W sprawach administracyjnych interes prawny skarżącego i wspólnoty mieszkaniowej jest identyczny, gdy oddziaływanie planowanej inwestycji na lokal skarżącego nie różni się od oddziaływania na cały budynek wspólnoty i nie wprowadza ograniczeń dla zagospodarowania tego lokalu, przez co nie można mówić o zindywidualizowanym interesie prawnym skarżącego odmiennym od interesu wspólnoty.

Na etapie ustalania warunków zabudowy nie jest wymagane badanie stosunków własnościowych odnośnie nieruchomości mających zapewnić dostęp do drogi publicznej, gdyż decyzja warunków zabudowy nie rodzi praw do terenu oraz nie narusza prawa własności i uprawnień osób trzecich. Kwestie własnościowe są rozpatrywane na etapie postępowania o udzielenie pozwolenia na budowę.

W sytuacji, gdy bez uzyskania wymaganego pozwolenia wojewódzkiego konserwatora zabytków wykonano przy zabytku wpisanym do rejestru czynności objęte art. 36 ust. 1 pkt 10 i pkt 11 u.o.z., organ ma obowiązek wydać decyzję nakazującą przywrócenie zabytku do stanu poprzedniego bądź doprowadzenie go do jak najlepszego stanu, co stanowi realizację funkcji restytucyjnej przepisów ustawy o ochronie zabytków

Stosowanie postępowania naprawczego na podstawie art. 50-51 Prawa budowlanego jest dopuszczalne nawet w sytuacji, gdy istnieje ważna decyzja o pozwoleniu na użytkowanie, pod warunkiem, że celem postępowania jest zapewnienie zgodności realizacji obiektu budowlanego z obowiązującymi wymogami prawnymi dotyczącymi bezpieczeństwa i ochrony środowiska.

W kontekście art. 33 § 1 ordynacji podatkowej, uzasadniona obawa niewykonania zobowiązania podatkowego wymaga nie tylko oceny formalnej sytuacji prawnopodatkowej podatnika, ale również szczegółowej analizy jego sytuacji finansowej, majątkowej oraz dotychczasowego zachowania wobec zobowiązań publicznoprawnych. Decyzja o zabezpieczeniu wykonania zobowiązania podatkowego przed terminem płatności musi

Związek gruntu, budynku lub budowli z prowadzeniem działalności gospodarczej należy oceniać na podstawie faktycznego, bądź potencjalnego wykorzystywania nieruchomości w działalności gospodarczej podmiotu, który taką działalność prowadzi, a nie wyłącznie na podstawie ich posiadania przez przedsiębiorcę lub inny podmiot gospodarczy; przy czym do uznania nieruchomości za związane z działalnością gospodarczą

Zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, kluczowe dla kwalifikacji gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej jest nie tylko ich posiadanie przez przedsiębiorcę, ale także faktyczne lub potencjalne wykorzystanie w działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy o doręczeniach elektronicznych, formalne doręczenie decyzji w postępowaniu podatkowym za pośrednictwem platformy ePUAP, wymagające wygenerowania i odbioru przez adresata unikalnego potwierdzenia doręczenia, jest konieczne do rozpoczęcia biegu terminów procesowych. Nieformalne zapoznanie się z treścią decyzji bez pobrania jej z platformy nie jest równoważne z doręczeniem

Należy odmówić prawa do odliczenia nie tylko wtedy, gdy oszustwo zostało popełnione przez samego podatnika, lecz również wówczas, gdy zostanie wykazane, że podatnik, któremu towary lub usługi służące za podstawę prawa do odliczenia zostały dostarczone lub wyświadczone, wiedział lub powinien był wiedzieć, że poprzez nabycie tych towarów lub usług uczestniczy w transakcji związanej z oszustwem w zakresie

Związek gruntu, budynku lub budowli z prowadzeniem działalności gospodarczej należy oceniać na podstawie faktycznego, bądź potencjalnego wykorzystywania nieruchomości w działalności gospodarczej podmiotu, który taką działalność prowadzi, a nie wyłącznie na podstawie ich posiadania przez przedsiębiorcę lub inny podmiot gospodarczy; przy czym do uznania nieruchomości za związane z działalnością gospodarczą

Zróżnicowanie prawa do świadczenia przedemerytalnego w zależności od tego, czy okresy uprawniające do tego świadczenia są przerywane bądź nieprzerwane

Postępowanie o stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej służy badaniu określonych przesłanek nieważności i nie obejmuje ponownego rozpatrywania sprawy w całości; wszelkie zastrzeżenia co do prawidłowości wykładni przepisów prawa nie mogą stanowić rażącego naruszenia prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., chyba że naruszenie prawa jest oczywiste i nie podlega procesowi wykładni.