Zgodnie z art. 107 par. 3 Kpa organ administracji jest obowiązany podać w uzasadnieniu faktycznym swej decyzji m.in. dowody, na jakich się oparł oraz przyczyny, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności. Dopełnienie tego obowiązku nabiera szczególnej wagi wówczas, gdy organ administracji ustala kandydata na wieczystego użytkownika nieruchomości spośród kilku ubiegających się osób, kierując

1. Odrębność procedury związanej z wykonywaniem przez organ administracji kary dodatkowej zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, orzeczonej przez sąd lub kolegium do spraw wykroczeń /art. 181 par. 1 w związku z art. 2 pkt 7 Kkw i - odpowiednio - art. 100 Kpw/ i procedury administracyjnej, na mocy której organ może cofnąć prawo jazdy z urzędu w związku z udowodnionym faktem prowadzenia przez kierowcę

1. Sam tylko fakt wybudowania obiektu budowlanego bez pozwolenia przewidzianego w art. 28 ust. 1 Prawa budowlanego nie uzasadnia wydania decyzji o rozbiórce obiektu, jeżeli nie powoduje on niebezpieczeństwa dla ludzi lub mienia albo zagrożenia dla środowiska. 2. Decyzja nakazująca rozbiórkę obiektu budowlanego tylko z powodu, że został on wybudowany bez pozwolenia na budowę jest nieważna z przyczyny

Akt administracyjny odwołujący pracownika ze stanowiska, na jakim został on zatrudniony na podstawie powołania, nie jest decyzją administracyjną w rozumieniu przepisów kodeksu postępowania administracyjnego, w związku z czym nie podlega zaskarżeniu do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

1. Organizacja zakładowa związku zawodowego, która nie brała udziału w postępowaniu administracyjnym na prawach strony zgodnie z zasadami określonymi w art. 31 Kpa, nie jest legitymowana do wniesienia skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego, gdyż byłoby to sprzeczne z dyspozycją art. 197 pkt 2 Kpa. 2. W sprawie, w której stroną postępowania jest wyłącznie gospodarstwo zespołowe Spółdzielni Kółek

1. Uchwała nr 40 Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1981 r. w sprawie gospodarki gruntami rolnymi /M.P. nr 6 poz. 50/, jako akt pochodzenia pozaustawowego, może stanowić wskazówkę dla organów administracji przy podejmowaniu decyzji na tyle tylko, o ile nie stoi w sprzeczności z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 listopada 1968 r. o przekazywaniu nieruchomości rolnych i niektórych innych

Osoba fizyczna, będąca właścicielem budynku poddanego remontowi ze środków państwowych, nie może domagać się od organu administracji, aby w decyzji o hipotecznym zabezpieczeniu na nieruchomości kosztów tego remontu uwzględnił wysokość kary umownej należnej inwestorowi państwowemu od wykonawcy robót remontowych, ponieważ wysokość takiej kary nie ma wpływu na wzrost wartości budynku w wyniku remontu.

1. W zakresie objętym regulacją art. 39 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/ nie mają zastosowania przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 2 marca 1981 r. w sprawie zasad i trybu przydziału lokali mieszkalnych /Dz.U. nr 9 poz. 37/. 2. Interpretowanie przez organ administracji art. 39 prawa lokalowego w sposób zmieniający jego charakter, jak również sprzeczny

Pismo okólne wojewody nie może stanowić podstawy prawnej decyzji administracyjnej.

1. Paragraf 16 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 marca 1977 r. w sprawie zryczałtowania podatków obrotowego i dochodowego od przychodów rzemieślników ze świadczeń wykonywanych za pośrednictwem spółdzielni rzemieślniczych /Dz.U. nr 10 poz. 42/ przewiduje wprawdzie utratę uprawnień do zryczałtowanej formy opodatkowania w razie stwierdzenia przez właściwy organ wykonywania świadczeń

Akt odwołania pracownika ze stanowiska, na którym został zatrudniony na podstawie powołania, nie jest decyzją, do której mają zastosowanie przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego i nie podlega odwołaniu do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

1. Ustalając wysokość odszkodowania za wywłaszczaną nieruchomość organ administracji państwowej jest obowiązany określić decyzją odszkodowanie za wszystkie składniki tej nieruchomości - stosownie do treści art. 8 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości /Dz.U. 1974 nr 10 poz. 64 ze zm./. 2. Artykuł 23 ust. 2 cytowanej ustawy upoważnia wprawdzie organ administracji

Decyzja terenowego organu administracji państwowej stopnia wojewódzkiego, zmieniająca lub uchylająca na podstawie art. 200 par. 2 Kpa ostateczną decyzję tego organu zaskarżoną do Naczelnego Sądu Administracyjnego jest rozstrzygnięciem wydanym w I instancji i służy od niej odwołanie, zgodnie z zasadą dwuinstancyjności postępowania administracyjnego.

1. Wobec objęcia z dniem 1 stycznia 1981 r. postępowania w sprawach podatkowych przepisami Kpa, przy dokonywaniu tzw. wymiarów doraźnych organy administracji są obowiązane - zamiast przepisów dekretu z dnia 16 maja 1946 r. o postępowaniu podatkowym /t.j. Dz.U. 1963 nr 11 poz. 60 ze zm./, który utracił moc, i wydanego na jego podstawie zarządzenia Ministra Finansów z dnia 27 maja 1952 r. w sprawie ustalenia

Ustalenie posiadacza specjalistycznego gospodarstwa rolnego kandydatem na nabywcę tylko gruntów Państwowego Funduszu Ziemi przeznaczonych do sprzedaży czyni zadość przepisowi par. 12 ust. 2 pkt 4 zarządzenia Ministra Rolnictwa z dnia 25 lipca 1979 r. w sprawie cen, warunków i trybu sprzedaży państwowych nieruchomości rolnych /M.P. nr 19 poz. 114/, chociażby posiadacz takiego gospodarstwa ubiegał się

Jeżeli w sprawie podatkowej złożono dwa podania, z których jedno dotyczy okresu kwiecień-maj 1980, a drugie tego samego okresu a nadto okresu do końca 1980 r. i złożone zostało po dniu 31 sierpnia 1980 r. po czym oba podania zostały załatwione jedną decyzją, to skarga w części dotyczącej okresu kwiecień-maj 1980 podlega odrzuceniu, w części zaś dotyczącej okresu po 31 sierpnia 1980 r. rozpoznaniu na

1. Organ administracji państwowej może skorzystać z upoważnienia zawartego w art. 43 in fine ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/ i cofnąć przydział lokalu tylko wówczas, gdy materiał dowodowy pozwala na ustalenie, że najemca faktycznie lokalu nie zajmuje. 2. Okoliczność, czy najemca faktycznie zajmuje lokal mieszkalny, należy - w razie wątpliwości - każdorazowo

Warunkiem zastosowania przez organ administracji instytucji przymusowej rozbiórki obiektu, przewidzianej w art. 37 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./, jest równoczesne wystąpienie dwóch przesłanek, to jest: - rozpoczęcia budowy lub wybudowania obiektu bez wymaganego prawem zezwolenia, - naruszenia ustaleń planu zagospodarowania przestrzennego

W rozumieniu art. 30 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/ za datę zajęcia przydzielonego lokalu przez najemcę uznać należy datę sporządzenia umowy najmu. Zwłoka najemcy w zajęciu lokalu w sensie fizycznym, spowodowana przeprowadzeniem remontu tego lokalu, nie może być przez organy administracji interpretowana jako niezajęcie lokalu z winy najemcy.

Pojęcie "prowadzenie gospodarstwa rolnego", zawarte w art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 27 października 1977 r. o zaopatrzeniu emerytalnym oraz innych świadczeniach dla rolników i ich rodzin /Dz.U. nr 32 poz. 140/, należy rozumieć jako osobiste kierowanie i zarządzanie gospodarstwem, co do reguły wiąże się ze stałym osobistym wykonywaniem związanych z tym gospodarstwem prac i troską o jego należyte funkcjonowanie

1. Teza, że ubiegający się o nabycie gruntów z Państwowego Funduszu Ziemi był w dniu orzekania przez organ administracji nadal dzierżawcą tych gruntów z mocy art. 674 w zw. z art. 694 Kc, pomimo wygaśnięcia terminu oznaczonego w umowie, i w związku z tym korzysta z pierwszeństwa przewidzianego w par. 12 ust. 2 pkt 1 zarządzenia Ministra Rolnictwa z dnia 25 lipca 1979 r. w sprawie cen, warunków i trybu

Rozporządzenie Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego z dnia 15 grudnia 1971 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy w szkołach i w innych placówkach oświatowo-wychowawczych oraz w szkołach wyższych /Dz.U. 1972 nr 1 poz. 5/ bezpośrednio określa warunki oraz związane z nimi obowiązki osób odpowiedzialnych w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy, nie przewidując formy decyzji administracyjnej

Synowa rolnika, której mąż wyjechał na stałe z Państwa Polskiego, nie jest następcą prawnym w rozumieniu art. 75 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 27 października 1977 r. o zaopatrzeniu emerytalnym oraz innych świadczeniach dla rolników i ich rodzin /Dz.U. nr 32 poz. 140/; nie może też być jej przekazane gospodarstwo rolne przez dotychczasowego właściciela na zasadzie art. 43 tej ustawy.

1. Roszczenia ze stosunku pracy pracownika mianowanego są załatwiane przez właściwe organy administracji w drodze decyzji administracyjnych. Za decyzję taką uznać należy również pismo właściwego organu zawierające co najmniej oznaczenie organu i adresata aktu, rozstrzygnięcie w sprawie i podpis upoważnionego pracownika. 2. Jeżeli ustawa nie przewiduje innego organu odwoławczego, organem właściwym do