W świetle treści art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., który stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, wypłata dywidendy nie może stanowić kosztu uzyskania przychodów, gdyż wydatek ten nie służy temu celowi.

Związek pomiędzy wydatkami poniesionymi na aplikację radcowską a przychodem osiągniętym w wyniku wykonywania zawodu radcy prawnego jest zbyt odległy i warunkowy, aby mógł spełniać wymogi określone w art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f.

Sam fakt dostarczenia towaru, wykonania usługi, czy też dokonania zapłaty nie jest wystarczający, aby wydatek związany z tą czynnością można było zaliczyć do kosztów prowadzonej działalności. Transakcje w sposób nie budzący wątpliwości muszą identyfikować ich strony, a dane wyszczególnione na fakturach, a w szczególności podmiot i przedmiot transakcji nie mogą budzić wątpliwości. Tylko takie faktury

Notoryjnie znany jest fakt, iż obrót złomem narażony jest szczególnie na nadużycia podatkowe, co wymaga od jego uczestników szczególnej ostrożności i staranności.

Wysokość należnego wynagrodzenia musi odnosić się do skonkretyzowanych danych stosunków.

Wydatki związane z kredytem zaciągniętym przez spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością na wypłatę dywidendy należnej jej udziałowcom, zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., nie są kosztem uzyskania przychodów tej spółki. Uchwała ta dotyczy kredytu zaciąganego przez spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, a nie przez spółkę akcyjną, jak w rozpatrywanej obecnie sprawie, ale jednak w obu rodzajach spółek

Artykuł 222 Ordynacji podatkowej, jako przepis wyjątkowy powinien być interpretowany w sposób ścisły. Wykładnia rozszerzająca prowadzić bowiem może do ograniczenia jednego z podstawowych praw procesowych strony postępowania podatkowego, jakim jest prawo do instancyjnej kontroli decyzji, a w konsekwencji do kontroli sądowej. Wynika z tego, że organy podatkowe mogą dokonywać dowolnej interpretacji treści

Tak długo, jak przesyłka znajduje się w placówce pocztowej i nie nastąpił jej zwrot do nadawcy, skutek prawny doręczenia w terminie określonym w art. 44 k.p.a. ulega zawieszeniu (do tego momentu możliwe jest odebranie przesyłki przez stronę). Tylko taka wykładnia art. 150 O.p., która odpowiada zaprezentowanej interpretacji art. 44 Kodeksu postępowania administracyjnego pozwala urzeczywistnić właściwą

Trafnie zauważył Sąd pierwszej instancji w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, że kryterium interesu prawnego, o którym mowa w art. 101 ust. 1 u.s.g. ma charakter materialnoprawny i wymaga stwierdzenia związku między sferą indywidualnych praw i obowiązków skarżącego a zaskarżonym aktem. Związek ten musi być aktualny, a nie przyszły i musi dotyczyć takiej sytuacji prawnej, która

Wysokość należnego wynagrodzenia musi odnosić się do skonkretyzowanych danych stosunków.

W przypadku, gdy strona wysuwa twierdzenia co do okoliczności stanu faktycznego, które nie znajdują oparcia w materiale dowodowym zebranym przez organ lub zaprzecza płynącym z przeprowadzonej oceny wnioskom, powinna wykazać niezbędną inicjatywę, przejmując na siebie ciężar wykazania danego faktu.

Odsetki oraz inne wydatki związane z kredytem zaciągniętym przez spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością na wypłatę dywidendy należnej jej udziałowcom, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, nie są kosztem uzyskania przychodów tej spółki.

Celem postępowania podatkowego jest ustalenie prawdy obiektywnej, stanu faktycznego sprawy, który legł u podstaw rozstrzygnięcia i ten cel musi być przez organy podatkowe zrealizowany, do czego zobowiązują je przepisy Ordynacji podatkowej. Każdy ze środków dowodowych, wykorzystanych w sprawie jest równorzędny i do organu należy ocena, który z nich posiada cechę istotności dla wyjaśnienia stanu faktycznego

Ograniczenie prawa do odliczenia podatku naliczonego nie może być bezpośrednią konsekwencją orzeczenia wobec wystawcy faktury obowiązku zapłaty podatku na podstawie art. 108 ustawy o VAT. Pozbawienie podatnika tego prawa może być bowiem następstwem ustalenia, że nabyte towary lub usługi nie są wykorzystywane w działalności opodatkowanej podatnika, bądź też może nastąpić np. z tej przyczyny, że otrzymane

Do stanów faktycznych dotyczących okresu przedakcesyjnego brakuje obligatoryjnego zastosowania wykładni prounijnej.

Art. 11 ust. 1 P.u.n. określa niewypłacalność jako niewykonywanie przez dłużnika jego wymagalnych zobowiązań. Jeżeli zatem dłużnik nie wykonuje ciążących na nim wymagalnych zobowiązań, wówczas jest niewypłacalny, co stwarza podstawę ogłoszenia go upadłym. Przy czym nieistotne jest, czy nie wykonuje wszystkich zobowiązań czy też tylko niektórych z nich. Dla określenia, czy dłużnik jest niewypłacalny

Samo stwierdzenie, że kontrahent jest czynnym podatnikiem nie daje gwarancji, że kontrahent podatnika nie uczestniczył w nielegalnym procederze. Przyjęcie stanowiska przeciwnego oznaczałoby, że potwierdzenie przez organ podatkowy, iż kontrahent podatnika jest czynnym podatnikiem, "sanuje" działania nielegalne.

Przywrócenie uchybionego terminu uzasadniają wyłącznie takie obiektywne, występujące bez woli strony, okoliczności i zdarzenia, które mimo dołożenia odpowiedniej staranności w prowadzeniu własnych spraw uniemożliwiłyby dokonanie czynności (wniesienia zarzutów) we właściwym czasie.

Przez zakończenie postępowania rozumie się takie postępowanie, w którym zapadłaby wykonalna decyzja.

Tzw. eksport usług nie został uznany w ustawie o VAT za odrębną czynność opodatkowaną, ponieważ opodatkowaniu podlegają usługi wykonane wyłącznie w Polsce. Co do zasady rozwiązanie takie, przy braku dodatkowych regulacji, skutkowałoby wnioskiem, że podatnik nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu świadczenia tych usług. Ustawodawca uzupełnił jednak uregulowanie w tym zakresie art. 86

Artykuł 3 ust. 3 dyrektywy Rady 92/12/EWG z dnia 25 lutego 1992 r. w sprawie ogólnych warunków dotyczących wyrobów objętych podatkiem akcyzowym, ich przechowywania, przepływu oraz kontrolowania oraz art. 1 ust. 3 dyrektywy Rady 2008/118/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego, uchylającej dyrektywę 92/12, należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają

Zobowiązanym jest generalnie podmiot uchylający się od terminowego wykonania obowiązku. Przepis ten nie odnosi się jednocześnie w żaden sposób do przedmiotu egzekucji, z którego ma być zaspokojony egzekwowany obowiązek. Oznacza to, że podmiot, od którego nie można w świetle prawa żądać wykonania obowiązku nawet w sytuacji objęcia go postępowaniem egzekucyjnym dotyczącym cudzego obowiązku nie może skutecznie

Artykuł 3 ust. 3 dyrektywy Rady 92/12/EWG z dnia 25 lutego 1992 r. w sprawie ogólnych warunków dotyczących wyrobów objętych podatkiem akcyzowym, ich przechowywania, przepływu oraz kontrolowania oraz art. 1 ust. 3 dyrektywy Rady 2008/118/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego, uchylającej dyrektywę 92/12, należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają

Trudno wymagać dalszej aktywaności dowodowej od organu podatkowego wobec braku należytego współdziałania w tym zakresie samej strony, do którego obliguje wszak art. 116 § 1 pkt 1 lit. b w zw. z art. 116a Ordynacji podatkowej.