Podatnik składając wniosek w trybie art. 22 § 2a O.p. inicjuje postępowanie, w którym musi uprawdopodobnić, że zaliczki obliczone według zasad określonych w ustawach podatkowych byłyby niewspółmiernie wysokie w stosunku do podatku należnego od dochodu przewidywanego za dany rok podatkowy.

NSA utrzymuje w mocy wyrok WSA, stwierdzając prawidłowość decyzji ustalającej nienależne pobranie płatności z tytułu renty strukturalnej. Skarga kasacyjna uznana za nieuzasadnioną z powodu braku wykazania naruszeń przepisów prawa materialnego i proceduralnego przez organy administracyjne.

Wypłata zaliczek na poczet zysków komplementariuszom spółki komandytowej w trakcie roku podatkowego nie skutkuje obowiązkiem poboru zryczałtowanego podatku dochodowego przez spółkę, jako płatnika, z uwagi na brak ustawowej podstawy prawnej do takiego poboru przed zakończeniem roku podatkowego.

„Rażące naruszenie prawa” w rozumieniu art. 247 § 1 pkt 3 O.p. oznacza kwalifikowaną wadliwość polegającą na oczywistej sprzeczności rozstrzygnięcia z przepisem prawa materialnego, a nie jedynie wadliwość oceny dowodów.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że brak naruszenia przepisów postępowania przez WSA oraz prawidłowość oceny prawnej decyzji Zarządu Województwa Świętokrzyskiego, co uzasadnia oddalenie skargi kasacyjnej Gminy P.

NSA potwierdza legalność składu orzekającego WSA przy powołaniach dokonywanych na wniosek zmienionej KRS oraz oddala kasacyjne zarzuty proceduralne i materialnoprawne co do oceny projektów finansowanych ze środków unijnych.

Zwrot zwolnienia z podatku od nieruchomości, wynikającego z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, nie przyznaje selektywnej korzyści, a tym samym nie narusza art. 107 ust. 1 TFUE jako niedozwolona pomoc publiczna.

Publiczna uczelnia wyższa nie może być uznana za mikro-, małe lub średnie przedsiębiorstwo (MŚP) w kontekście pomocy publicznej, gdy 25% lub więcej jej kapitału kontrolowane jest przez organ państwowy, co wyklucza ją z definicji MŚP według unijnego prawa.

Skarga kasacyjna na postanowienie odmowy wszczęcia postępowania egzekucyjnego została oddalona, gdyż zarzuty wniesione były po wyznaczonym terminie, potwierdzając skuteczne doręczenie tytułu wykonawczego. Organy postąpiły zgodnie z ustawowymi przepisami o postępowaniu administracyjnym.

Przekroczenie terminu do wniesienia zarzutów do opisu i oszacowania nieruchomości wyklucza możliwość ich merytorycznego rozpoznania, a działania organów administracyjnych zgodne z obowiązującymi przepisami nie naruszają zasady zaufania uczestników postępowania do władzy publicznej.

Skarga kasacyjna G.S. na decyzję Regionalnej Izby Obrachunkowej o nieważności uchwały podatkowej Rady Gminy została oddalona; doręczenie uchwały i procedury były zgodne z prawem, a zmiana stawek podatku nieruchomości musi mieć przepisy przejściowe.

Przedawnienie wykonania administracyjnej kary pieniężnej, zgodnie z art. 189g § 3 k.p.a., stanowi przeszkodę dla umorzenia zobowiązania, a zasada lex mitior agit wymaga stosowania ustawy względniejszej w przypadku intertemporalnych regulacji kary administracyjnej.

Dochody polskiego rezydenta podatkowego uzyskane z pracy na jednostkach morskich eksploatowanych do celów wiertniczych, a niewykonywanych w transporcie międzynarodowym, podlegają opodatkowaniu w Polsce; brak zastosowania mechanizmów unikania podwójnego opodatkowania oraz ulgi abolicyjnej.

Określona w art. 247 § 1 pkt 3 O.p. przesłanka stwierdzenia nieważności występuje wówczas, gdy treść decyzji pozostaje w oczywistej sprzeczności z przepisem prawa.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, iż skarga kasacyjna była niezasadna, a Wojewódzki Sąd Administracyjny działając zgodnie z prawem, prawidłowo wywiązał się z obowiązku kontroli legalności administracji publicznej w zakresie postępowania egzekucyjnego.

Skarga kasacyjna, podnosząca zarzuty proceduralne wobec wyroku sądu pierwszej instancji, została oddalona przez Naczelny Sąd Administracyjny z uwagi na brak wykazania wpływu tych zarzutów na wynik sprawy oraz niewłaściwą konstrukcję skargi.

NSA uznał wszystkie zarzuty skargi kasacyjnej za niezasadne i oddalił ją; postanowienie WSA w Gliwicach zostało utrzymane w mocy. Sąd odstąpił od zasądzenia kosztów kasacyjnych ze względu na trudną sytuację materialną skarżącej.

Stacje ładowania pojazdów, ze względu na ich fizyczne powiązanie z budowlanym fundamentem, nie stanowią wolnostojących urządzeń technicznych, a zatem nie mogą być uznane za budowle podlegające opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości w rozumieniu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Zwolnienie podatkowe z art. 21 ust. 1 pkt 131 updof nie przysługuje, jeśli nabyty grunt brak planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy. Przepisy wymagają ścisłej wykładni jako wyjątek od opodatkowania.

Podatnik nie może skorzystać z ulgi mieszkaniowej przewidzianej w art. 21 ust. 1 pkt 131 updof, gdy brak jest planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy potwierdzających przeznaczenie gruntu na cele mieszkaniowe.

Wszczęcie postępowania egzekucyjnego przed doręczeniem decyzji nadania rygoru natychmiastowej wykonalności jest niedopuszczalne. W celu zapewnienia zgodności postępowania z wyrokami sądu, konieczne jest uchylenie postanowienia wierzyciela, co umożliwia pełne ponowne rozpatrzenie przez organy administracyjne.

Stacja ładowania pojazdów elektrycznych nie stanowi budowli w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, gdyż definicja budowli w tej ustawie ma charakter autonomiczny, a przepisy prawa podatkowego nie mogą być interpretowane per analogiam na niekorzyść podatnika.

Członek zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością odpowiada za zaległości podatkowe powstałe przed przekształceniem spółki w spółkę komandytową. Przekształcenie nie zrywa sukcesji prawno-podatkowej, a odpowiedzialność oparta jest na zasadach obowiązujących w momencie powstania zaległości.

Dokonanie zmian umowy o roboty budowlane poprzez zlecenie wykonawcy dodatkowych, tożsamy rodzajem robót niewspółzwiązanych funkcjonalnie z pierwotnym zamówieniem, w świetle art. 144 ustawy Prawo zamówień publicznych narusza zasady uczciwej konkurencji i wymaga otwartego postępowania przetargowego.