Organy władzy publicznej oraz inne podmioty realizujące zadania publiczne z natury rzeczy nie są adresatami uprawnień wynikających z poszczególnych wolności i praw konstytucyjnych przypisanych podmiotom prywatnym, a tym samym nie mogą korzystać ze skargi konstytucyjnej.

Niewłaściwe z punktu widzenia przesłanek formalnych skargi konstytucyjnej jest uzasadnianie naruszenia praw podmiotowych skarżącego okolicznościami prawnie relewantnymi, odnoszącymi się do innych podmiotów.

W sytuacji, w której określone prawo lub wolność zostały wyraźnie wysłowione w treści innych przepisów konstytucyjnych, to ten przepis będzie pełnił funkcję samodzielnego wzorca kontroli konstytucyjności prawa.

Orzeczeń o wolnościach, prawach lub obowiązkach jednostki nie stanowią czynności faktyczne, a więc działania organów władzy publicznej, które nie mają charakteru aktów prawnych, nawet jeżeli wkraczają one w sferę praw i obowiązków jednostki.

Przepisy Konstytucji, które gwarantują określone wolności jednostki lub statuują jej prawa mogą być adekwatnym wzorcem kontroli także dla przepisów nakładających obowiązki, o ile występuje rzeczywisty związek pomiędzy wymogiem realizacji danego obowiązku a ingerencją prawodawcy w sferę konkretnej wolności lub prawa jednostki, gwarantowanych przez Konstytucję.

Art. 32 Konstytucji może być wzorcem kontroli w postępowaniu ze skargi konstytucyjnej jedynie wówczas, gdy jest powołany jednocześnie z konkretnym przepisem gwarantującym wolność, prawo lub obowiązek konstytucyjny.

Ziszczenie się przesłanki powagi rzeczy osądzonej skutkuje niedopuszczalnością wydania orzeczenia.

Orzeczenie może zostać uznane za niezgodne z prawem wówczas, gdy jest ono niewątpliwie sprzeczne z zasadniczymi i niepodlegającymi różnej wykładni przepisami, z ogólnie przyjętymi standardami rozstrzygnięć albo wydane zostało w wyniku szczególnie rażąco błędnej wykładni lub niewłaściwego stosowania prawa.

Poprawne, zgodne z wymogami ustawy o TK, wykonanie obowiązku wskazania, jakie konstytucyjne prawa i wolności zostały naruszone przez przepisy stanowiące przedmiot skargi, polegać musi na szczegółowym, uzasadnieniu tezy o ich niekonstytucyjności.

Art. 2 Konstytucji wyrażający zasadę demokratycznego państwa prawnego nie może być traktowany jako ogólny i zastępczy wzorzec kontroli konstytucyjności zamiast innych przepisów wyrażających bezpośrednio prawa i wolności konstytucyjne.

We wszystkich wypadkach, gdy ustawodawca zwykły uznał za uzasadnione ustanowienie dostępu do skargi kasacyjnej, musi to być unormowane w zgodzie z normami, zasadami i wartościami konstytucyjnymi. Wykluczone jest ujmowanie skargi kasacyjnej w sposób naruszający standardy rzetelnej procedury sądowej.

Termin do wniesienia skargi konstytucyjnej ma charakter materialnoprawny, a przepisy ustawy o TK, do których odsyła art. 79 ust. 1 Konstytucji, nie przewidują możliwości jego przywrócenia.

p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Od zaniechania ustawodawczego należy odróżnić pominięcie legislacyjne, czyli sytuację, gdy ustawodawca unormował jakąś dziedzinę stosunków społecznych, ale dokonał tego w sposób niepełny, regulując ją tylko fragmentarycznie.

Pogląd, w myśl którego Trybunał Konstytucyjny jest sądem i w związku z tym do rozpatrywania skarg konstytucyjnych zastosowanie znajdują wszystkie gwarancje prawa do sądu, o których mowa w art. 45 ust. 1 Konstytucji jest bezzasadny.

Z samej istoty zastępstwa procesowego wypełnianego przez profesjonalnego pełnomocnika wynika uprawnione założenie, że pełnomocnik ten będzie działał fachowo, zgodnie ze swoją najlepszą wiedzą oraz należytą starannością.

Ze zbędnością orzekania mamy do czynienia w sytuacji, gdy Trybunał Konstytucyjny we wcześniejszym orzeczeniu dokonał oceny zarzutów skargi konstytucyjnej i stwierdził zgodność przepisów zaskarżonego aktu normatywnego ze wskazanymi wzorcami kontroli.

W myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji skarga konstytucyjna jest dopuszczalna, o ile skarżący wskaże ostateczne rozstrzygnięcie o swych prawach, którego podstawę stanowią wskazane w niej przepisy.

p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

p o s t a n a w i a: zawiesić postępowanie.

p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.