Przewóz wykonywany przez A. Sp. z o.o. został prawidłowo uznany za przewóz okazjonalny, a nałożenie kary pieniężnej było zasadne. Skarga kasacyjna została oddalona, a koszty postępowania zasądzone na rzecz organu.

Podleganie opłacie paliwowej jest immanentnie związane z obowiązkiem podatkowym w zakresie akcyzy. Niepodważenie decyzji w zakresie akcyzy implikuje nałożenie obowiązku opłaty paliwowej na obecnego posiadacza oleju napędowego. Skarga kasacyjna, nie obalając ustaleń faktycznych, pozostaje bezskuteczna.

Przewóz osób, który nie wykazuje cech przewozu regularnego, specjalnego bądź wahadłowego, kwalifikuje się jako przewóz okazjonalny, nawet wobec posiadania licencji taksówkowej, gdy pojazd nie spełnia odpowiednich wymogów i nie jest zgłoszony.

Naczelny Sąd Administracyjny, kierując się zasadą praworządności i zaufania obywateli do organów państwowych, oddalił skargę kasacyjną, uznając brak zgody sądu rodzinnego za niewystarczającą przesłankę do stwierdzenia nieważności decyzji o przyznaniu pomocy na zalesianie.

Naczelny Sąd Administracyjny potwierdza, że decyzja Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa o odmowie pomocy finansowej była wadliwa ze względu na niezastosowanie prawidłowej procedury wezwania do uzupełnienia braków formalnych, określonej w rozporządzeniu wykonawczym, co skutkuje utrzymaniem wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Zastosowanie sankcji cofnięcia uprawnień diagnosty pojazdów na podstawie art. 84 ust. 3 p.r.d. jest zgodne z prawem materialnym i postępowanie organów nie naruszyło prawa. Sankcja ta jest obligatoryjna w przypadku uchybień diagnoście przy przeprowadzaniu badań technicznych.

Naruszenie wymogów formalnych uzasadnienia wyroku skutkuje uchyleniem orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego przez Naczelny Sąd Administracyjny i przekazaniem sprawy do ponownego rozpatrzenia, celem prawidłowego sporządzenia uzasadnienia zgodnie z art. 141 § 4 p.p.s.a.

Naczelny Sąd Administracyjny potwierdza, że policjantowi przysługuje wyrównanie ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop sprzed 6 listopada 2018 r. wg stawki 1/21, a art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej nie może temu przeciwdziałać.

Art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej nie wyklucza stosowania art. 115a ustawy o Policji w brzmieniu od 1 października 2020 r., do ekwiwalentu za niewykorzystany urlop przed 6 listopada 2018 r. Wyrok WSA, pomimo błędnego uzasadnienia, jest zasadny.

Dla uzyskania świadczenia pielęgnacyjnego istotny jest rzeczywisty zakres i charakter opieki sprawowanej nad osobą niepełnosprawną, a istnienie innych osób zobowiązanych do alimentacji nie stanowi podstawy do odmowy przyznania świadczenia.

Normy art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej, w zakresie stosowania ekwiwalentu za niewykorzystany urlop, powinny być interpretowane zgodnie z wyrokiem TK, a wobec ich wtórnej niekonstytucyjności, świadczenie winno uwzględniać wskaźnik 1/21 miesięcznego uposażenia.

Zarządzenie dotyczące ograniczenia poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych poprzez bezzasadność skargi kasacyjnej zostało utrzymane w mocy, uznając prawidłowość decyzji organu podatkowego. Skarga kasacyjna P. I. nie spełnia wymogów formalnych.

Przewóz osób samochodem osobowym realizowany przez przedsiębiorstwo mimo braku zgłoszenia zmian w licencji oraz niespełnienia kryterium konstrukcyjnego stanowi delikt administracyjny uzasadniający nałożenie kary pieniężnej (art. 92a u.t.d.). Stwierdzone naruszenia zostały prawidłowo subsumowane przez organy administracyjne, co znajduje odzwierciedlenie w utrzymaniu decyzji o nałożeniu kary w mocy przez

Wykonywanie przewozu okazjonalnego w ramach krajowego transportu drogowego wymaga spełnienia określonych warunków konstrukcyjnych i formalnych; ich naruszenie uzasadnia nałożenie kary pieniężnej na przedsiębiorcę.