Pomoc na ochronę miejsc pracy z ustawy COVID-19 nie przysługuje podmiotom w trudnej sytuacji na dzień 31 grudnia 2019 r., zgodnie z rozporządzeniem Komisji (UE) nr 651/2014.

Naczelny Sąd Administracyjny utrzymał w mocy wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, oddalając skargę kasacyjną z uwagi na nieskuteczność zarzutów oraz brak wystarczającego uzasadnienia prawnego. Stwierdzono, że sądom administracyjnym przysługuje kompetencja w zakresie decyzji dotyczących zwrotu nienależnie pobranych środków publicznych.

Podmioty znajdujące się w trudnej sytuacji finansowej na dzień 31 grudnia 2019 r., zgodnie z definicją rozporządzenia nr 651/2014, nie kwalifikują się do wsparcia finansowego na ochronę miejsc pracy z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, nawet przy spełnieniu warunków z ustawy COVID-19.

Obowiązek zapłaty opłaty dodatkowej za parkowanie nie wymaga wydania decyzji administracyjnej, jednakże brak pełnego uzasadnienia sądowego rozstrzygnięcia uniemożliwiającego instancyjną kontrolę obliguje do uchylenia wyroku i ponownego rozpoznania sprawy przez sąd I instancji.

Brak akceptacji przebiegu granic przez właściciela uzasadnia kwalifikację granic jako spornych. Trwała stabilizacja punktów granicznych wymaga wspólnej inicjatywy zainteresowanych stron, co czyni błędnym zaakceptowanie operatu bez uwzględnienia odcinków spornych.

Decyzja Wojewody Małopolskiego z dnia [...] września 2018 r. nie naruszała prawa w sposób rażący, co skutkuje brakiem podstaw do jej unieważnienia w postępowaniu nadzorczym z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., jako że brak szczegółowych danych w decyzji z 1954 r. nie stanowił rażącego naruszenia prawa.

Naczelny Sąd Administracyjny, uwzględniając legalność dowodów z eksperymentów i charakter automatów jako urządzeń do gier losowych, oddala skargę kasacyjną. Kara pieniężna nałożona za prowadzenie gier na automatach bez koncesji została uznana za uzasadnioną.

Ograniczenie jawności postępowania sądowego z uwagi na stan epidemii jest zgodne z prawem konstytucyjnym oraz ustawą covidową. Przeprowadzenie rozprawy na posiedzeniu niejawnym nie narusza praw stron, jeżeli odbywa się zgodnie z procedurą przewidzianą w tych przepisach.