Decyzja o odmowie wydania zezwolenia na lokalizację obiektu budowlanego w pasie drogowym jest zgodna z art. 39 ust. 3 ustawy o drogach publicznych, jeśli brak jest szczególnie uzasadnionych przypadków, a organ rzetelnie uzasadnił swoje stanowisko na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, w tym map geodezyjnych i opinii o zagospodarowaniu terenu.

Zajęcie pasa drogowego bez zezwolenia przez profesjonalny podmiot gospodarczy, który czerpie z tego korzyści finansowe, nie jest naruszeniem prawa o znikomym charakterze w rozumieniu art. 189f § 1 k.p.a.

Opinia właściwego miejscowo komendanta powiatowego Państwowej Straży Pożarnej jest jedynym dokumentem potwierdzającym spełnianie wymagań przeciwpożarowych przez obiekt hotelarski, a jej brak uzasadnia wykreślenie obiektu z ewidencji obiektów hotelarskich.

Zarządca drogi krajowej może odmówić wydania zezwolenia na umieszczenie w pasie drogowym urządzeń infrastruktury technicznej nie związanej bezpośrednio z drogą, jeżeli ich umieszczenie powodowałoby zagrożenie bezpieczeństwa ruchu drogowego lub naruszało warunki techniczne i wymogi bezpieczeństwa.

Między określeniem zobowiązania podatkowego a stwierdzeniem nadpłaty nie istnieje relacja, w której jedno z nich stanowiłoby zagadnienie wstępne dla drugiego. Zagadnienie wstępne występuje jedynie wtedy, gdy rozstrzygnięcie sprawy podatkowej jest uzależnione od wcześniejszego rozstrzygnięcia kwestii prawnej przez inny organ lub sąd, a nie gdy jest związane jedynie z wydaniem decyzji o określonej treści

Klauzule przeliczeniowe w umowach kredytów indeksowanych lub denominowanych do walut obcych, które pozwalają bankowi na jednostronne ustalenie kursu walutowego bez indywidualnych uzgodnień z konsumentem, są niedozwolone, co skutkuje ich bezskutecznością ex lege i nieważnością całej umowy.

Postanowienia umowy kredytu denominowanego lub indeksowanego, które pozwalają bankowi na jednostronne ustalanie kursu waluty, stanowią klauzule abuzywne, a ich wyeliminowanie skutkuje nieważnością całej umowy, jeżeli nie są one zastąpione przepisami prawa dyspozytywnego, które jednak muszą być zgodne z interesem konsumenta.

Mechanizm obniżania świadczeń emerytalno-rentowych osób pełniących służbę na rzecz totalitarnego państwa przez 'wyzerowanie' podstawy wymiaru i ich dalsze ograniczanie do poziomu przeciętnej emerytury narusza zasady proporcjonalności, równości i ochrony własności wynikające z Konstytucji RP, zwłaszcza wobec funkcjonariuszy, którzy pozytywnie przepracowali lata w wolnej Polsce.

Uposażenie sędziego w stanie spoczynku, jako świadczenie ze stosunku pracy, powinno być wypłacane przez sąd, w którym sędzia otrzymywał ostatnio wynagrodzenie, a nie przez Skarb Państwa. Wyrok Sądu Najwyższego w sprawach dotyczących przeniesienia sędziego w stan spoczynku jest konstytutywny, co oznacza, że wymagalność roszczeń o uposażenie zaczyna się dopiero od dnia uprawomocnienia tego orzeczenia

Odprawa przewidziana w porozumieniu zbiorowym pracownika nie przysługuje, gdy odmowa przyjęcia zmienionych warunków zatrudnienia jest motywowana wyłącznie korzyścią finansową, z pominięciem etycznych przesłanek oraz zasad współżycia społecznego.

Rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z przyczyn leżących po stronie pracownika wymaga wykazania ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych przez pracownika wynikających m.in. z umyślności lub rażącego niedbalstwa, które skutkują zagrożeniem lub naruszeniem interesów pracodawcy; brak odpowiednich narzędzi nadzoru po stronie pracodawcy nie może obciążać wyłącznie pracownika odpowiedzialnością

Przepisy ograniczające wysokość emerytur byłych funkcjonariuszy służb mundurowych, którzy po 1990 roku pełnili służbę w demokratycznym państwie, do przeciętnej emerytury FUS, są niezgodne z konstytucyjnymi zasadami równości, ochrony praw nabytych oraz sprawiedliwości społecznej.

Członek zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością odpowiada solidarnie całym swoim majątkiem za zaległości podatkowe spółki, jeżeli egzekucja przeciwko spółce okaże się bezskuteczna, chyba że wykaże, iż we właściwym czasie zgłoszono wniosek o upadłość spółki lub wszczęto postępowanie zapobiegające upadłości albo że niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości nastąpiło bez jego winy, bądź wskaże

Dyspozycja art. 116 Ordynacji podatkowej zawiera przesłanki egzoneracyjne, których zaistnienie zwalnia członka zarządu - z udziałem którego prowadzone jest postępowanie - od odpowiedzialności. Do przesłanek tych zalicza się wykazanie, że we właściwym czasie zgłoszono wniosek o ogłoszenie upadłości spółki lub wszczęto postępowanie zapobiegające upadłości albo, że niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości

Przychody uzyskane przez inwestora będącego osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej z udziału w zyskach spółki cichej należy zakwalifikować do przychodów z innych źródeł, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 oraz art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nie jako odsetki od pożyczek, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

Postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji jest samodzielnym postępowaniem administracyjnym, którego celem jest ustalenie, czy dana decyzja dotknięta jest jedną z wad wymienionych w art. 247 § 1 Ordynacji podatkowej. Organ prowadzący postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji z powodu rażącego naruszenia prawa zobligowany jest do zbadania, czy z materiału dowodowego wynika

Solidarna odpowiedzialność członka zarządu spółki z o.o. za zaległości podatkowe istnieje, jeśli egzekucja z majątku spółki okaże się bezskuteczna, a członek zarządu nie wykaże przesłanek egzoneracyjnych. Przedawnienie zobowiązania jest zawieszane w wyniku wszczęcia postępowania karnoskarbowego, o ile jest uzasadnione podejrzeniem popełnienia przestępstwa skarbowego związanym z niewykonaniem zobowiązania