NSA uznał za zasadną decyzję nadzoru budowlanego nakładającą na skarżącego obowiązki zlikwidowania nieszczelności oraz zakazu użytkowania pieca, potwierdzając zgodność działań organów z art. 66 ust. 1 P.b. i brak podstaw do uwzględnienia skargi kasacyjnej.

Na gruncie sprawy dotyczącej opłaty stałej za usługę wodną, Naczelny Sąd Administracyjny podtrzymuje, że art. 271 ust. 5a Prawo wodne ma zastosowanie do pozwoleń wydanych po 23 listopada 2019 r., a opłaty powinny być adekwatne do możliwości faktycznego korzystania z udogodnień wynikających z pozwolenia wodnoprawnego.

Znak towarowy "COVI-SEPT" ma charakter opisowy i nie posiada dostatecznych znamion odróżniających, co uniemożliwia udzielenie prawa ochronnego. Monopolizacja tego oznaczenia ograniczałaby swobodę działania innych podmiotów na rynku.

W przypadku składowania odpadów w miejscu do tego nieprzeznaczonym, domniemywa się, że władający powierzchnią ziemi jest posiadaczem tych odpadów. Obalenie domniemania wymaga wykazania, że odpady należą do innego podmiotu.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że oddala skargę kasacyjną uznając, iż decyzja o warunkach zabudowy nie została wydana z rażącym naruszeniem prawa na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. Organ Zarządu Dzielnicy Wawer był właściwy do jej wydania.

Pisma informacyjne wydane przez organy administracji publicznej, które nie noszą znamion decyzji administracyjnej ani zaskarżalnych postanowień, nie mogą być przedmiotem postępowania o stwierdzenie ich nieważności. Odmowa wszczęcia takiego postępowania jest prawnie dopuszczalna.

W przypadku poboru wód podziemnych na podstawie umów międzygminnych, wody muszą być traktowane jako przeznaczone do realizacji zadań własnych gminy, a więc kwalifikowane do niższej stawki opłat za pobór wód, zgodnie z art. 272 ust. 2 w związku z art. 274 pkt 4 Prawa wodnego i przepisami wykonawczymi.