Użycie w art. 240 § 1 pkt 5 ord. pod. funktora alternatywy nierozłącznej "lub" wskazuje, że podstawą wznowienia postępowania jest ujawnienie istnienia jednej z wymienionych przesłanek albo obu ich łącznie.

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw, gdyż żaden z przepisów postępowania ani przepisów prawa materialnego wymienionych w petitum skargi kasacyjnej nie został naruszony zaskarżanym wyrokiem.

Użycie w art. 240 § 1 pkt 5 ord. pod. funktora alternatywy nierozłącznej "lub" wskazuje, że podstawą wznowienia postępowania jest ujawnienie istnienia jednej z wymienionych przesłanek albo obu ich łącznie.

Przesłanki zwolnienia przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 46 u.p.d.o.f. obejmują dwa warunki, tj. zarówno przesłankę, o jakiej mowa w lit. a) art. 21 ust. 1 pkt 46 cytowanej ustawy (przesłankę pochodzenia środków z bezzwrotnej pomocy), jak i wymóg bezpośredniego realizowania przez podatnika celu programu finansowanego z bezzwrotnej pomocy, sformułowany w art. 21 ust. 1 pkt 46 lit. b) u.p.d.o.f.

Wykładnia językowa art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. e) u.p.d.o.f. nie pozwala na wniosek, że zwolnienie przewidziane tym przepisem rozciągało się również na środki wydatkowane na spłatę kredytu refinansowego w części, z której nie dokonano bezpośredniego nabycia/wybudowania, np. budynku mieszkalnego.

Żądanie uzupełnienia danych nieznanych stronie, których nie zdołała ona pozyskać pomimo dołożenia należytej staranności jest niedopuszczalne. Zobowiązanie organu naruszałoby w takiej sytuacji akcentowaną w orzecznictwie sądowoadministracyjnym zasadę impossibilium nulla obligatio, w świetle której prawo, jak i jego wykładnia nie może nakładać na obywateli obowiązków niemożliwych do spełnienia.

Żądanie uzupełnienia danych nieznanych stronie, których nie zdołała ona pozyskać pomimo dołożenia należytej staranności jest niedopuszczalne. Zobowiązanie organu naruszałoby w takiej sytuacji akcentowaną w orzecznictwie sądowoadministracyjnym zasadę impossibilium nulla obligatio, w świetle której prawo, jak i jego wykładnia nie może nakładać na obywateli obowiązków niemożliwych do spełnienia.

Ocena spełnienia wymogów materialnoprawnych wniosku powinna być dokonywana już podczas merytorycznego rozpatrywania sprawy, w przeciwnym razie etap rozpoznania sprawy przeniósłby się do fazy wszczęcia postępowania, a pozostawienie bez rozpatrzenia zastępowałoby merytoryczne rozstrzygnięcie w sprawie.