Doktryna rozróżnia tzw. usiłowanie zakończone i usiłowanie nie zakończone. Pierwszy wypadek zachodzi wówczas, gdy sprawca uczynił wszystko, aby dokonać przestępstwa, jednakże skutek wbrew jego woli nie nastąpił, np. gdy sprawca strzelił do ofiary, lecz chybił; drugi wypadek zachodzi wówczas, gdy sprawca nie ukończył zamierzonej czynności, np. gdy strzelił do ofiary, lecz broń nie wypaliła. Odstąpienie

Złagodzenie przez sąd rewizyjny kwalifikacji czynu wiąże się z przypisaniem oskarżonemu zarzuconego mu czynu w innej, mniej niebezpiecznej dla społeczeństwa postaci i z tej racji powoduje zazwyczaj złagodzenie kary orzeczonej przez sąd merytoryczny. Niekiedy jednak, między innymi w wypadku dużego nasilenia złej woli oskarżonego lub świadomego spowodowania dużej szkody, sąd rewizyjny, wychodząc ze słusznej

Jeżeli ten, kogo się broni, jest w sytuacji przewidzianej w art. 21 § 1 k.k., a więc znajduje się w stanie bezprawnego i bezpośredniego zagrożenia, udzielający zaś pomocy ograniczy się tylko do koniecznych czynności obrończych, to nie może on odpowiadać z art. 240 k.k. nawet wówczas, gdyby czynności te polegały na zaatakowaniu napastników, albowiem tego rodzaju działanie znajduje się pod ochroną art

1. Jedną z naczelnych zasad procesu karnego wypływającą z przepisu art. 8 k.p.k. jest obowiązek dociekania przez sąd prawdy obiektywnej w sprawie. Dla zrealizowania tego zadania sąd obowiązany jest w toku rozprawy głównej zbierać materiał celem ustalenia czynu przestępnego pod względem faktycznym i następnie na tej podstawie, zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów (art. 9 k.p.k.). rozstrzygnąć o

Zgodnie z przepisem art. 380 § 1 k.p.k. oskarżonego nie wzywa się na rozprawę rewizyjną, lecz jedynie powiadamia o terminie tejże, paragraf zaś 3 tegoż artykułu zezwala na rozpoznanie sprawy mimo niestawiennictwa stron; jednakże z powyższego bynajmniej nie wynika, by ustawodawca pozbawiał oskarżonego prawa osobistego uczestniczenia w rozprawie rewizyjnej obok swego obrońcy. Przemawia za tym dyspozycja

Zastosowanie środka zabezpieczającego w postaci umieszczenia oskarżonego w zamkniętym zakładzie leczniczym dla umysłowo chorych można orzec tylko wyrokiem, a postanowieniem jedynie wtedy, gdy zachodzą warunki przewidziane w art. 2455 k.p.k., tj. gdy nie wniesiono w sprawie do sądu aktu oskarżenia.

Okoliczność, że jakaś osoba fizyczna może być w danej sprawie jednocześnie świadkiem i biegłym, nie wyłącza możliwości przesłuchania jej w charakterze biegłego (art. 112 § 3 k.p.k.) i na tej tylko podstawie nie można żądać wezwania innego biegłego, gdyż ta okoliczność nie stanowi ważnego powodu" w rozumieniu § 2 art. 113 k.p.k., osłabiającego zaufanie do takiego biegłego.

Gminna Spółdzielnia ,,Samopomoc Chłopska" jako taka jest ze względu na swój charakter najniższej jednostki handlowej, mającej za zadanie bezpośrednie zaspokajanie potrzeb towarowych wsi, miejscem handlu detalicznego w rozumieniu przepisu art. 1 § 1 dekretu z dnia 4 marca 1953 r. (Dz.U. Nr 16, poz. 64), i to niezależnie od tego, czy towar na ten cel przeznaczony pobrany został z jednego z jej sklepów