W postępowaniu wznowieniowym dotyczącym decyzji ostatecznej, opartej na fałszywych dowodach, organ administracji publicznej nie jest zobowiązany do wezwania do uzupełnienia braków formalnych pierwotnego wniosku, ani do sanowania nieprawdziwego zaświadczenia, które nie może być podstawą ustaleń faktycznych co do uprawnień do kierowania pojazdami.

Decyzja o uchyleniu uprawnień do kierowania pojazdami na podstawie fałszywych dokumentów, których prawdziwość została podważona w prawomocnym wyroku karnym, jest zgodna z prawem, a przepis art. 64 § 2 k.p.a. nie znajduje zastosowania w postępowaniu wznowieniowym, w którym braki formalne nie mogą być uzupełniane w postępowaniu dotyczącym przywrócenia praw.

W postępowaniu wznowieniowym nie można zastępować pierwotnych dowodów, które okazały się fałszywe, nowymi; jest to postępowanie mające na celu weryfikację zgodności z prawem wcześniejszej decyzji, a nie sanowanie jej braków.

Decyzja uchylająca prawo do świadczenia pielęgnacyjnego na podstawie art. 32 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych może być wydana jedynie ze skutkiem na przyszłość (ex nunc), ponieważ posiada konstytutywny charakter i nie może wywierać skutków wsteczn. Organ właściwy w tych sprawach to wójt, burmistrz lub prezydent miasta, który wydał lub mógł wydać decyzję przyznającą świadczenie.

Członek zarządu spółki może zostać zwolniony z odpowiedzialności za zobowiązania spółki jedynie w sytuacji, gdy złoży wniosek o ogłoszenie upadłości we właściwym czasie, co oznacza moment trwałego zaprzestania płacenia zobowiązań, a nie zaprzestanie finansowania przez inne podmioty.

Wznowienie postępowania w sprawie decyzji ostatecznej jest zasadne, gdy treść dowodów wykorzystanych przy jej wydaniu okazuje się fałszywa, a sanowanie tychże dowodów w postępowaniu wznowieniowym nie jest dopuszczalne.