Przepis art. 40 ust. 5 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych /t.j. Dz.U. 2004 nr 204 poz. 2086 ze zm./, także przed nowelizacją ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw /Dz.U. nr 179 poz. 1486/, dawał podstawę do ustalenia opłaty za każdy rok zajęcia pasa drogowego. Zmiana art. 40 ust. 5 ustawy o drogach publicznych

Kara pieniężna za samowolne zajęcie pasa drogowego winna być nałożona na wspólników spółki cywilnej, a nie samą spółkę.

W sytuacji, w której organ administracji publicznej prowadzący postępowanie w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji uzna, iż nie zachodzą przesłanki nieważności decyzji określone w art. 156 par. 1 Kpa winien wydać decyzję o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji. Musi to uczynić zarówno wtedy, gdy postępowanie było wszczęte na wniosek strony, jak i wtedy, gdy postępowanie zostało wszczęte

Brak w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego /Dz.U. 2000 nr 98 poz. 1071 ze zm./ przepisu wyraźnie dopuszczającego stwierdzenie nieważności decyzji tylko w części dotkniętej wadą określoną w art. 156 par. 1 Kpa, nie oznacza wyłączenia przez Kodeks takiej możliwości. Stwierdzenie nieważności decyzji tylko w części dotkniętej kwalifikowaną wadliwością jest zgodne z ogólnymi

Niewystąpienie przesłanki z art. 156 par. 1 Kpa nie może powodować umorzenia postępowania, to jest stwierdzenia, że nie może ono być dalej prowadzone z powodu przeszkody jaką jest bezprzedmiotowość, ale powinno za sobą pociągać rozstrzygnięcie co do istoty, to jest odmowę stwierdzenia nieważności decyzji.

Nie można uznać, iż oczywiste naruszenie art. 158 i art. 105 par. 1 Kpa poprzez umorzenie postępowania w przedmiocie stwierdzenia nieważności, zamiast wydania jednej z decyzji określonych w art. 158 Kpa nie miało wpływu na wynik sprawy w rozumieniu art. 145 par. 1 pkt 1 lit. "c" ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./.

1. Zaświadczenie jest pochodną istniejących faktów lub stanu prawnego i wraz ze zmianą tych faktów lub stanu prawnego zaświadczenie staje się nieaktualne i może być wydane nowe, odpowiadające aktualnemu stanowi prawnemu lub aktualnym faktom. Możliwe jest ponowne wydanie zaświadczenia w tej samej sprawie, bez uprzedniego korygowania czy unieważnienia pierwotnie wydanego zaświadczenia, z tego względu

w prawie strony do przeglądania akt sprawy o jakim mowa w art. 73 par. 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks Postępowania Administracyjnego /Dz.U. 2000 nr 98 poz. 1071 ze zm./ mieści się zapoznanie z treścią wszystkich dokumentów, przejrzenie map, planów, notatek urzędowych jak również utrwalenie na własny użytek wiadomości zawartych w aktach sprawy przez ich notowanie lub wykonanie odpisów /odrysów

Zasady funkcjonowania w latach 50-tych tzw. gospodarki planowej nie mogą być uznane w świetle powyższego za fakt powszechnie znany w rozumieniu art. 106 par. 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./. Przepis art. 233 Kpc, jako regulujący zasady oceny przeprowadzonych dowodów, jest wtórny w stosunku do regulacji ustanawiającej

Artykuł 46[1] Kc jest podstawowym przepisem zawierającym definicję kodeksową nieruchomości rolnej. Definicja ta ma także zastosowanie do wszystkich innych ustaw dotyczących nieruchomości (gruntów rolnych), chyba że zawierają one postanowienia odmienne. O rolniczym charakterze gruntu przesądza tylko jego rolnicze przeznaczenie, a nie sposób obecnego wykorzystywania. Dlatego do nieruchomości rolnej należą

Przepisami postępowania, o jakich mowa w art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./, są przepisy tej ustawy.

W postępowaniu prowadzonym z wniosku byłych właścicieli zgłoszonego w trybie art. 7 ust. 1 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy /Dz.U. nr 50 poz. 279/ o przyznanie użytkowania wieczystego gruntu, Polski Związek Działkowców nie ma interesu prawnego uzasadniającego traktowanie go jako stronę postępowania. Dopiero ostateczne rozpoznanie wniosku

Dokonanie przez organ samokontroli wyznaczone jest przesłanką właściwości. W decyzji wydanej na podstawie art. 54 par. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./, organ obowiązany jest wykazać swoją właściwość, a zatem powołać podstawę prawną weryfikacji decyzji zaskarżonej do sądu, z której wynika właściwość organu, rodzaj

Nie jest zasadny zarzut, że nie można wywieść naruszenia zakazu reformationis in peius z uwagi na to, że pozostaje identyczny stan prawny w przypadku stwierdzenia niezgodności z prawem decyzji /art. 158 par. 2 Kodeksu postępowania administracyjnego/ a odmową stwierdzenia nieważności decyzji. Decyzja stwierdzająca niezgodność z prawem decyzji daje podstawę do wystąpienia z roszczeniem o odszkodowanie

W sytuacji, w której organ administracji publicznej prowadzący postępowanie w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji uzna, iż nie zachodzą przesłanki nieważności decyzji określone w art. 156 par. 1 Kpa winien wydać decyzję o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji. Musi to uczynić zarówno wtedy, gdy postępowanie było wszczęte na wniosek strony, jak i wtedy, gdy postępowanie zostało wszczęte

W sytuacji, w której organ administracji publicznej prowadzący postępowanie w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji uzna, iż nie zachodzą przesłanki nieważności decyzji określone w art. 156 par. 1 Kpa winien wydać decyzję o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji. Musi to uczynić zarówno wtedy, gdy postępowanie było wszczęte na wniosek strony, jak i wtedy, gdy postępowanie zostało wszczęte

W sytuacji, w której organ administracji publicznej prowadzący postępowanie w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji uzna, iż nie zachodzą przesłanki nieważności decyzji określone w art. 156 par. 1 Kpa winien wydać decyzję o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji. Musi to uczynić zarówno wtedy, gdy postępowanie było wszczęte na wniosek strony, jak i wtedy, gdy postępowanie zostało wszczęte

W sytuacji, w której organ administracji publicznej prowadzący postępowanie w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji uzna, iż nie zachodzą przesłanki nieważności decyzji określone w art. 156 par. 1 Kpa winien wydać decyzję o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji. Musi to uczynić zarówno wtedy, gdy postępowanie było wszczęte na wniosek strony, jak i wtedy, gdy postępowanie zostało wszczęte

W sytuacji, w której organ administracji publicznej prowadzący postępowanie w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji uzna, iż nie zachodzą przesłanki nieważności decyzji określone w art. 156 par. 1 Kpa winien wydać decyzję o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji. Musi to uczynić zarówno wtedy, gdy postępowanie było wszczęte na wniosek strony, jak i wtedy, gdy postępowanie zostało wszczęte

Zarówno zasiłek pielęgnacyjny, jak i świadczenie pielęgnacyjne zaliczane są do świadczeń opiekuńczych z tym, że inny jest ich cel. Zasiłek pielęgnacyjny przyznawany jest w celu częściowego pokrycia wydatków wynikających z konieczności zapewnienia osobie niepełnosprawnej opieki i pomocy innej osoby w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji. Natomiast świadczenie pielęgnacyjne /odpowiednik

Przy wydawaniu opinii dotyczącej likwidacji szkoły kurator oświaty zobligowany jest do brania pod uwagę nie tylko okoliczności wskazanych w art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty /Dz.U. 2004 nr 256 poz. 2572 ze zm./, jak termin likwidacji szkoły, zapewnienie możliwości kontynuowania nauki, dokonanie stosownych zawiadomień o zamiarze likwidacji szkoły, czy też stosownie do

Przy udzielaniu zezwolenia na założenie szkoły publicznej trzeba rozważyć, czy utworzenie nowej szkoły publicznej dla dorosłych będzie stanowić korzystne uzupełnienie istniejącej sieci szkół danego typu na określonym obszarze, objętym zakresem zadań podmiotu, zobowiązanego do prowadzenia szkół określonego rodzaju. Brak podstaw do tego by badać - przy ocenie, czy założenie szkoły będzie stanowić korzystne

Wspólnota gruntowa nie stanowi osoby trzeciej w rozumieniu art. 200 ust. 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami /Dz.U. 2000 nr 46 poz. 543 ze zm./.

Podstawy do stwierdzenia nieważności decyzji nie może stanowić błędne pouczenie strony o przysługujących jej środkach zaskarżenia oraz niedołączenie do akt dokumentów wskazujących na upoważnienie do wydawania decyzji. Tylko jednoznaczne stwierdzenie, że decyzja została wydana z naruszeniem przepisów o właściwości obliguje do stwierdzenia nieważności kontrolowanej decyzji.