Gmina, jako organ prowadzący szkołę, nie ma interesu prawnego do zaskarżenia zarządzeń dotyczących powierzenia stanowisk wicedyrektorów, jeśli akt ten nie wpływa bezpośrednio na jej normatywną sytuację prawną.

W przypadku skazania za przestępstwo określone w art. 244 k.k., naruszające sądowy zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, sąd musi orzec zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, a jego ograniczenie do określonej kategorii stanowi rażące naruszenie prawa materialnego.

Decyzja o uchyleniu wyroku uniewinniającego i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania może być uzasadniona jedynie w przypadku rażących uchybień procesowych, które uniemożliwiają rzetelne rozpoznanie i ocenę dowodów przez sąd odwoławczy.

Śmierć oskarżonego przed wydaniem wyroku przez sąd pierwszej instancji stanowi bezwzględną przesłankę umorzenia postępowania karnego, niezależnie od momentu, w którym sąd powziął wiedzę o zgonie.

Nieprawidłowa kwalifikacja prawna czynu jako przestępstwa zamiast wykroczenia stanowi rażące naruszenie prawa, co wymaga uchylenia orzeczenia i ponownego rozpoznania sprawy zgodnie z właściwymi przepisami proceduralnymi.

Dodatek węglowy przysługuje wyłącznie na gospodarstwo domowe prowadzone pod adresem wskazanym we wniosku, a przebywanie poza tym adresem wyklucza możliwość jego przyznania.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego konieczne jest istnienie ścisłego związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy rezygnacją z pracy a koniecznością sprawowania opieki nad niepełnosprawnym członkiem rodziny, co nie może zostać ograniczone do ustalenia dat rezygnacji z pracy w odniesieniu do dat rozpoczęcia opieki.

Odmowa podjęcia oferowanego zatrudnienia przez osobę korzystającą z pomocy społecznej, motywowana jego nieadekwatnością do kwalifikacji osobistych oraz norm moralnych, nie stanowi podstawy do uznania jej za uzasadnioną, co może prowadzić do cofnięcia przyznanego świadczenia, jeśli beneficjent nie współdziała aktywnie w przezwyciężeniu swojej trudnej sytuacji życiowej.

Organ administracyjny, rozstrzygając o prawie do świadczenia pielęgnacyjnego dla rolnika, musi w pełni zweryfikować stan faktyczny i prawną podstawę ubezpieczenia, w tym związek pomiędzy zaprzestaniem działalności rolnej a opieką nad niepełnosprawnym członkiem rodziny, z uwzględnieniem odrębnych regulacji dotyczących rolników.

Osoby zobowiązane do ponoszenia opłat za pobyt w domu pomocy społecznej mogą zwrócić się o zwolnienie z opłaty zarówno przed, jak i po jej ustaleniu, a nieuwzględnienie poprzednich wyroków nie wpływa na zasadność decyzji, jeśli skarżący nie współpracował w przeprowadzeniu wymaganych ustaleń dotyczących sytuacji finansowej.

Do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu opieki nad osobą niepełnosprawną konieczne jest wykazanie bezpośredniego związku przyczynowego między zaprzestaniem lub niepodjęciem zatrudnienia a sprawowaną opieką, co nie występuje, gdy opieka nie wyklucza możliwości podjęcia pracy.

Świadczenie pielęgnacyjne może być przyznane dopiero po wyeliminowaniu z obrotu prawnego decyzji o przyznaniu uprawnienia konkurencyjnego, jakim jest zasiłek dla opiekuna, a decyzja o przyznaniu świadczenia musi respektować domniemanie legalności wcześniejszych decyzji administracyjnych aż do ich prawomocnego uchylenia.

Stosując art. 37b k.k., można orzec jedynie karę pozbawienia wolności nieprzekraczającą 6 miesięcy łącznie z karą ograniczenia wolności do lat 2, co wymaga od sądu ścisłego przestrzegania granic kar określonych w tym przepisie.

Decyzja o przyznaniu świadczenia pielęgnacyjnego musi uwzględniać uprzednio ustalone przesłanki przyznania specjalnego zasiłku opiekuńczego, w tym związek przyczynowy między niepodejmowaniem zatrudnienia a sprawowaniem opieki nad osobą niepełnosprawną.

Zgodnie z art. 61 § 3 p.p.s.a., wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji administracyjnej jest możliwe tylko wtedy, gdy wnioskujący uprawdopodobni, że wykonanie decyzji grozi wyrządzeniem znacznej szkody lub spowodowaniem trudnych do odwrócenia skutków, a wnioskodawca ponosi ciężar wykazania tych okoliczności.

Przepisy specustawy ukraińskiej o zawieszeniu terminów załatwienia spraw mają zastosowanie do wszystkich cudzoziemców, niezależnie od ich obywatelstwa i powodu pobytu w Polsce, co wyklucza bezczynność organów w przypadkach wniosków o pobyt rezydenta długoterminowego UE.

Przy ustalaniu przesłanek przyznania dodatku węglowego, organy administracji nie mogą nakładać na wnioskodawców obowiązku spełnienia wymogów formalnych, których nie przewiduje ustawa, takich jak uzyskanie odrębnego adresu dla gospodarstwa domowego.

Zasada prawdy obiektywnej nakłada na organy podatkowe obowiązek podjęcia wszelkich możliwych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, przy czym ciężar dowodu w zakresie faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy podatkowej co do zasady spoczywa na tych organach.

Dla potrzeb ustalenia początku biegu pięcioletniego terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, każde ponowne uzyskanie prawa własności do nieruchomości stanowi odrębne „nabycie”, od którego należy liczyć ten termin.

W przypadku gdy nadpłata zostaje zaliczona na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych, za dzień otrzymania nadpłaty należy uznać dzień wymagalności przyszłego zobowiązania, na który ma zostać przerachowana nadpłata. Z tym dniem podatnik uzyskuje przychód podlegający opodatkowaniu.

Przepisy art. 100c i 100d ustawy o pomocy obywatelom Ukrainy stosuje się do wszystkich cudzoziemców, co skutkuje zawieszeniem biegu terminów na rozpatrzenie wniosków o zezwolenia na pobyt czasowy i wyklucza możliwość uznania bezczynności organu w tym okresie.

Odpowiedzialność wspólnika spółki jawnej na podstawie art. 115 § 1 Ordynacji podatkowej jest uzależniona od faktu bycia wspólnikiem w okresie powstania zaległości podatkowej, a nie od jego możliwości reprezentowania spółki.

Postanowienia umowne, które zastrzegają odsetki o charakterze lichwy, są sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i ochroną konsumentów, co czyni je nieważnymi i narusza zasady demokratycznego państwa prawnego.

Wnioskodawca, który nie sprecyzuje podstawy prawnej swojego wniosku o udostępnienie informacji, nie może oczekiwać, że organ administracji zinterpretuje jego wniosek jako żądanie udostępnienia informacji publicznej w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej.