Zgodnie z art. 149 § 2 P.p.s.a. sąd może na wniosek strony lub z urzędu wymierzyć organowi grzywnę lub przyznać skarżącemu sumę pieniężną do wysokości połowy dziesięciokrotnego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w roku poprzedzającym, przy czym ustawodawca pozostawił swobodę w zakresie orzeczenia o przyznaniu sumy pieniężnej, określając jedynie górną granicę, co oznacza,

Organ administracyjny jest zobowiązany do wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy w sposób pełny i rzetelny, mając na uwadze nie tylko formalne aspekty wniesionych pism, ale przede wszystkim rzeczywistą intencję strony. Podejście formalistyczne, nieuwzględniające całokształtu okoliczności sprawy, może prowadzić do naruszenia podstawowych zasad postępowania administracyjnego.

Przepis art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p. stanowi wyjątek od wyrażonej w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. zasady ogólnej dotyczącej zaliczania wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Zatem jako wyjątek przepis ten winien być interpretowany ściśle, to jest powinien być rozumiany jako przepis wyłączający możliwość uznania za koszty uzyskania przychodów tylko kar umownych i odszkodowań wskazanych expressis

Naruszenie przepisu proceduralnego może stanowić rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 247 § 1 pkt 3 p.p.s.a., gdy zachodzi oczywista sprzeczność między treścią przepisu a rozstrzygnięciem objętym decyzją. W przypadku przepisów o postępowaniu dowodowym podkreśla się, że za taki kwalifikowany charakter naruszenia prawa można uznać jedynie wydanie decyzji bez uprzedniego przeprowadzenia jakichkolwiek

Zgodnie z prawem, strona ma prawo do wglądu w akta sprawy, a ograniczenia tego prawa muszą zostać odpowiednio uzasadnione przez organy podatkowe, które mają obowiązek wskazać, które informacje i z jakich powodów kwalifikują jako niejawne. W przypadku dokumentów objętych tajemnicą skarbową, sąd musi wyjaśnić, dlaczego nie mogą być one ujawnione stronie.