Okręgowa Rada Adwokacka może być stroną w postępowaniu administracyjnym o objęcie ubezpieczeniem zdrowotnym, gdy pełni rolę płatnika składki zgodnie z art. 85 ust. 4 ustawy o świadczeniach. NSA oddala skargę kasacyjną jako pozbawioną podstaw.

Skład orzekający sądu nie może obejmować osób niemających uprawnień do orzekania, a naruszenie tej zasady stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą obligującą do uchylenia wyroku.

Zezwolenie na przebudowę zjazdu z drogi krajowej zostało prawidłowo wydane, zgodnie z normami prawa materialnego i proceduralnego, a jego udzielenie nie naruszało przepisów dotyczących bezpieczeństwa ruchu drogowego.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze dopuściło się rażącej przewlekłości w postępowaniu, co uzasadniało uwzględnienie skargi na przewlekłość oraz zasądzenie odszkodowania. Skarga kasacyjna na takie rozstrzygnięcie jest nieuzasadniona.

Nieuiszczona grzywna w celu przymuszenia podlega umorzeniu, jeśli obowiązek nałożony tytułem wykonawczym został w pełni wykonany. Brak ustaleń co do pełnego wykonania obowiązku wymaga uchylenia postanowień egzekucyjnych i przeprowadzenia weryfikacji z udziałem zobowiązanego.

Naczelny Sąd Administracyjny, uchylając zaskarżony wyrok, nakazał Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu ponowne rozpoznanie sprawy, wskazując potrzebę wyjaśnienia proceduralnych braków formalnych wniosków dotyczących pełnomocnictwa, przed rozstrzygnięciem materialnoprawnym dotyczącym zasadności aktualizacji opłaty rocznej.

Postanowienie stwierdzające uchybienie terminu do wniesienia zażalenia jest prawidłowe, jeśli zawiera prawidłowe pouczenie o terminie i trybie zaskarżenia. Brak spełnienia wymogów formalnych przez skarżącego uniemożliwia zmianę rozstrzygnięcia sądu administracyjnego.

Przyznanie obywatelowi Ukrainy świadczenia pielęgnacyjnego z opieką nad dorosłym, niezależne od zamieszkiwania z dziećmi w Polsce, podlega wykładni celowościowej. Zmiany w art. 26 ust. 1 pkt 1 u.p.o.u. ograniczają świadczenia rodzinne na dzieci.

Uznano, że odmowa przyznania zasiłku celowego A.B. jest uzasadniona, gdyż skarżący nie wykazał współpracy z organami w kwestii dochodów, a dysproporcje majątkowe wykluczają potrzebę wnioskowanego wsparcia.

Decyzja administracyjna uchylająca zasiłek okresowy jest uzasadniona, gdy występuje istotna dysproporcja pomiędzy deklarowanym dochodem a sytuacją majątkową świadczeniobiorcy, co uzasadnia zastosowanie art. 106 ust. 5 w zw. z art. 12 ustawy o pomocy społecznej oraz wdrożenie weryfikacji zasadności uzyskiwanych świadczeń.

Odmowa przyznania zasiłku celowego jest uzasadniona, jeśli wnioskuje o niego osoba, której sytuacja majątkowa wykazuje dysproporcje między deklarowanymi dochodami a wydatkami, a także odmawia ona przeprowadzenia wywiadu środowiskowego.

Odmowa przyznania zasiłku celowego nie narusza prawa, gdy wnioskodawca nie wykazuje współpracy z organem pomocy społecznej i nie ujawnia rzeczywistej sytuacji majątkowej, a jego potrzeby zostały samodzielnie zaspokojone.

NSA uznaje uchylenie decyzji o przyznaniu zasiłku okresowego na podstawie art. 106 ust. 5 i art. 12 ups za prawidłowe, z powodu nieujawnionej sytuacji majątkowej i dysproporcji pomiędzy dochodami a wydatkami skarżącej.

Art. 100d ust. 1-4 ustawy o pomocy obywatelom Ukrainy ma zastosowanie do wszystkich cudzoziemców, umożliwiając organom administracyjnym legalne zawieszenie biegów terminów, co wyklucza możliwość stwierdzenia bezczynności organów w tego typu postępowaniach.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że Dyrektor Teatru dopuścił się bezczynności, nie odpowiadając w terminie na wniosek o udostępnienie informacji publicznej; trudności techniczne nie usprawiedliwiają opóźnień w załatwianiu wniosków o informację publiczną.

Wniosek Fundacji W. z dnia 19 kwietnia 2023 r. spełniał formalne wymogi wniosku o ponowne wykorzystywanie informacji sektora publicznego, więc organ powinien go merytorycznie rozpatrzyć. Bezczynność organu administracji publicznej nie była rażącym naruszeniem prawa, jednak wymagało to wydania wiążącego zobowiązania do rozpatrzenia wniosku.

Informacje publiczne, które wymagają przetworzenia dla udostępnienia, mogą być odmówione, jeśli wnioskodawca nie wykaże szczególnego interesu publicznego. Interes prywatny nie może być uznany za przesłankę prawną uzasadniającą dostęp do informacji przetworzonej.

Decyzja odmowy zmiany ostatecznej decyzji dotyczącej zezwolenia na zbieranie odpadów była prawidłowa ze względu na spełnione przesłanki z art. 46 ust. 1e pkt 2 lit. b ustawy o odpadach dotyczące administracyjnych kar pieniężnych. Przesłanki te wyłączają potrzebę dodatkowego współdziałania organów kontroli pożarowej.

Skoro przedsiębiorcy wymierzono ostateczne decyzje administracyjne nakładające kary przekraczające 150 000 zł, organ jest zobowiązany, zgodnie z art. 46 ust. 1e pkt 2 lit. b ustawy o odpadach, bezwzględnie odmówić wydania pozwolenia zintegrowanego, niezależnie od stanu innych postępowań czy konieczności uzyskania opinii PSP.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że decyzja Starosty o zmianie pozwolenia na wytwarzanie i przetwarzanie odpadów, wydana z naruszeniem przepisów o właściwości, jest nieważna, ponieważ właściwym organem był marszałek województwa. Skarga J.Z. została oddalona.

Zezwolenie na przetwarzanie odpadów wydane bez właściwej decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach stanowi rażące naruszenie prawa, a brak tożsamości podmiotowej pomiędzy decyzją środowiskową a zezwoleniem administracyjnym obliguje organ do jego unieważnienia.

Decyzje o lokalizacji zjazdu z drogi publicznej mają charakter uznaniowy, a odmowa udzielenia zgody może być uzasadniona względami bezpieczeństwa ruchu, zgodnie z art. 29 u.d.p. Skarga kasacyjna, jeśli nie zawiera uzasadnionych podstaw, podlega oddaleniu.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że samowolna zmiana użytkowania budynku mieszkalnego na zamieszkanie zbiorowe, bez uzyskania wymaganych zezwoleń, uzasadnia zastosowanie art. 71a ust. 4 Prawa budowlanego i nakazanie przywrócenia poprzedniego sposobu użytkowania.

Naczelny Sąd Administracyjny uznaje, że obowiązek zgłoszenia przewozów wrażliwych towarów do systemu SENT istnieje obiektywnie, a sankcje za jego naruszenie są uzasadnione interesem publicznym, niezależnie od subiektywnej winy podmiotu. Odstąpienie od kary pieniężnej wymagałoby wykazania szczególnych okoliczności wagi interesu publicznego lub prywatnego.