Doręczenie decyzji administracyjnej na adres miejsca wykonywania działalności gospodarczej jest skuteczne, nawet jeśli przedsiębiorca wskazał w CEIDG inny adres do doręczeń, pod warunkiem niezgłoszenia odmiennego adresu w toku postępowania administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że w procesie ustalania przeważającej działalności gospodarczej nie można ograniczać się do danych REGON, a organ administracyjny musi uwzględniać także inne dowody, utrzymując tym samym wyrok WSA oraz oddalając skargę kasacyjną ZUS.

Stawka 30% dodatkowego zobowiązania podatkowego, o której mowa w art. 112b ust. 1 ustawy o VAT, ma charakter stawki maksymalnej, ustalanej proporcjonalnie do okoliczności naruszenia, w tym jego przyczyn, rozmiarów i skutków oraz stopnia zawinienia podatnika.

Skuteczność doręczenia dokumentu elektronicznego do podmiotu publicznego, będącego stroną postępowania, jest osiągnięta z chwilą uzyskania urzędowego poświadczenia przedłożenia (UPP), a nie z chwilą pobrania dokumentu i jego potwierdzenia podpisem elektronicznym.

Dla przyznania dotacji na bieżącą działalność gospodarczą, przeważający kod PKD powinien odzwierciedlać rzeczywistą działalność na wskazany dzień. Zasada ta wynika z oceny legalności, proporcjonalności oraz równości prawa w kontekście przepisów pomocowych związanych z COVID-19.

Naczelny Sąd Administracyjny, oddalając skargę kasacyjną, potwierdza, że brak należytej staranności przy wypełnianiu wniosku o płatność rolnośrodowiskową wyklucza uznanie działania w dobrej wierze, jak określa art. 4 rozporządzenia 809/2014.

Skarga kasacyjna wniesiona przez A. Z., dotycząca odmowy prawa do zwolnienia z obowiązku opłacania składek na ubezpieczenia społeczne, została oddalona z uwagi na brak wykazania zgodności przedmiotu działalności gospodarczej z wymaganiami rozporządzenia jako przeważającej, co uniemożliwiało zastosowanie przewidzianych przepisów o zwolnieniu.

Nałożenie niepodatkowego zobowiązania budżetowego w podatku od towarów i usług nie wymaga przeprowadzenia odrębnego postępowania administracyjnego zgodnie z KPA, a kontrola sądowa uznaje proporcjonalność nałożonej sankcji 30%.

Obowiązek szczepień ochronnych nałożony przez tytuł wykonawczy wystawiony na podstawie przepisów ustawy o zwalczaniu chorób zakaźnych pozostaje wymagalny mimo wyroku Trybunału Konstytucyjnego stwierdzającego częściową niekonstytucyjność przepisów wykonawczych, nie uzasadniając uchylenia postanowień organów administracyjnych.

Organ interpretacyjny odmawiający wszczęcia postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej z powołaniem się na brak kompleksowości wniosku, zobowiązany jest wezwać stronę do sprecyzowania wniosku w celu jego merytorycznego rozpoznania.

Skarga kasacyjna na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego zostaje oddalona; doręczenia uznano za prawidłowe, a uchybienie terminu stanowiło podstawę prawną rozstrzygnięcia Głównego Inspektora Transportu Drogowego.

Uchwała Zarządu Powiatu Łomżyńskiego rozwiązująca stosunek pracy z Dyrektorem ZDP bez wypowiedzenia z winy pracownika została uznana za niezgodną z prawem. Skarżącemu niezapewniono prawa do wyjaśnień, co naruszyło zasadę sprawiedliwego postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny uchyla wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z uwagi na nielogiczne i sprzeczne uzasadnienie, przekazując sprawę do ponownego rozpoznania, celem prawidłowej oceny zgodności z prawem decyzji Prezesa UODO w zakresie realizacji obowiązków informacyjnych według RODO.

NSA przyjął, że uchwała o odwołaniu dyrektora musi respektować prawo do obrony, co obejmuje możliwość złożenia wyjaśnień i uzasadnienie decyzji, zgodnie z zasadami demokratycznego państwa prawnego.

Przedsiębiorstwo nie może uchylać się od odpowiedzialności za stwierdzone naruszenia ustawy o transporcie drogowym poprzez powoływanie się na niezależne działania pracowników, gdy nie zapewniło prawidłowej organizacji i dyscypliny pracy umożliwiającej przestrzeganie przepisów o transporcie.

Prokurator Generalny jest właściwym organem do wydania decyzji o dodatku wyrównawczym dla prokuratorów do spraw wojskowych będących żołnierzami zawodowymi w powszechnych jednostkach prokuratury, zgodnie z przepisami ustawowymi nieprzewidującymi domniemania kompetencji innych organów.

W przypadku zarzutu nadużycia prawa do informacji publicznej organ jest zobligowany do odmowy w formie decyzji administracyjnej. Bezczynność organu w postępowaniu dostępu do informacji publicznej podlega ocenie na podstawie faktycznego działania, niezależnie od ewentualnych innych intencji wnioskodawcy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie słusznie uchylił decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z uwagi na brak dostatecznych podstaw do instrumentalnego wszczęcia postępowania karno-skarbowego, które miało za cel wydłużenie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Artykuł 70 § 6 pkt 1 Ordynacji Podatkowej wymaga od organu podatkowego wyjaśnienia zasadności wszczęcia postępowania karnego skarbowego. WSA trafnie dopatrzył się instrumentalności wszczęcia postępowania, co mogło skutkować przedłużeniem terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Decyzję w przedmiocie przyznania dodatku wyrównawczego prokuratorowi wojskowemu, przeniesionemu do jednostki powszechnej, wydaje wyłącznie Prokurator Generalny, co wynika z art. 32 Przepisów wprowadzających, określającego jego trwałą kompetencję, niezależnie od przeniesienia prokuratora do prokuratury powszechnej.

Powiat jest jedynym podmiotem uprawnionym do zaskarżenia rozstrzygnięcia nadzorczego do sądu administracyjnego. Nieobecność poinformowanego członka Zarządu powoduje nieważność uchwał organu. Rezygnacja z mandatu publicznoprawnego podlega rygorom składania oświadczeń woli według kodeksu cywilnego.

Prokurator nie jest uprawniony do wnoszenia skargi na akty nadzorcze wojewody do sądu administracyjnego. Mandat członka zarządu powiatu nie wygasa do czasu skutecznego poinformowania rady o rezygnacji, co oznacza, że uchwały podjęte bez prawidłowego składu są nieważne.

Niezłożenie wniosku o urlop bezpłatny przez radnego nie może być utożsamiane z pisemnym zrzeczeniem się mandatu. Komisarz Wyborczy nie był uprawniony do wydania postanowienia o wygaśnięciu mandatu radnego na podstawie art. 383 § 1 pkt 4 Kodeksu wyborczego.

Stanowisko audytora wewnętrznego, zajmowane przez M. M., nie może zostać uznane za kierownicze w rozumieniu art. 46 ust. 2 pkt 3 u.d.l., co uzasadnia stwierdzenie nieważności uchwały o jego zatrudnieniu jako pełniącego obowiązki dyrektora SP ZOZ.