Członek zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością może zostać pociągnięty do odpowiedzialności solidarnej za zaległości podatkowe spółki, jeżeli egzekucja z majątku spółki okaże się bezskuteczna, a nie zgłosił on wniosku o upadłość spółki w odpowiednim czasie ani nie udowodnił, że niezłożenie tego wniosku nastąpiło bez jego winy.

Decyzję administracyjną można uznać za ostateczną tylko, jeśli nie przysługuje od niej odwołanie w postępowaniu podatkowym, a więc na gruncie art. 247 § 1 O.p. stwierdzenie jej nieważności jest możliwe jedynie w odniesieniu do decyzji, które już osiągnęły przymiot ostateczności.

Decyzja podatkowa, która nie jest decyzją ostateczną, nie może być przedmiotem postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności na podstawie art. 247 § 1 Ordynacji podatkowej, gdyż przepis ten dotyczy wyłącznie decyzji ostatecznych.

Do odpowiedzialności podatkowej osób trzecich za zaległości podatkowe powstałe przed 1 stycznia 2016 roku mają zastosowanie przepisy Ordynacji podatkowej obowiązujące przed dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej z 2015 roku, co oznacza, że organ podatkowy pozostaje właściwy również w przypadku zmiany właściwości miejscowej po wszczęciu postępowania.

Gmina, realizując prawo do odliczenia podatku VAT związanego z wydatkami inwestycyjnymi na infrastrukturę, nie dopuszcza się nadużycia prawa, jeśli transakcje mają ekonomiczne uzasadnienie, a zasadniczym celem nie jest jedynie korzyść podatkowa, której przyznanie byłoby sprzeczne z celem przepisów o podatku VAT.

Spełnienie wymagań dotyczących wniesienia wkładów budowlanych odnoszących się do poszczególnych lokali, a także całokształt okoliczności uzasadniających uznanie, że doszło do zawarcia umowy o budowę tych lokali i ich przydział, rodzą cywilnoprawny skutek i mogą stanowić podstawę roszczenia zgłoszonego na podstawie art. 64 Kodeksu cywilnego w zw. z art. 1047 Kodeksu postępowania cywilnego.

W przypadku umowy kredytu mieszkaniowego denominowanego w walucie obcej, zawierającej abuzywne klauzule dotyczące mechanizmu indeksacji i waloryzacji, które obciążają konsumentów nieprzewidywalnym ryzykiem kursowym, zarówno umowa, jak i próby jej modyfikacji poprzez ugodę bez należytego informowania konsumentów o abuzywnym charakterze postanowień i bez ich świadomej zgody na sanowanie tych wad, są

Decyzja podatkowa nie może być uznana za decyzję ostateczną, jeśli odwołanie od niej zostało rozpatrzone przez organ drugiej instancji, co wyklucza możliwość zastosowania art. 247 § 1 Ordynacji podatkowej w celu stwierdzenia nieważności tej decyzji.

Stwierdzenie nieważności decyzji podatkowej jest możliwe jedynie w przypadku decyzji ostatecznych, od których nie przysługuje odwołanie. Decyzje nieostateczne nie mogą być przedmiotem postępowania w sprawie stwierdzenia ich nieważności.