Sztuczne tworzenie warunków do uzyskania korzyści wynikających z sektorowego prawodawstwa rolnego, w sprzeczności z jego celami, prowadzi do odmowy przyznania takich korzyści zgodnie z art. 60 Rozporządzenia Komisji (UE) nr 1306/2013.

Tworzenie przez podmioty sztucznych warunków w celu uzyskania korzyści wynikających z sektorowego prawodawstwa rolnego, w sprzeczności z jego celami, uzasadnia odmowę przyznania tych korzyści na podstawie art. 60 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) Nr 1306/2013.

Oznaczenie, które wskazuje bezpośrednio, wyraźnie i jednoznacznie na cechy usług, dla których ma być przeznaczone, ma charakter opisowy i nie posiada zdolności odróżniającej, co wyklucza możliwość udzielenia na nie prawa ochronnego.

Organizator kąpieliska, którego granice obejmują zarówno wody powierzchniowe, jak i przylegające tereny, jest zobowiązany do uzyskania zgody właścicieli tych przylegających gruntów zgodnie z art. 37 ust. 5 pkt 3 Prawa wodnego.

Przyznanie płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego nie przysługuje, jeżeli warunki wymagane do uzyskania takich korzyści zostały sztucznie stworzone, w sprzeczności z celami prawodawstwa rolnego, co obejmuje kreowanie wielu powiązanych podmiotów gospodarczych w celu obejścia przepisów limitujących wysokość płatności.

Jeżeli podatnik korzysta z prawa do odliczenia VAT, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT na nim ciąży obowiązek wykazania, że spełnia on materialne warunki do skorzystania z niego.

Na podstawie art. 67a § 1 Ordynacji podatkowej organ podatkowy może zastosować ulgę w spłacie zobowiązań podatkowych, jeżeli w indywidualnej sprawie w tym przedmiocie ustali i oceni zaistnienie przesłanki ważnego interesu podatnika lub interesu publicznego. W przypadku przyjęcia, że spełniona została jedna bądź obie z przesłanek, organ dokonuje wyboru opcji decyzyjnej: zastosuje ulgę albo odmówi jej

W przypadku postępowania sądowoadministracyjnego granice kontroli skarg kasacyjnych wyznaczają wyłącznie zarzuty i podstawy kasacyjne wskazane przez stronę skarżącą, a sąd kasacyjny nie jest zobowiązany do uzupełniania lub domniemywania argumentacji strony.

Przepis aktu podustawowego sprzeczny z Konstytucją RP oraz prawem unijnym nie może stanowić podstawy prawnej do poboru opłat, a decyzje administracyjne oparte na takim przepisie są nieważne i nakładają na organ administracyjny obowiązek zwrotu nienależnie pobranych należności.

W systemie prawnym, gdzie sankcje za naruszenia obowiązków monitoringowych zawarte są w regulacjach szczegółowych, organy podatkowe mają obowiązek nałożenia odpowiedniej kary pieniężnej, jeżeli naruszenie jest jednoznacznie stwierdzone i nie nosi znamion oczywistej omyłki, przy czym kara powinna być proporcjonalna do ciężkości naruszenia w świetle całokształtu okoliczności sprawy, a zasada proporcjonalności