Akt Ministra Finansów z dnia 29 marca 1979 r. w sprawie rozliczeń za prace projektowe wykonane przez komórki projektowe szkół wyższych, pomimo nazwania go "decyzją", zawiera postanowienia skierowane do adresatów określonych w sposób ogólny, a w związku z tym nie jest decyzją w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego i nie podlega zaskarżeniu do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

1. Przepisy kodeksu postępowania administracyjnego, dotyczące wydawania decyzji i zaświadczeń, nie odnoszą się do statutowej działalności organizacji społecznych, w tym do stowarzyszeń. Rozstrzygnięcia organów tych organizacji w sprawie przyjęcia obywatela w poczet członków lub wyłączenia go spośród członków nie są decyzjami w rozumieniu kodeksu postępowania administracyjnego, a tym samym nie podlegają

1. Wstrzymanie robót budowlanych przez organ administracji jest dopuszczalne tylko wówczas, gdy zachodzi któraś z przesłanek wskazanych enumeratywnie w art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./. Przesłanki takiej nie może natomiast stanowić fakt, że inwestor - realizujący budowę zgodnie z pozwoleniem - nie zastosował się do wskazanych przez

Przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, a tym samym przepisów o zaskarżaniu do Naczelnego Sądu Administracyjnego decyzji administracyjnych, nie stosuje się w sprawach powszechnego obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, chociażby dotyczyły spraw socjalnych wynikających z tej ustawy /uprawnienia rodziny żołnierza - jedynego żywiciela rodziny/.

Jeśli opuszczenie lokalu mieszkalnego przez dotychczasowego najemcę było wynikiem zamiany dokonanej z urzędu przez organ administracji państwowej zgodnie z art. 48 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/, wyłącza to prawo osób mu bliskich do ubiegania się o przydzielenie im na podstawie art. 39 ustawy lokalu opuszczonego, ze względu na sprzeczność takiego żądania

1. Wydawanie decyzji w pierwszej instancji o wygaśnięciu prawa użytkowania terenu stanowiącego własność Skarbu Państwa w miastach podzielonych na dzielnice należy do kompetencji naczelników dzielnic - zgodnie z art. 8 i art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach /t.j. Dz.U. 1969 nr 22 poz. 159 ze zm./ w związku z art. 37 ust. 3 in fine ustawy z dnia 28

W myśl art. 32 ust. 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/ mieszkanie dla dozorcy w budynku stanowiącym własność osoby fizycznej lub osoby prawnej nie będącej jednostką gospodarki uspołecznionej nie jest mieszkaniem funkcyjnym, jakkolwiek jest przydzielane na czas trwania umowy o pracę o pełnienie takiej funkcji w danym domu. Jeżeli zatem umowa o pracę z dozorcą

Działając na podstawie art. 201 par. 2 Kpa Naczelny Sąd Administracyjny może również z urzędu wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania decyzji administracyjnej, zwłaszcza gdy jej wykonanie przed rozpoznaniem sprawy przez Sąd mogłoby utrudnić skarżącemu skuteczną obronę jego praw.

Ustawa z dnia 31 lipca 1981 r. o kontroli publikacji i widowisk /Dz.U. nr 20 poz. 99/, używając w art. 2 pkt 2 pojęcia "ustrój Konstytucyjny Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej", nie zawiera definicji tego pojęcia. Tekst zawierający opis faktów historycznych, jakie miały miejsce w Polsce Ludowej na przestrzeni 36 lat jej istnienia, których prawdziwość nie jest kwestionowana przez organy I i II instancji

Artykuł 39 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/ upoważnia organ administracji do oceny stanu faktycznego sprawy w zakresie, w jakim ustawodawca użył w przepisie nieostrego sformułowania "w miarę potrzeby". Oceniając zasadność potrzeb zainteresowanego, organ administracji powinien jednak zastosować zasadę zawartą w art. 7 Kpa, to znaczy porównać słuszność interesu

Zgodnie z par. 12 ust. 2 zarządzenia Ministra Rolnictwa z dnia 25 lipca 1979 r. w sprawie cen, warunków i trybu sprzedaży państwowych nieruchomości rolnych /M.P. nr 19 poz. 114/, przy ustalaniu kandydata na nabywcę gruntów z Państwowego Funduszu Ziemi organ administracji państwowej nie może kierować się tylko przesłanką pierwszeństwa dla dzierżawcy gruntu przeznaczonego na sprzedaż, lecz jest obowiązany

Niezastosowanie się przez organ administracji państwowej przy ponownym wydawaniu decyzji w sprawie, która była rozpatrzona przez Naczelny Sąd Administracyjny, do oceny prawnej wyrażonej w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, narusza dyrektywę zawartą w art. 209 Kpa, co skutkuje uchylenie decyzji.

1. Okoliczność, że właściciel jednego gospodarstwa rolnego wykonuje pewne prace na gruncie innego gospodarstwa rolnego, stanowiącego własność rolnika czasowo nieobecnego /np. w związku z odbywaniem zasadniczej służby wojskowej/, nie stwarza podstaw do kumulacji gruntów tych gospodarstw dla celów podatkowych. Pomoc tego rodzaju, w warunkach prowadzenia każdego z tych gospodarstw na własny rachunek przez

Jeżeli zeznania darczyńcy i obdarowanego, składane w toku postępowania w sprawie wymierzenia podatku od darowizny, są rozbieżne co do wartości przedmiotu, organ administracji powinien zgodnie z art. 89 Kpa przeprowadzić z ich udziałem rozprawę dla ustalenia rzeczywistej wartości podstawy opodatkowania.

1. Ustalenie kandydata na nabywcę gruntów Państwowego Funduszu Ziemi właściciela gospodarstwa o powierzchni przekraczającej 15 ha /lub 20 ha dla gospodarstw hodowlanych/ wraz z obszarem odpowiadającym jego udziałowi we współwłasności bez zezwolenia właściwego organu administracji na powiększenie obszaru gospodarstwa rolnego /art. 161 par. 1 Kc/ - stanowi naruszenie prawa materialnego i skutkuje uchylenie

Prowadząc po dniu 1 stycznia 1981 r. postępowanie w sprawie wydania pozwolenia na budowę organy administracji są obowiązane stosować przepisy rozporządzenia Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki /Dz.U. nr 17 poz. 62/ także wówczas, gdy projekt realizacyjny inwestycji był opracowany przed

1. Wskazania szczególne, uzasadniające wydanie zezwolenia na dokonanie zamiany mieszkań, określone w art. 49 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/, dotyczą wprawdzie bezpośrednio zamiany między stronami, jednakże przez analogię mają one zastosowanie do określenia słusznych interesów obywateli i ukierunkowania z punktu widzenia społecznego prawidłowości rozstrzygnięć

1. Artykuł 3 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./, mówiący o przeznaczaniu terenu na określony cel "zgodnie z przepisami o planowaniu przestrzennym" należy rozumieć w ten sposób, że podstawą rozstrzygnięć organów administracji, działających zgodnie z art. 54 ust. 5 tej ustawy, może być tylko miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego mający moc powszechnie

1. Z treści art. 23 ustawy z dnia 31 lipca 1981 r. o kontroli publikacji i widowisk /Dz.U. nr 20 poz. 99/ wynika, iż traci moc dekret z dnia 5 lipca 1946 r. o utworzeniu Głównego Urzędu Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk z wyjątkiem przepisów dotyczących spraw udzielania zezwoleń na wydawanie czasopism, jak również rejestracji i kontroli zakładów poligraficznych, zakładów wytwarzających pieczątki

1. Organy administracji państwowej pomimo przeprowadzenia postępowań wyjaśniających mylnie stwierdziły, iż skarżąca posiada w użytkowaniu wieczystym działkę budowlaną za zaliczeniem na poczet opłat wartości pozostawionego mienia poza granicami Państwa. Zatem decyzje odmawiające nabycia lokalu mieszkalnego wydane zostały z rażącym naruszeniem prawa. 2. Zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 14 lipca

Zgodnie z art. 11 Kpc, ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym, a w związku z art. 211 Kpa - również Naczelny Sąd Administracyjny. Skoro nie mogą być kwestionowane ustalenia takiego wyroku co do faktu trudnienia się nielegalnym handlem wódką przez stronę postępowania podatkowego, należy uznać, że działalność

1. Umorzenie postępowania egzekucyjnego w administracji następuje w drodze postanowienia na podstawie art. 57 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. nr 24 poz. 151 ze zm./. 2. Wydany w sprawie akt o umorzeniu postępowania, nazwany przez organ administracji decyzją, jest w istocie postanowieniem wydanym w trybie tego postępowania i powołującym się na nie.

1. Naczelny Sąd Administracyjny jest właściwy w rozstrzyganiu skarg na decyzje dotyczące praw i obowiązków pracowników mianowanych /art. 196 par. 2 pkt 19 Kpa/. 2. Mianowanie jest instytucją pozakodeksowego prawa pracy normowaną w przepisach odrębnych, tzw. pragmatykach, dotyczących określonych grup pracowników, których charakter pracy uzasadnia odmienność ich statusu prawnego od statusu pracownika

1. Organ administracji, który wydał decyzję o rozwiązaniu umowy i zarządził odebranie terenu państwowego oddanego uprzednio osobie fizycznej w użytkowanie wieczyste na podstawie przepisów ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach /t.j. Dz.U. 1969 nr 22 poz. 159 ze zm./, nie jest właściwy do ustalania wysokości wynagrodzenia za budynki i inne urządzenia wzniesione na