodzeń /Dz.U. nr 7 poz. 41 ze zm./, nie ma zastosowania do spółek kapitałowych.

Odwołanie jest odformalizowanym środkiem prawnym, nie wymagającym szczegółowego uzasadnienia, wszakże z treści odwołania musi wyniknąć żądanie ponownego rozpatrzenia sprawy przez organ wyższej instancji. A zatem, czy pismo wniesione przez stronę jest odwołaniem, decyduje jego treść.

Rzecz pochodząca z przestępstwa nie może być towarem w rozumieniu art. 2 pkt 1 Prawa celnego i przedmiotem obrotu towarowego z zagranicą oraz podlegać odprawie celnej oznaczającej decyzję organu celnego o dopuszczeniu towaru do obrotu na polskim obszarze celnym lub dopuszczeniu do wywozu za granicę. Rzecz skradziona nie może być dopuszczona do obrotu na polskim obszarze celnym ponieważ nie może stanowić