Podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej nie może odmówić przekazania informacji na podstawie subiektywnych motywacji wnioskodawcy, ani na podstawie ich przeznaczenia do celów prywatnych. Obowiązek udostępnienia informacji publicznej dotyczy każdego, niezależnie od jego interesu w uzyskaniu tej informacji.

Dla celów klasyfikacji taryfowej, proces identyfikacji towaru mieści się w sferze ustaleń faktycznych, co powinno być uwzględnione w zarzutach skargi kasacyjnej dotyczących naruszenia przepisów prawa materialnego.

Podmiot, który uzyskał sądowe zabezpieczenie roszczenia o ustanowienie służebności gruntowej, nie jest legitymowany do wystąpienia z wnioskiem o przywrócenie poprzedniego stanu wody na gruncie w trybie art. 234 ust. 3 prawa wodnego, gdyż udzielenie zabezpieczenia ma charakter procesowy i tymczasowy, a interes prawny wynika jedynie z treści postanowienia zabezpieczającego.

Nadużycie prawa dostępu do informacji publicznej nie powinno być domniemywane w przypadku, gdy wnioskodawca wykonuje swoje prawo do informacji publicznej w sposób zgodny z celami regulacji i nie wykazuje postawy działającej w złej wierze, a odmowa udostępnienia informacji powinna skutkować wydaniem formalnej decyzji administracyjnej, nie zaś jedynie pisemnym uzasadnieniem.

Prawo do informacji publicznej nie ma charakteru absolutnego i może być ograniczone w przypadkach nadużywania tego prawa, jednak odmowa udostępnienia informacji musi być formalnie dokonywana w drodze decyzji administracyjnej, a okoliczności wskazujące na nadużycie prawa muszą być szczegółowo udokumentowane i uzasadnione.