Krótkotrwałość służby na rzecz totalitarnego państwa oraz rzetelność służby pełnionej po 12 września 1989 r. mogą być wystarczającymi przesłankami do uznania przypadków szczególnie uzasadnionych w rozumieniu art. 8a ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy.

Zawieszenie prawa do pobierania emerytury na wniosek uprawnionego pozwala na uczynienie bezskuteczną negatywną przesłankę zawartą w art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a ustawy o świadczeniach rodzinnych, wyłączającą nabycie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w przypadku posiadania przez osobę sprawującą opiekę prawa do emerytury, umożliwiając jej tym samym uzyskanie świadczenia korzystniejszego, które zostało

Świadczenie pielęgnacyjne, zgodnie z art. 17 ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy o świadczeniach rodzinnych, nie przysługuje osobie spokrewnionej z niepełnosprawną w pierwszym stopniu (np. córce) jeżeli współmałżonek osoby wymagającej opieki nie legitymuje się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności. Literalna wykładnia przepisów wyklucza możliwość przyznania tego świadczenia w przypadku braku takiego

Spełnienie przesłanek do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego wynikających z art. 17 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych wymaga wykazania bezpośredniego związku przyczynowo-skutkowego między koniecznością sprawowania opieki nad osobą niepełnosprawną a niemożnością podjęcia pracy zawodowej przez opiekuna.

Prawo do świadczenia pielęgnacyjnego dla osób spokrewnionych z osobą wymagającą opieki, zgodnie z art. 17 ust. 1a ustawy o świadczeniach rodzinnych, przysługuje jedynie w sytuacji, gdy współmałżonek osoby wymagającej opieki legitymuje się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności.

Informacje dotyczące decyzji biznesowych spółki prawa handlowego, niezwiązane bezpośrednio z realizacją zadań publicznych, nie stanowią informacji publicznej w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Przesłanka interesu publicznego w sprawach dotyczących odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej na podstawie ustawy o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów powinna być badana z uwzględnieniem okoliczności i charakteru naruszenia oraz zgodności kary z zasadą proporcjonalności, a nie jedynie z punktu widzenia fiskalnego interesu państwa.

Naruszenie obowiązku doręczenia postanowienia pełnomocnikowi strony, jeśli to nie skutkuje pozbawieniem pełnomocnika możliwości działania i wniesieniem środka zaskarżenia w terminie, nie stanowi podstawy do uchylenia postanowienia jako sprzecznego z prawem (art. 40 § 2 k.p.a.).