Nie można uznać za dopuszczalne stosowanie art. 115a ustawy o policji w brzmieniu obowiązującym przed 6 listopada 2018 r. do obliczania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy lub dodatkowy w przypadkach zwolnienia ze służby przed tą datą.

W procedurze wydawania interpretacji indywidualnej, zgodnie z art. 14b § 3 ordynacji podatkowej, organ interpretacyjny ma obowiązek merytorycznego rozpatrzenia wniosku, który zawiera wyczerpujący opis stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego oraz stanowisko wnioskodawcy.

Dla skorzystania z ulgi IP BOX, podatnicy muszą prowadzić odrębną ewidencję w sposób umożliwiający prawidłowe i terminowe ustalenie dochodów z kwalifikowanych praw własności intelektualnej na potrzeby zeznania podatkowego, bez wymogu jej bieżącego prowadzenia od początku roku podatkowego.

Zasada związania oceną prawną, wynikająca z art. 153 p.p.s.a., nie ogranicza kompetencji sądu administracyjnego do ponownego badania sprawy w aspekcie stosowania prawa i faktycznych okoliczności, ale wymaga od sądu i organów administracji publicznej uwzględnienia wcześniejszej wykładni prawnej przy podejmowaniu decyzji.

Właściwość organu do rozpatrzenia odwołania w sprawie świadczeń rodzinnych jest determinowana przez moment złożenia wniosku oraz rodzaj postępowania, przy czym dla wniosków złożonych po 1 stycznia 2019 r. i w sprawach dotyczących nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych właściwym organem jest Minister Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej, a nie samorządowe kolegium odwoławcze.

Informacja publiczna przetworzona to taka, której przygotowanie wymaga zgromadzenia i przekształcenia wielu dokumentów, co zakłóca normalny tok działania podmiotu zobowiązanego. Udzielenie takiej informacji wymaga wykazania przez wnioskodawcę szczególnej istotności dla interesu publicznego. W przypadku, gdy wnioskodawca nie wykazuje takiego interesu, odmowa udostępnienia informacji jest zasadna. Teza

Organem właściwym do rozpatrzenia odwołania w sprawach dotyczących uznania świadczeń rodzinnych za nienależnie pobrane powstałych po 1 stycznia 2019 r., jest właściwy minister, a nie samorządowe kolegium odwoławcze.

Decyzje organów nadzoru budowlanego dotyczące rozbiórki obiektów budowlanych, takich jak wiaty, muszą opierać się na jednoznacznych ustaleniach co do ich funkcji użytkowej i zgodności z przepisami techniczno-budowlanymi. W sytuacji, gdy obiekt budowlany jest użytkowany w sposób niezgodny z obowiązującymi normami, organy mają prawo podjąć działania naprawcze.

Zabezpieczenie należności pieniężnej wynikającej z nieostatecznej decyzji podatkowej jest prawidłowym środkiem ochrony interesu fiskalnego, sąd administracyjny nie jest instancją kontrolującą prawidłowość postępowania dowodowego w sprawach merytorycznych, lecz ocenia legalność zastosowanego zabezpieczenia w kontekście przewidywanych trudności w realizacji przyszłej egzekucji.

Uprawnienie gminy do kształtowania polityki przestrzennej poprzez miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego nie stanowi nadużycia władztwa planistycznego, o ile ustalenia planu nie naruszają istoty prawa własności, a ograniczenia wynikające z planu są wprowadzone zgodnie z ustawą i korespondują z przyjętymi w Konstytucji RP warunkami takiego ograniczenia.

Włączenie obiektu do wojewódzkiej ewidencji zabytków musi być poparte przez odpowiednie dowody na wyjątkowe wartości historyczne, artystyczne lub naukowe obiektu, a sama karta ewidencyjna bez właściwej weryfikacji i uzasadnienia nie stanowi dostatecznej podstawy prawnej dla objęcia obiektu ochroną konserwatorską.

W świetle art. 26b ust. 3 u.p.d.o.p., odmowa wydania opinii o stosowaniu preferencji podatkowych jest uzasadniona już wówczas, gdy organ podatkowy wykaże obiektywne istnienie uzasadnionych wątpliwości co do tego, że podatnik jest rzeczywistym właścicielem należności, bez konieczności definitywnego rekonstruowania prawdy materialnej na takich zasadach, jakie obowiązują w postępowaniu podatkowym.

Przepisy art. 99 ust. 3-4 ustawy prawo farmaceutyczne podlegają bezpośredniemu zastosowaniu jedynie w postępowaniu w sprawie o udzielenie zezwolenia, o którym mowa w art. 99 ust. 1 tej ustawy, a nie w postępowaniu w sprawie zmiany tego rodzaju zezwolenia.