Nieobserwowanie drogi w czasie prowadzenia pojazdu mechanicznego lub prowadzenie pojazdu mechanicznego przy braku należytej widoczności stanowi podstawę do przypisania kierowcy winy w rozumieniu art. 14 k.k., jeżeli na skutek prowadzenia pojazdu w opisanych wyżej warunkach sprowadził niebezpieczeństwo dla odbywającego się na drodze ruchu.

Art. 240 k.k. stosuje się do uczestnika bójki lub pobicia człowieka, jeśli w ich wyniku nastąpiła śmierć człowieka lub uszkodzenie ciała określone w art. 235 § 1 lub 236 § 1 k.k. bez względu na to, czy został ustalony sprawca śmierci lub wymienionych wyżej uszkodzeń ciała. Ponadto warunkiem zastosowania art. 240 k.k. jest niemożność ustalenia związku przyczynowego między działaniem uczestnika bójki

Art. 18 § 1 k.k., tak samo jak art. 17 § 1 k.k., ma na względzie patologiczny stan psychiczny. W tych warunkach zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary na podstawie art. 18 § 1 k.k. za przestępstwo określone w art. 225 § 2 k.k. mogłoby nastąpić tylko w tym wypadku, gdyby sprawca popełnienia zabójstwa miał z przyczyn natury patologicznej w chwili jego dokonania ograniczoną w znacznym stopniu zdolność

Istotnym elementem kwalifikowanej postaci zagarnięcia mienia społecznego, przewidzianej w art. 1 § 4 dekretu z 4.III.1953 r. (Dz. U. Nr 17, póz 63) jest wielka szkoda wyrządzona przez sprawcę interesom gospodarczym lub obronnym Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. Szkoda tego rodzaju zachodzi między innymi wówczas, gdy działanie sprawcy naraziło dane przedsiębiorstwo na trudności w kontynuowaniu produkcji

Przepis art. 299 § 5 k.p.k. zezwala wprawdzie na odczytanie na rozprawie za zgoda stron wszelkich protokołów przesłuchania świadków, oskarżonych i biegłych, jednak przepis ten nie może być rozumiany w ten sposób, że zgoda stron posiada moc przekreślenia podstawowych zasad postępowania, lecz jedynie dopuszcza wyjątki od tych zasad przede wszystkim w takich przypadkach, gdy chodzi o odtworzenie jedynie

Zgodnie z ustalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego użyte w art. 17 § 1 k.k. wyrażenie nie podlega karze" wyłącza uznanie winy (według kodeksu karnego) sprawcy czynu, odpowiadającego pojęciu czynu zabronionego przez ustawę pod groźbą kary. Z założenia, że wyrażenie nie podlega karze" w przypadku z art. 17 § 1 k.k. wyłącza winę sprawcy wynika, iż chodzi o merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy. Merytoryczne

Stosownie do art. 117 § 1 k.p.k. sąd w razie wątpliwości co do stanu zdrowia psychicznego oskarżonego przeprowadza jego badanie przynajmniej przez dwóch lekarzy, w miarę możności psychiatrów; dla zarządzenia takiego badania konieczne jest jednak. by wadliwości co do poczytalności oskarżonego były uzasadnione. Wskazując przykładowo, uzasadnione wątpliwości co do poczytalności oskarżonego zachodzą, gdy

Zgodnie z judykaturą Sądu Najwyższego pojęcie szkody zrządzonej przestępstwem z art. 201 § 1 k. k. (art. 62 § 2 k. k.) nie obejmuje przyszłych, a jedynie zaległe raty alimentacyjne. Ujęcie w wyrokach zobowiązania skazanego do wynagrodzenia szkody (art. 62 § 2 k.k.) w formie warunku, pod jakim Sąd zawiesza wykonanie kary pozbawienia wolności, nie jest właściwe. Z ujęcia takiego można by wnosić, że niespełnienie

Objęcie przez prokuratora oskarżenia w trybie art. 65 § 1 k. p. k. powoduje zmianę trybu ścigania z oskarżenia prywatnego na tryb, ścigania z oskarżenia publicznego stosownie do art. 65 § 2 k. p. k. W tej więc sytuacji norma art. 288 k. p. k., jako odnosząca się wyłącznie do oskarżyciela prywatnego nie może mieć w swych skutkach zastosowania do wypadku niestawienia się prokuratora na rozprawę w sprawie

Przepis art. 9 dekretu z dn. 29. X. 1952 r. (Dz. U. Nr 44, poz. 301) o gospodarowaniu artykułami obrotu towarowego i zaopatrzenia jest przepisem blankietowym odsyłającym w zakresie stanu faktycznego do przepisów szczególnych. Powołanie się zatem na przepis blankietowy nie czyni zadość obowiązkom Sądu wskazania w sentencji wyroku konkretnego przepisu zastosowanej ustawy karnej (art. 329 lit. b k. p.

W myśl art. 79 § 2 k. p. k. każdy oskarżony musi mieć obrońcę w postępowaniu przed sądem wojewódzkim jako pierwszą instancją. Z powyższego wynika, iż oskarżony nie może skutecznie zrezygnować z pomocy obrońcy, bowiem obrona w takim przypadku jest obowiązkowa. Stosunek obrończy trwa zatem w toku całego procesu przed Sadem Wojewódzkim i nie może ograniczać się do poszczególnych tylko czynności w toku

Potrzeba zbadania stanu psychicznego oskarżonego zachodzi wówczas, gdy istnieje uzasadniona wątpliwość co do jego poczytalności (art. 117 § 1 k. p. k.) i dowód ten w razie istnienia takiej wątpliwości sąd powinien przeprowadzić nie tylko na wniosek stron, ale i z urzędu. Do zastosowania § 2 art. 225 k. k. konieczne jest ustalenie, że sprawca działał pod wpływem wzruszenia, że stopień i charakter tego