Wytyczne stanowiące załącznik do zarządzenia Ministra, nie mającego źródła w przepisach ustawy ani wydanych na jej podstawie aktach wykonawczych, nie mogą być podstawą prawną decyzji administracyjnej.

Artykuł 21 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/ zabrania zajmowania przez jedną osobę dwóch lub więcej lokali mieszkalnych. Nie narusza tego przepisu osoba zajmująca lokal mieszkalny na podstawie decyzji administracyjnej i będąca jednocześnie współwłaścicielem domu mieszkalnego, jeżeli w domu tym faktycznie nie mieszka z uzasadnionych przyczyn. Powołany przepis

1. Prowadząc postępowanie na podstawie ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości /t.j. Dz.U. 1974 nr 10 poz. 64/ organ administracji jest obowiązany ustalić, czy zachodzi niezbędność wywłaszczenia w rozumieniu art. 3 ust. 1. 2. Zamiar wzniesienia przez instytucję państwową budynku mieszkalnego na nieruchomości stanowiącej własność osoby fizycznej nie może być uznany

1. Brak formalnego uchylenia wcześniejszej decyzji o oddaniu działki w użytkowanie wieczyste powoduje nieważność późniejszej decyzji w tej samej sprawie, skierowanej do innej osoby, nawet gdy pierwsza decyzja nie może wywrzeć skutku prawnego ze względu na utratę przez jej adresata uprawnień do zawarcia umowy o ustanowienie użytkowania wieczystego, na podstawie art. 14 ust. 3 ustawy z dnia 14 lipca

Organ administracji państwowej rozstrzygający sprawę na podstawie art. 38 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/ nie może nakazać przekwaterowania podnajemcy do poprzedniego miejsca zamieszkania, ponieważ treść tego przepisu daje organowi możliwości przekwaterowania osób tam wymienionych wyłącznie do pomieszczenia zastępczego.

1. Jeżeli przepis prawa materialnego wymaga pisemnego oświadczenia strony, a zobowiązany ograniczył się do oświadczenia ustnego złożonego właściwemu urzędnikowi, który takie oświadczenie przyjął, nie pouczając strony o wymaganej formie oświadczenia ani nie zastosował formy przewidzianej w art. 63 i art. 67 Kpa, to jest przyjęcia oświadczenia ustnego do protokołu, takie zaniedbanie urzędnika stanowi

1. Kodeks postępowania administracyjnego wyraża m.in. w art. 63, art. 65, art. 128 i art. 140, pośrednio również w art. 206, zasadę odformalizowania postępowania na korzyść strony co do formy i treści żądania wszczęcia postępowania oraz odwołań od decyzji I instancji i skargi do NSA tak, aby sprawa mogła być rozpoznana zgodnie z intencją i interesem strony. 2. Z porównania par. 14 ust. 1 pkt 1 i pkt

1. Akty prawodawcze nie mające mocy powszechnie obowiązującej, jakimi są m.in. uchwały Rady Ministrów wydane bez upoważnienia ustawy /tzw. uchwały samoistne/, nie mogą stanowić podstawy prawnej decyzji administracyjnych. O obowiązkach obywateli i ich organizacji mogą decydować wyłącznie przepisy ustawowe, to jest przepisy zawarte w aktach o randze ustawy lub w aktach wydanych na podstawie i w granicach

1. Naczelny Sąd Administracyjny jest właściwy w rozstrzyganiu skarg na decyzje dotyczące praw i obowiązków pracowników mianowanych. Rozstrzygnięcia w sprawach indywidualnych dotyczące nawiązania, zmiany lub rozwiązania stosunku pracy z pracownikami mianowanymi oraz roszczeń wynikających z tego stosunku są decyzjami w rozumieniu art. 1 par. 1 pkt 1 oraz art. 104 Kpa i podlegają kontroli Naczelnego Sądu

Żona, której mąż utrzymuje stosunki intymne z pomocą domową zameldowaną i zatrudnioną u osoby trzeciej, nie jest legitymowana do wniesienia skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego na decyzje w sprawie ustalenia charakteru pobytu pomocy domowej u osoby trzeciej, ze względu na brak po jej stronie interesu prawnego lub obowiązku, które stanowiłyby legitymację materialnoprawną będącą podstawą legitymacji

Nie wykluczonym jest, że Radzie Ministrów chodziło także, wydając rozporządzenie z dnia 20 grudnia 1974 r. w sprawie obowiązkowych ubezpieczeń budynków oraz mienia w gospodarstwach rolnych /Dz.U. nr 49 poz. 303/ o objęcie obowiązkowym ubezpieczeniem mienia ruchomego na działce stanowiącej grunt będący w przedmiotem wieczystego użytkowania. Zamiar ten nie znalazł jednak wyrazu w treści rozporządzenia

1. Organ administracji, rozpatrujący sprawę przydziału lokalu mieszkalnego na podstawie art. 39 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 10 poz. 84/ i dokonujący w związku z tym oceny "miary potrzeby" osób tam wskazanych, powinien rozważyć m.in. takie okoliczności, jak: stan rodzinny uprawnionego, wielkość i konfigurację nowego lokalu byłego najemcy oraz możliwość pomieszczenia

Datą wszczęcia postępowania administracyjnego na żądanie strony, jest dzień doręczenia żądania organowi administracji państwowej.

Przydzielona zgodnie z prawem dodatkowa powierzchnia mieszkalna nie stanowi nadwyżki powierzchni mieszkalnej w rozumieniu par. 12a rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 lipca 1965 r. w sprawie czynszów najmu za lokale mieszkalne /Dz.U. nr 35 poz. 224; zm. Dz.U. 1980 nr 15 poz. 51/.

Organ administracji państwowej nie może odmówić sporządzenia umowy przekazania gospodarstwa rolnego następcy w zamian za emeryturę tylko z tego powodu, że rolnik sprzedał działkę gruntu znacznie oddaloną od tego gospodarstwa, a więc nie stanowiącą lub nie mogącą stanowić zorganizowanej z tym gospodarstwem całości w rozumieniu par. 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 listopada 1964 r. w

W sprawie o stwierdzenie choroby zawodowej należy uznać za dowodowo niewystarczające opinie placówek zdrowia, choćby nawet specjalistycznych, jeżeli opinie takie pozbawione są uzasadnienia /art. 76 Kpa/.

1. O charakterze umowy, zawartej pomiędzy rolnikami a jednostką gospodarki uspołecznionej w sprawie użytkowania gruntów rolnych, nie decyduje jej nazwa formalna, lecz zamiar stron i cel zawarcia umowy wynikające z jej treści. 2. Pierwszeństwo nabycia gruntów z Państwowego Funduszu Ziemi, przysługujące dzierżawcy takich gruntów na mocy par. 12 ust. 2 pkt 1 lit. "a" zarządzenia Ministra Rolnictwa z dnia

Warunkiem uzasadniającym cofnięcie przez organ administracji rzemieślnikowi zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej jest, aby skargi na rzetelność wykonywania produkcji lub świadczenie usług były uzasadnione. Jest zatem obowiązkiem organu ustalenie w postępowaniu dowodowym zasadności skarg, przyczyn i okoliczności ich powstania, z uwzględnieniem całokształtu działalności rzemieślnika /art

1. Organ administracji państwowej nie może nakazać rozebrania ogrodzenia nieruchomości z powołaniem się na naruszenie przepisów prawa budowlanego o pozwoleniu na budowę, jeżeli ogrodzenie to nie odpowiada warunkom określonym w par. 44 ust. 1 pkt 3 lit. "c" rozporządzenia Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 20 lutego 1975 r. w sprawie nadzoru urbanistyczno-budowlanego /Dz.U. nr

1. Artykuł 38 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/ nie daje organom administracji uprawnienia do nakazania małżonkom zobowiązanym do opróżnienia lokalu mieszkalnego, w którym zamieszkiwali jako podnajemcy, przeniesienia się do lokalu zajmowanego przez rodziców jednego ze współmałżonków. Małżonkowie wraz z dzieckiem tworzą bowiem nową rodzinę, której nie można

Organ administracji państwowej nie może przekwaterować małoletniej osoby bliskiej pozostałej w lokalu mieszkalnym po śmierci najemcy, jeżeli jej pobyt wynika z orzeczenia sądu opiekuńczego, "albo z innych względów przekwaterowanie byłoby sprzeczne z dobrem tej osoby". Zmiana sytuacji rodzinnej małoletniego po śmierci prawnego opiekuna - najemcy lokalu - może być przesłanką do ponownego ustalenia miejsca

Nie można uznać za samowolne w rozumieniu art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84 ze zm./ zajęcia lokalu mieszkalnego przed otrzymaniem i uprawomocnieniem się decyzji o przydziale tego lokalu, jeżeli działanie takie było zbieżne z zamiarem organu, w którego dyspozycji lokal ten pozostawał, wyrażonym na piśmie w formie przyrzeczenia dokonania przydziału

1. Organ administracji państwowej, uprawniony do wydania decyzji stwierdzającej zgodność zamierzonego podziału gospodarstwa rolnego z obowiązującymi przepisami o podziale gospodarstw rolnych /par. 11 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 listopada 1964 r. w sprawie przenoszenia własności nieruchomości rolnych, znoszenia współwłasności takich nieruchomości oraz dziedziczenia gospodarstw rolnych

Organ administracji II stopnia, stwierdzający nieważność decyzji organu I stopnia na podstawie art. 156 Kpa, działa jako organ nadzoru, a nie jako organ odwoławczy, co skutkuje, że od takiej decyzji stwierdzającej nieważność przysługuje odwołanie w postępowaniu instancyjnym, a nie skarga do NSA.