Naczelny Sąd Administracyjny uchyla wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, zwracając uwagę na niezgodności proceduralne i niewystarczające uzasadnienie w kontekście interpretacji przepisów prawa o gospodarce nieruchomościami, odsyła sprawę do ponownego rozpoznania.

Naczelny Sąd Administracyjny uchylił w części zaskarżony wyrok w odniesieniu do skargi J.Z. i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania, uznając jednocześnie zasadność pozostałych części wyroku sądu niższej instancji, co czyni skargi kasacyjne Skarbu Państwa i J.T. bezzasadnymi.

Oddalenie skargi kasacyjnej ze względu na brak spełnienia ustawowych przesłanek przyznania odszkodowania, spowodowane niezłożeniem skutecznego wniosku dekretowego, poświadczyło zasadność postanowień sądów niższej instancji. Osoba skarżąca utraciła faktyczną możliwość władania nieruchomością przed datą określoną w ustawie, co uniemożliwiło uzyskanie żądanego odszkodowania.

Brak formalny wniosku o zwrot akcyzy, wynikający z nieosiągalności dokumentów potwierdzających zapłatę akcyzy, nie może sam w sobie być podstawą do jego nierozpatrzenia, szczególnie gdy podmiot nie dysponuje narzędziami do ich uzyskania, a regulacje krajowe i unijne wskazują na możliwość jego uzupełnienia.

Dla uzyskania świadczenia pielęgnacyjnego konieczne jest bycie osobą obciążoną obowiązkiem alimentacyjnym wobec osoby wymagającej opieki. Synowa nie jest uprawniona do świadczenia, gdy syn osoby niepełnosprawnej żyje i nie jest niepełnosprawny.

Trzymiesięczny termin, o którym mowa w art. 24 ust. 2a ustawy o świadczeniach rodzinnych, należy liczyć od daty uprawomocnienia się wyroku sądu powszechnego. Jest to termin materialny, nieprzywracalny, i jego upływ oznacza niemożność skutecznego złożenia wniosku o przyznanie świadczenia uzależnionego od niepełnosprawności.

Decyzja administracyjna wszczynająca postępowanie po upływie 30 lat od doręczenia, nie zakończona przed wdrożeniem nowelizacji k.p.a., podlega umorzeniu z mocy prawa na podstawie art. 2 ust. 2 nowelizacji. Sąd administracyjny nie ma kompetencji do uznawania niekonstytucyjności tej regulacji.

Stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej po upływie 30 lat od jej doręczenia, w świetle nowelizacji Kodeksu postępowania administracyjnego, podlega umorzeniu z mocy prawa, co ma na celu zachowanie stabilności porządku prawnego.

Decyzja Wójta Gminy odrzucająca protest wyborczy i uznająca ważność wyborów na Sołtysa Sołectwa G. była nieważna z powodu uchybień proceduralnych wpływających na wyniki, co uzasadniało stwierdzenie nieważności zarządzenia przez sąd. Skarga kasacyjna Wójta została oddalona.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że brak odpowiedniego wykazania przez organ charakteru przetworzonego żądanej informacji publicznej skutkuje uchyleniem decyzji o odmowie udostępnienia, gdyż narusza to przepis prawa materialnego nakładający obowiązek wykazania szczególnych przesłanek odmowy.

Naczelny Sąd Administracyjny podtrzymuje, że odmowa udostępnienia informacji publicznej jest uzasadniona, gdy dokumentacja ma strategiczne znaczenie dla bezpieczeństwa i obronności państwa, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Informacja przetworzona wymaga wykazania szczególnie istotnego interesu publicznego dla jej ujawnienia. Brak takiego wykazania uzasadnia odmowę udostępnienia dokumentacji. Dokumenty dotyczące zamówień publicznych wymagają weryfikacji pod kątem tajemnic prawa, co kwalifikuje je jako informację przetworzoną.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał za nieskuteczną skargę kasacyjną Prezesa ZUS w kwestii odmowy przyznania renty w drodze wyjątku, potwierdzając konieczność wyczerpującej analizy „szczególnych okoliczności” wpływających na niezdolność do pracy oraz konieczność uwzględnienia wcześniejszych wyroków sądu administracyjnego.

Rozstrzygnięcie NSA wskazuje, iż organ, przy odmowie udostępnienia informacji publicznej z powołaniem się na tajemnice prawnie chronione, powinien wydać formalną decyzję administracyjną, a bezczynność w tym zakresie narusza przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Decyzja kasacyjna Prokuratora Krajowego, uchylająca decyzję odmawiającą udostępnienia informacji publicznej i przekazująca sprawę organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia, była uzasadniona z uwagi na nieprawidłowe ustalenie stanu faktycznego przez organ I instancji.

Oświadczenie o wystąpieniu ze służby w Policji na podstawie art. 41 ust. 3 ustawy o Policji jest prawnie skuteczne z chwilą jego doręczenia i nie może być cofnięte po zapoznaniu się z jego treścią przez adresata, bez jego zgody.

Niewykonanie prawomocnego wyroku sądu administracyjnego zobowiązującego do udostępnienia informacji publicznej uzasadnia wymierzenie organowi grzywny, mimo późniejszych prób kwestionowania charakteru informacji jako publicznej.

Komendant Miejski Policji nie popełnił przewlekłości w rozpatrywaniu wniosku o udostępnienie informacji publicznej, a protokoły przesłuchań nie mają charakteru informacji publicznej w rozumieniu u.d.i.p. WSA we Wrocławiu dokonał błędnej interpretacji w tym zakresie.

Informacja publiczna wymagająca znacznego przetworzenia, obejmującego działania analityczne i organizacyjne, jest uznawana za informację przetworzoną, której udostępnienie jest możliwe wyłącznie, gdy skarżący wykaże jej szczególną istotność dla interesu publicznego.

W przypadku wniosku studenta o wznowienie studiów po upływie 2 lat od skreślenia z listy, należy kierować się trybem wznowienia studiów, a nie reaktywacji, co powinno być uwzględnione przez organy uczelni przy rozpatrywaniu takich wniosków.

Odprawa przysługuje policjantowi jedynie w przypadku, gdy po zwolnieniu ze służby nie podejmuje innej służby, w której istnieje prawo do odprawy, przy czym owo prawo nie musi być identyczne, a jedynie spełniać charakter świadczeniowy.

Protokół z przesłuchania świadka w postępowaniu dyscyplinarnym nie stanowi informacji publicznej w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej, zatem organ nie pozostaje w bezczynności w razie odmowy jego udostępnienia.