Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego nie jest uzależnione od niezdolności rodzeństwa do partycypacji w opiece, a wymaganie takiej przesłanki narusza przepisy ustawy o świadczeniach rodzinnych i zasady praworządności.

Dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków mają charakter wiążący dla organów podatkowych przy ustalaniu podstawy opodatkowania podatkiem od nieruchomości; skutki prawne wynikające ze zmiany tych danych powstają dopiero od momentu ich ujawnienia w ewidencji, niezależnie od wcześniejszych zmian faktycznego sposobu użytkowania nieruchomości.

W postępowaniu o wznowienie nie występuje przesłanka pozbawienia strony możliwości działania, gdy jest ona reprezentowana przez pełnomocnika z urzędu, a brak działań wynika z decyzji strony. Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, potwierdzając prawidłowość rozstrzygnięcia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że decyzja administracyjna ograniczająca wysokość świadczenia pieniężnego na zakup posiłku z uwagi na możliwości budżetowe organu pomocy społecznej jest zgodna z prawem, a brak wskazania naruszeń kluczowych norm prawnych skutkuje oddaleniem skargi kasacyjnej.

Dla przyznania świadczenia pielęgnacyjnego niezbędne jest istnienie przyczynowo-skutkowego związku pomiędzy rezygnacją z zatrudnienia a koniecznością sprawowania opieki nad osobą niepełnosprawną; brak takiego związku wyklucza świadczenie.

Brak związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy zaprzestaniem aktywności zawodowej a sprawowaną opieką nad osobą niepełnosprawną wyklucza możliwość przyznania świadczenia pielęgnacyjnego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 u.ś.r.

Naczelny Sąd Administracyjny uchyla wyrok WSA w Szczecinie, stwierdzając że decyzje nieostateczne, mimo braku trwałości, wywołują skutki prawne, które organ musi uwzględniać, z uwagi na domniemanie ich mocy obowiązującej. Organ odwoławczy działał zgodnie z prawem, respektując obowiązki wynikające z doręczonej decyzji.

Dla stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej z powodu rażącego naruszenia prawa nie jest konieczna ocena jej skutków społecznych lub gospodarczych; wystarczające jest stwierdzenie oczywistej sprzeczności z obowiązującym przepisem prawa.

NSA podtrzymał stanowisko sądu I instancji o braku podstaw do uznania zaistnienia niezgodności z Prawem wodnym wpływających negatywnie na sąsiednie grunty, uzasadniając prawidłowość postępowania dowodowego i opinii biegłego.

Zgłoszenie zmiany w instalacji winno być poparte sprawozdaniem z pomiarów, niezależnie od charakteru zmiany, celem weryfikacji wpływu na środowisko. Brak takiego sprawozdania uzasadnia pozostawienie zgłoszenia bez rozpoznania.

Decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach może być wydana wyłącznie po stwierdzeniu zgodności lokalizacji z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Brak zgodności z planem nakłada obowiązek na organ administracyjny wydania decyzji odmownej.

Skarga kasacyjna Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Poznaniu jest niezasadna, a decyzje administracyjne uchylone przez WSA słusznie. Art. 65 ust. 2 u.p.z.p. ma charakter ochronny i wyłącza możliwość wygaszenia decyzji o warunkach zabudowy w kontekście ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę.

Złożenie wniosku o pozwolenie wodnoprawne na urządzenie już wykonane stanowi przesłankę do umorzenia postępowania jako bezprzedmiotowego. Wynik postępowania legalizacyjnego nie wpływa na przedmiotowość postępowania o udzielenie pozwolenia wodnoprawnego.

Limitowanie wysokości zasiłku celowego w stosunku do zgłaszanych potrzeb beneficia może być prawidłowe, gdy wynika z możliwości finansowych organu oraz uwzględnia kontekst innych świadczeń pomocy społecznej beneficjenta.

Świadczenie pielęgnacyjne nie przysługuje, gdy brak jest bezpośredniego związku przyczynowo-skutkowego między rezygnacją z zatrudnienia a opieką nad osobą niepełnosprawną. Podjęcie aktywności zawodowej w krótkim okresie po złożeniu wniosku wyklucza istnienie tego związku.

Pojazd sprzedany z zamiarem pozbycia się przez poprzedniego właściciela stanowi odpad zgodnie z ustawą o odpadach, niezależnie od późniejszych możliwości jego naprawy.

Organ podatkowy może opierać swoje rozstrzygnięcie na decyzjach wprowadzonych do obrotu prawnego przez doręczenie, nawet gdy są one nieostateczne, o ile nie zostały wyeliminowane z tego obrotu w przewidzianym trybie.

Stwierdza się, że decyzja Prezydenta Miasta S. wygaszająca wcześniejszą decyzję podatkową wydana na podstawie art. 258 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej jest sprzeczna z prawem. Wadliwa interpretacja prowadząca do jej wydania skutkuje rażącym naruszeniem prawa, wymagającym uchylenia tej decyzji.

Formalne potwierdzenie ustania zarządu leśnego nad nieruchomością, która zmieniła swój charakter, następuje w formie decyzji administracyjnej, a podstawę prawną do jej wydania stanowi art. 46 ustawy o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2023r., poz. 344).

Zamiana kary pozbawienia wolności na areszt uniemożliwia wydanie wyroku łącznego. Sąd jest zobowiązany umorzyć postępowanie, jeśli nie istnieją przesłanki do wydania wyroku łącznego (art. 572 k.p.k.).

Decyzja o nałożeniu obowiązku sporządzenia i przedstawienia projektu budowlanego zamiennego, uwzględniającego istotne odstępstwa od zatwierdzonego projektu, jest zgodna z prawem. Organy nadzoru budowlanego prawidłowo zastosowały postępowanie naprawcze zamiast trybu dotyczącego samowoli budowlanej.

Decyzja administracyjna, która nadaje prawa rzeczowe stronom, nie może zostać zmieniona na podstawie art. 154 § 1 k.p.a., jeśli nabycie praw zostało prawidłowo ustalone. Zmiana decyzji na inną podstawę prawną w oparciu o art. 154 k.p.a. jest niedopuszczalna.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że przy ustalaniu przeważającej działalności podmiotu dla celów zwolnienia z obowiązku opłacania składek na mocy rozporządzenia COVID-19, organ zobowiązany jest nie tylko do korzystania z danych zawartych w rejestrze REGON, lecz także do przeprowadzenia postępowania dowodowego mającego na celu ustalenie rzeczywistego charakteru działalności.

Oddalenie skargi kasacyjnej Prezydenta Miasta Świnoujście wobec braku usprawiedliwionych podstaw co do uchybienia terminu na wniesienie odwołania od decyzji lokalizacyjnej, a stwierdzenie Naczelnego Sądu Administracyjnego o prawidłowości zaskarżonego postanowienia Ministra Rozwoju i Technologii stwierdzającego uchybienie terminowe.