Pojazd sprzedany z zamiarem pozbycia się przez poprzedniego właściciela stanowi odpad zgodnie z ustawą o odpadach, niezależnie od późniejszych możliwości jego naprawy.

Świadczenie pielęgnacyjne nie przysługuje, gdy brak jest bezpośredniego związku przyczynowo-skutkowego między rezygnacją z zatrudnienia a opieką nad osobą niepełnosprawną. Podjęcie aktywności zawodowej w krótkim okresie po złożeniu wniosku wyklucza istnienie tego związku.

Limitowanie wysokości zasiłku celowego w stosunku do zgłaszanych potrzeb beneficia może być prawidłowe, gdy wynika z możliwości finansowych organu oraz uwzględnia kontekst innych świadczeń pomocy społecznej beneficjenta.

Formalne potwierdzenie ustania zarządu leśnego nad nieruchomością, która zmieniła swój charakter, następuje w formie decyzji administracyjnej, a podstawę prawną do jej wydania stanowi art. 46 ustawy o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2023r., poz. 344).

Zamiana kary pozbawienia wolności na areszt uniemożliwia wydanie wyroku łącznego. Sąd jest zobowiązany umorzyć postępowanie, jeśli nie istnieją przesłanki do wydania wyroku łącznego (art. 572 k.p.k.).

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że przy ustalaniu przeważającej działalności podmiotu dla celów zwolnienia z obowiązku opłacania składek na mocy rozporządzenia COVID-19, organ zobowiązany jest nie tylko do korzystania z danych zawartych w rejestrze REGON, lecz także do przeprowadzenia postępowania dowodowego mającego na celu ustalenie rzeczywistego charakteru działalności.

Decyzja o odmowie udzielenia zezwolenia na pobyt czasowy małoletniej cudzoziemce, u której zdiagnozowano autyzm, została uchylona z powodu niewystarczającego postępowania dowodowego w zakresie możliwego naruszenia praw dziecka regulowanych Konwencją o prawach dziecka (art. 187 pkt 7 ustawy o cudzoziemcach). Organ administracyjny powinien kompleksowo przeanalizować wpływ potencjalnego wyjazdu na rozwój

Przedstawione przez Gminę przedsięwzięcie stanowi nadużycie prawa, uzasadniając decyzję o odmowie wydania interpretacji indywidualnej, w kontekście uzyskania nienależnej korzyści podatkowej zgodnie z art. 14b § 5b Ordynacji podatkowej.

Decyzja administracyjna, która nadaje prawa rzeczowe stronom, nie może zostać zmieniona na podstawie art. 154 § 1 k.p.a., jeśli nabycie praw zostało prawidłowo ustalone. Zmiana decyzji na inną podstawę prawną w oparciu o art. 154 k.p.a. jest niedopuszczalna.

Oddalenie skargi kasacyjnej Prezydenta Miasta Świnoujście wobec braku usprawiedliwionych podstaw co do uchybienia terminu na wniesienie odwołania od decyzji lokalizacyjnej, a stwierdzenie Naczelnego Sądu Administracyjnego o prawidłowości zaskarżonego postanowienia Ministra Rozwoju i Technologii stwierdzającego uchybienie terminowe.

Decyzja o nałożeniu obowiązku sporządzenia i przedstawienia projektu budowlanego zamiennego, uwzględniającego istotne odstępstwa od zatwierdzonego projektu, jest zgodna z prawem. Organy nadzoru budowlanego prawidłowo zastosowały postępowanie naprawcze zamiast trybu dotyczącego samowoli budowlanej.

Zachowanie należytej staranności przez przewoźnika w kontekście art. 140aa ust. 4 Prawa o ruchu drogowym wymaga, aby przewoźnik przedsięwziął wszelkie możliwe środki zapobiegające naruszeniu normatywności pojazdu. Przekroczenie dopuszczalnych parametrów technicznych bez odpowiedniego zezwolenia uzasadnia nałożenie kary pieniężnej.

Odpowiedzialność przewoźnika drogowego za naruszenie przepisów o ręcznym wprowadzaniu danych kierowcy nie zależy od winy; wystarczy samo stwierdzenie naruszenia do nałożenia kary. Dokumenty wewnętrzne przedsiębiorstwa nie podważają dowodów z kontroli.

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną, potwierdzając prawidłowość pomiarów wagowych oraz ustalenie A.G. jako wykonawcy przejazdu pojazdem nienormatywnym bez zezwolenia, tym samym uznaje zasadność nałożenia kary pieniężnej.

Działanie polegające na przewozie osób bez wymaganej licencji, nawet bez formalnego statusu przedsiębiorcy, wypełnia znamiona naruszenia przepisów o transporcie drogowym, skutkując możliwością nałożenia kary pieniężnej.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż rażące naruszenie prawa poprzez skierowanie decyzji do osoby zmarłej uzasadnia stwierdzenie nieważności całego orzeczenia, wykluczając stwierdzenie nieważności w części, gdyż utrudniłoby to właściwe przyznanie prawa użytkowania wieczystego.

Nieruchomości, które są w posiadaniu przedsiębiorcy oraz są faktycznie lub potencjalnie związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, podlegają opodatkowaniu stawkami przewidzianymi dla takich nieruchomości, niezależnie od ich fizycznego wykorzystania do tej działalności.

Niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie musi być ocenione wszechstronnie, a jego ocena wymaga właściwego postępowania dowodowego. Zaliczanie okresu tymczasowego aresztowania na poczet wykonania kary nie może automatycznie wykluczać prawa do zadośćuczynienia za poniesioną krzywdę.

Naczelny Sąd Administracyjny orzeka, że niewłaściwa wykładnia art. 57 rozporządzenia 1083/2006 oraz brak ustaleń dotyczących nieoszukańczego bankructwa uzasadniają uchylenie wyroku WSA i ponowne rozpoznanie sprawy.

Udostępnienie informacji publicznej przetworzonej wymaga wykazania szczególnej istotności dla interesu publicznego (art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p.). Ogólność argumentów o ochronie praworządności i praw pracowniczych nie wykazuje tego wymogu. Pracownicy samorządowi różnią się od pracowników socjalnych, a ich wynagrodzenia są regulowane odrębnymi przepisami.

Ocena projektu złożonego przez C. N. została przeprowadzona w sposób naruszający prawo, co miało istotny wpływ na jej wynik; w związku z tym, sprawa została przekazana do ponownego rozpatrzenia przez Zarząd Województwa Wielkopolskiego.

Skarga kasacyjna P. Sp. z o.o. w sprawie nienależnie pobranych płatności w ramach programu wsparcia grup producentów rolnych jest bezzasadna. Organ prawidłowo zastosował przepisy oraz udowodnił istnienie sztucznych warunków dla uzyskania korzyści.

Naczelny Sąd Administracyjny postanowił oddalić skargę kasacyjną w sprawie o umorzenie należności składkowych, potwierdzając prawidłowość decyzji organu i wyroku sądu I instancji. Postępowanie administracyjne zostało przeprowadzone z poszanowaniem zasad proceduralnych oraz przepisów materialnych prawa ubezpieczeń społecznych.

Skarga kasacyjna złożona przez P.S.A. jest niedopuszczalna z powodu braku legitymacji do jej wniesienia, a Wojewódzki Sąd Administracyjny prawidłowo uwzględnił obowiązek prowspólnotowej wykładni prawa krajowego zgodnie z Dyrektywą 2011/92/UE.