Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych nie jest właściwym organem do prowadzenia postępowań dotyczących fałszowania dokumentów i wpisów w księgach wieczystych, a tym samym ma prawo do odmowy wszczęcia postępowania administracyjnego w takich sprawach.

Wymiana mebli i ruchomego wyposażenia nie stanowi kosztu remontu w rozumieniu art. 84 pkt 2 ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej. Skarga kasacyjna oddalona z uwagi na brak naruszenia przepisów prawa materialnego i procesowego.

NSA orzeka, iż decyzje administracyjne dotyczące przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności, wydane z rażącym naruszeniem prawa, mogą zostać uchylone, niezależnie od twierdzeń o nieodwracalnych skutkach prawnych, jeśli istnieje możliwość ich podważenia w toczącym się postępowaniu cywilnym.

NSA uchylił wyrok WSA, uznając, że decyzja o zwolnieniu funkcjonariusza Policji, z datą inną niż wskazana we wniosku, mieści się w granicach ustawy i jest prawnie uzasadniona względem interesu służby.

Wprowadzenie maksymalnej stawki planistycznej 30% w miejscowym planie zagospodarowania jest zgodne z prawem, o ile nie przekracza ustawowego maksimum i uwzględnia koszty sporządzania planu oraz korzyści właściciela nieruchomości.

Spółka komandytowa, uzyskując status podatnika CIT, uznawana jest za podmiot rozpoczynający działalność, uprawniony do stosowania stawki 9% CIT w pierwszym roku podatkowym działalności, niezależnie od wcześniejszego prowadzenia działalności gospodarczej jako podmiotu transparentnego podatkowo.

Ustalona przez organ wysokość dotacji oświatowej, choć minimalna, nie narusza przepisów konstytucyjnych, jako że prawo nie zapewnia pełnego finansowania szkół niepublicznych. Skarga kasacyjna spółki jest bezzasadna z uwagi na brak naruszenia przepisów prawa materialnego i procesowego przez poprzednie orzeczenia sądów administracyjnych.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że orzeczenie o trwałej niezdolności do służby, nawet wydane po faktycznym zwolnieniu, obliguje organ do rozważenia przesłanek obligatoryjnych zwolnienia policjanta w toku postępowania odwoławczego.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że odmowa udostępnienia informacji publicznej przez Rektora Uniwersytetu Rolniczego była nieuzasadniona z powodu niewystarczającego wykazania, iż wnioskowane informacje przetworzone są szczególnie istotne dla interesu publicznego, co wymagało ponownego rozpoznania sprawy.

Skarga kasacyjna Dyrektora Izby Administracji Skarbowej została oddalona, a doręczenie decyzji organu I instancji uznano za nieskuteczne z powodu wadliwego doręczenia adresatowi prowadzącemu działalność gospodarczą.

W przypadku niewniesienia opłat określonych w art. 27b ust. 1 pkt 1 ustawy o obszarach morskich RP, organ nie ma obowiązku wzywania do ich uiszczenia; opłata jest wymagalna z mocy prawa, a niewywiązywanie się z tego zobowiązania może skutkować utratą ważności pozwolenia.

Uchwała Rady Powiatu w Siedlcach w sprawie wysokości opłat za usunięcie i przechowywanie pojazdów przekraczała zakres upoważnienia ustawowego oraz miała charakter arbitralny, co uzasadniało stwierdzenie jej nieważności z powodu naruszenia art. 130a ust. 6 p.r.d.

Przedstawiciel pośredni w postępowaniu celnym ponosi solidarną odpowiedzialność za należności celne, gdy zgłaszana odzież używana nie spełnia warunków nadania preferencyjnego pochodzenia, w tym wymogu przeznaczenia wyłącznie do odzysku surowców, co wyklucza zastosowanie preferencyjnej stawki celnej.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że ustalenie przez organy publiczne dotacji oświatowej na poziomie niepokrywającym pełnych kosztów działalności szkoły niepublicznej nie narusza prawa materialnego, a skarga kasacyjna opierająca się na domniemanej niezgodności z Konstytucją RP jest pozbawiona podstaw, gdyż obowiązki finansowe państwa względem szkół niepublicznych są ograniczone.

NSA orzekł, że art. 100d ustawy o pomocy obywatelom Ukrainy zawiesza bieg terminów załatwiania spraw pobytowych cudzoziemców, wyłączając tym samym możliwość stwierdzenia bezczynności w takich przypadkach.

Wyznaczenie obszaru analizowanego trzykrotną szerokością frontu działki, obejmujące nieruchomości po obu stronach ulicy, pozostaje zgodne z art. 61 ust. 5a u.p.z.p, a decyzje dotyczące parametrów zabudowy są uzasadnione i zgodne z prawem.

Cofnięcie skargi kasacyjnej przez stronę powodową jest czynnością procesową niepodlegającą kontroli sądu i skutkuje umorzeniem postępowania kasacyjnego na podstawie art. 391 § 2 w zw. z art. 398²¹ k.p.c.

Stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej wymaga wykazania rażącego naruszenia prawa. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że postanowienie pozytywnie opiniujące projekt podziału nieruchomości, zgodny z miejscowym planem, nie naruszało prawa rażąco.

Zastosowanie art. 2 ust. 2 ustawy z 11 sierpnia 2021 r., nakazującego umorzenie postępowania po trzydziestu latach od ogłoszenia lub doręczenia decyzji, jest zgodne z prawem, o ile decyzja nie została uchylona w postępowaniu administracyjnym przed tym terminem.

Podstawą prawną jest art. 100d ustawy o pomocy. NSA orzeka, że przepis ten ma zastosowanie do wszystkich cudzoziemców, co wyklucza zarzut bezczynności organu w sytuacjach przewidzianych w omawianej ustawie.

Przepisy art. 100d ustawy o pomocy obywatelom Ukrainy z 2022 r. mają zastosowanie do każdego cudzoziemca ubiegającego się o zezwolenie na pobyt w Polsce, a nie jedynie do obywateli Ukrainy, co wyklucza przypisanie bezczynności organom działającym zgodnie z tą regulacją.

Art. 100d ustawy o pomocy dotyczy wszystkich cudzoziemców, co wyklucza zastosowanie zarzutu bezczynności wobec organów administracji państwowej, umożliwiając przedłużenie terminu załatwiania spraw w sytuacjach kryzysowych.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że regulacje art. 100d ustawy o pomocy dotyczą wszystkich cudzoziemców, co wyklucza stwierdzenie bezczynności Wojewody w sprawie rozpatrzenia wniosku o pobyt czasowy innego niż obywatel Ukrainy cudzoziemca.

Decyzja ustanawiająca użytkowanie wieczyste musi odnosić się do tożsamej nieruchomości wskazanej we wnioskach dekretowych i kierowana być do tożsamych wnioskodawców; brak tożsamości uzasadnia stwierdzenie nieważności decyzji.