Zamiana kary pozbawienia wolności na areszt uniemożliwia wydanie wyroku łącznego. Sąd jest zobowiązany umorzyć postępowanie, jeśli nie istnieją przesłanki do wydania wyroku łącznego (art. 572 k.p.k.).

Decyzja administracyjna, która nadaje prawa rzeczowe stronom, nie może zostać zmieniona na podstawie art. 154 § 1 k.p.a., jeśli nabycie praw zostało prawidłowo ustalone. Zmiana decyzji na inną podstawę prawną w oparciu o art. 154 k.p.a. jest niedopuszczalna.

Decyzja o nałożeniu obowiązku sporządzenia i przedstawienia projektu budowlanego zamiennego, uwzględniającego istotne odstępstwa od zatwierdzonego projektu, jest zgodna z prawem. Organy nadzoru budowlanego prawidłowo zastosowały postępowanie naprawcze zamiast trybu dotyczącego samowoli budowlanej.

Oddalenie skargi kasacyjnej Prezydenta Miasta Świnoujście wobec braku usprawiedliwionych podstaw co do uchybienia terminu na wniesienie odwołania od decyzji lokalizacyjnej, a stwierdzenie Naczelnego Sądu Administracyjnego o prawidłowości zaskarżonego postanowienia Ministra Rozwoju i Technologii stwierdzającego uchybienie terminowe.

Odpowiedzialność przewoźnika drogowego za naruszenie przepisów o ręcznym wprowadzaniu danych kierowcy nie zależy od winy; wystarczy samo stwierdzenie naruszenia do nałożenia kary. Dokumenty wewnętrzne przedsiębiorstwa nie podważają dowodów z kontroli.

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną, potwierdzając prawidłowość pomiarów wagowych oraz ustalenie A.G. jako wykonawcy przejazdu pojazdem nienormatywnym bez zezwolenia, tym samym uznaje zasadność nałożenia kary pieniężnej.

Działanie polegające na przewozie osób bez wymaganej licencji, nawet bez formalnego statusu przedsiębiorcy, wypełnia znamiona naruszenia przepisów o transporcie drogowym, skutkując możliwością nałożenia kary pieniężnej.

Decyzja o odmowie udzielenia zezwolenia na pobyt czasowy małoletniej cudzoziemce, u której zdiagnozowano autyzm, została uchylona z powodu niewystarczającego postępowania dowodowego w zakresie możliwego naruszenia praw dziecka regulowanych Konwencją o prawach dziecka (art. 187 pkt 7 ustawy o cudzoziemcach). Organ administracyjny powinien kompleksowo przeanalizować wpływ potencjalnego wyjazdu na rozwój

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że przy ustalaniu przeważającej działalności podmiotu dla celów zwolnienia z obowiązku opłacania składek na mocy rozporządzenia COVID-19, organ zobowiązany jest nie tylko do korzystania z danych zawartych w rejestrze REGON, lecz także do przeprowadzenia postępowania dowodowego mającego na celu ustalenie rzeczywistego charakteru działalności.

Zachowanie należytej staranności przez przewoźnika w kontekście art. 140aa ust. 4 Prawa o ruchu drogowym wymaga, aby przewoźnik przedsięwziął wszelkie możliwe środki zapobiegające naruszeniu normatywności pojazdu. Przekroczenie dopuszczalnych parametrów technicznych bez odpowiedniego zezwolenia uzasadnia nałożenie kary pieniężnej.

Przedstawione przez Gminę przedsięwzięcie stanowi nadużycie prawa, uzasadniając decyzję o odmowie wydania interpretacji indywidualnej, w kontekście uzyskania nienależnej korzyści podatkowej zgodnie z art. 14b § 5b Ordynacji podatkowej.

Oddalenie skargi kasacyjnej L. sp. z o.o. w P. z powodu braku podstaw do jej uwzględnienia oraz potwierdzenie słuszności rozstrzygnięć wcześniejszych instancji w zakresie opłaty adiacenckiej.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż rażące naruszenie prawa poprzez skierowanie decyzji do osoby zmarłej uzasadnia stwierdzenie nieważności całego orzeczenia, wykluczając stwierdzenie nieważności w części, gdyż utrudniłoby to właściwe przyznanie prawa użytkowania wieczystego.

Nieruchomości, które są w posiadaniu przedsiębiorcy oraz są faktycznie lub potencjalnie związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, podlegają opodatkowaniu stawkami przewidzianymi dla takich nieruchomości, niezależnie od ich fizycznego wykorzystania do tej działalności.

Zamierzenie budowlane, które jest sprzeczne z aktualnie obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, nie może uzyskać pozwolenia na budowę, pomimo istniejącej decyzji o warunkach zabudowy. Plan miejscowy ma nadrzędność nad decyzją o warunkach zabudowy zgodnie z Prawem budowlanym.

Ocena projektu złożonego przez C. N. została przeprowadzona w sposób naruszający prawo, co miało istotny wpływ na jej wynik; w związku z tym, sprawa została przekazana do ponownego rozpatrzenia przez Zarząd Województwa Wielkopolskiego.

Udostępnienie informacji publicznej przetworzonej wymaga wykazania szczególnej istotności dla interesu publicznego (art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p.). Ogólność argumentów o ochronie praworządności i praw pracowniczych nie wykazuje tego wymogu. Pracownicy samorządowi różnią się od pracowników socjalnych, a ich wynagrodzenia są regulowane odrębnymi przepisami.

Naczelny Sąd Administracyjny orzeka, że niewłaściwa wykładnia art. 57 rozporządzenia 1083/2006 oraz brak ustaleń dotyczących nieoszukańczego bankructwa uzasadniają uchylenie wyroku WSA i ponowne rozpoznanie sprawy.

Skarga kasacyjna P. Sp. z o.o. w sprawie nienależnie pobranych płatności w ramach programu wsparcia grup producentów rolnych jest bezzasadna. Organ prawidłowo zastosował przepisy oraz udowodnił istnienie sztucznych warunków dla uzyskania korzyści.

Naczelny Sąd Administracyjny postanowił oddalić skargę kasacyjną w sprawie o umorzenie należności składkowych, potwierdzając prawidłowość decyzji organu i wyroku sądu I instancji. Postępowanie administracyjne zostało przeprowadzone z poszanowaniem zasad proceduralnych oraz przepisów materialnych prawa ubezpieczeń społecznych.

Skarga kasacyjna złożona przez P.S.A. jest niedopuszczalna z powodu braku legitymacji do jej wniesienia, a Wojewódzki Sąd Administracyjny prawidłowo uwzględnił obowiązek prowspólnotowej wykładni prawa krajowego zgodnie z Dyrektywą 2011/92/UE.

Niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie musi być ocenione wszechstronnie, a jego ocena wymaga właściwego postępowania dowodowego. Zaliczanie okresu tymczasowego aresztowania na poczet wykonania kary nie może automatycznie wykluczać prawa do zadośćuczynienia za poniesioną krzywdę.

Zgodnie z art. 170 P.p.s.a., sąd związany jest wcześniejszym prawomocnym wyrokiem w tożsamym stanie faktycznym i prawnym, co uniemożliwia nowe rozstrzygnięcie w kwestii związku przyczynowego między brakiem zatrudnienia skarżącej a sprawowaną przez nią opieką.

Zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego w Strzelcach Opolskich, uwzględniający wadliwy wniosek prokuratora z art. 335 k.p.k., naruszał przepisy prawa karnego materialnego i procesowego, co skutkuje jego uchyleniem oraz koniecznością ponownego rozpoznania sprawy.