Uregulowanie zawarte w art. 208 Kpa wyłącza możliwość orzekania o zwrocie kosztów na rzecz innych stron procesu sądowego niż strona skarżąca i od innego podmiotu niż organ administracji, który wydał zaskarżoną decyzję ostateczną.

Przepis par. 1 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 lipca 1987 r. w sprawie rozciągnięcia przepisów ustawy o zobowiązaniach podatkowych na niektóre rodzaje świadczeń pieniężnych oraz określenia właściwości organów podatkowych w zakresie umarzania zaległości podatkowych /Dz.U. nr 23 poz. 131/ rozciągający przepisy ustawy o zobowiązaniach podatkowych na niepodatkowe należności budżetowe jednostek

Ustalenia agencji detektywistycznej nie mogą zastępować działań organów administracji państwowej w zakresie obowiązku przeprowadzenia postępowania dowodowego zgodnie z wymaganiami określonymi w art. 12 i art. 77 Kpa.

Odmowa udzielenia przez organy szkoły wyższej urlopu dziekańskiego studentowi nie jest decyzją administracyjną.

Warunkiem zaskarżalności decyzji lub postanowień do sądu administracyjnego, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 24 maja 1990 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego /Dz.U. nr 34 poz. 201/, jest wszczęcie postępowania administracyjnego zwykłego, w I instancji w danej sprawie po dniu 26 maja 1990 r., nie zaś postępowania sądowoadministracyjnego.

Stosownie do art. 61 par. 1 Kpa żądanie wszczęcia postępowania administracyjnego określa przedmiot tego postępowania, a w razie wątpliwości sprecyzowanie żądania należy do strony, nie zaś do sfery ocennej organu administracji.

W świetle przepisów ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 4 poz. 23/ umowy zamiany rzeczy lub praw majątkowych na bony towarowe Banku PKO SA należało przy wymiarze opłaty skarbowej traktować jako umowy zamiany, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 tej ustawy, a nie jako umowy sprzedaży.

1. Ustalając, że zobowiązanemu do opróżnienia lokalu należy dostarczyć lokal zamienny lub pomieszczenie zastępcze, organ egzekucyjny powinien z urzędu zawiesić postępowanie egzekucyjne na zasadzie art. 54 par. 1 pkt 5 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. nr 24 poz. 151 ze zm./ w związku z art. 64 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe

1. W sprawie dotyczącej zamiany lokali mieszkalnych między ich najemcami dysponent /wynajmujący/, o którym mowa w art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. 1987 nr 30 poz. 165/, jest stroną postępowania przed organami administracji i przysługuje mu prawo wniesienia skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego. 2. Prawo dokonywania - za zgodą właściciela domu - zamiany

Wyłączenie pracownika lub odmowa jego wyłączenia od udziału w postępowaniu administracyjnym na podstawie art. 24 par. 3 Kpa powinny nastąpić w formie postanowienia.

W trybie art. 154 Kpa nie można orzekać o uchyleniu lub zmianie takiej decyzji, która stwierdza nieważność innej decyzji.

Nierozpoznanie wniosku o wznowienie postępowania w terminie określonym w art. 35 Kpa jest równoznaczne z niewydaniem decyzji w rozumieniu art. 216 par. 1 Kpa.

Gdy sposób rozwiązania stosunku pracy stanowi przedmiot sporu pomiędzy stronami postępowania, wówczas organ przed którym toczy się sprawa o ustalenie wysokości czynszu najmu powinien - w myśl art. 97 par. 1 pkt 4 Kpa - zawiesić postępowanie administracyjne zakreślając stronie, która wywodzi dla siebie korzystne skutki z rozstrzygnięcia tego zagadnienia, termin do wystąpienia z powództwem do sądu powszechnego

1. Osoba umieszczona na rocznej, ostatecznej liście przydziału mieszkań oczekuje na powstanie faktycznej możliwości wydania decyzji o przydziale stosownego lokalu lub pomieszczenia zastępczego i nie może w trybie skargi na "milczenie władzy" wnoszonej do sądu administracyjnego skutecznie żądać zobowiązania organu lokalowego do podjęcia takiej decyzji przed upływem roku, na który opiewa owa lista. Natomiast

Pojęcie roku podatkowego zawarte w art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. nr 3 poz. 12/ jest równoznaczne z rokiem podatkowym w rozumieniu ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./, tzn., że pokrywa się z rokiem kalendarzowym.

Sprzeczność umowy z ustawą /art. 58 Kc/, gdyby nawet była oczywista, nie uzasadnia jeszcze sama przez się kompetencji organu antymonopolowego do stwierdzenia nieważności takiej umowy.

Artykuł 6 ustawy z dnia 24 lutego 1989 r. o zmianie ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników indywidualnych i członków ich rodzin oraz o zmianie ustawy o podatku rolnym /Dz.U. nr 10 poz. 53/ jako przepis szczególny ma zastosowanie przed ogólnym przepisem art. 231 Kodeksu cywilnego i wyłącza dochodzenie takich roszczeń w postępowaniu cywilnym.

Nie można kwestionować samej zasady tajemnicy lekarskiej, ale nie można się na nią powoływać w celu uniemożliwienia podjęcia właściwej decyzji administracyjnej i kontroli sądowej.

Przepis art. 198 Kpa nie daje prokuratorowi uprawnień do wniesienia do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargi na decyzję wydaną przez organ I instancji, która nie stała się decyzją ostateczną.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ zobowiązanie podatkowe powstaje z chwilą doręczenia decyzji ustalającej wysokość tego zobowiązania. Jeżeli z przepisów prawa wynika obowiązek wykonania zobowiązania podatkowego bez uprzedniego doręczenia decyzji, zobowiązanie podatkowe powstaje z chwilą zaistnienia okoliczności, z którymi

Organ administracji państwowej nie może wymagać od podmiotu prawnego stosowania norm prawnych, z którymi podmiot ten nie miał możliwości zapoznania się przy zachowaniu należytej staranności.

Gdy organ administracji I instancji nałoży w decyzji o wstrzymaniu robót budowlanych na inwestora obowiązki oraz ustali wymagania przewidziane w art. 36 ust. 2 ustawy z dnia 2 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./, postępowanie administracyjne w zakresie objętym tą decyzją nie staje się bezprzedmiotowe jedynie z powodu zakończenia przez inwestora samowolnie prowadzonych

Wydanie na podstawie art. 75 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1989 nr 14 poz. 74/ decyzji zezwalającej na założenie i przeprowadzenie na nieruchomości linii energetycznej oraz innych urządzeń i przewodów wymienionych w tym przepisie, bez uprzedniego ustalenia miejsca przebiegu tej linii w decyzji o ustaleni lokalizacji inwestycji powoduje

Czynność przekazania nieruchomości Państwowego Funduszu Ziemi do sprzedaży nie jest decyzją administracyjną.